ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Δευτέρα, Ιανουαρίου 30, 2012

Νατσιός Δημήτριος: "Οι Τρεις Ιεράρχες για την Παιδεία"


Ο Νομπελίστας μας ποιητής Γ. Σεφέρης έλεγε: "Τα γράμματα είναι από τις πιο ευγενικές ασκήσεις κι από τους πιο υψηλούς πόθους του ανθρώπου. Η παιδεία είναι ο κυβερνήτης του βίου. Κι επειδή οι αρχές αυτές είναι αληθινές, πρέπει να μην ξεχνούμε πως υπάρχει μια καλή παιδεία εκείνη που ελευθερώνει και βοηθά τον άνθρωπο να ολοκληρωθεί σύμφωνα με τον εαυτό του και μια κακή παιδεία εκείνη που διαστρέφει και αποστεγνώνει και είναι μια βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος".


Κι αν σήμερα επερίσσευσαν οι νεόπλουτοι του χρήματος και της μάθησης, αυτοί που συνάζουν γνώσεις με αποκλειστική φροντίδα την προαγωγή και το εισόδημα, εντούτοις υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με καλή και αληθινή παιδεία, δε σταμάτησε ποτέ ο μικρός κι ευλογημένος αυτός τόπος να αναδεικνύει πνεύματα φωτοβόλα.

Είμαστε μια χώρα μικρή, ποτέ δεν είχαμε υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα, το εντός της κεφαλής όμως εισόδημα των Ελλήνων επλεόναζε, δάνεισε απλόχερα τον πλούτο του και σ' άλλους λαούς. "Της Ελλάδος αείκοτε σύντροφος πενίη" της Ελλάδας η φτώχεια ήταν πάντοτε σύντροφος, λέει ο Ηρόδοτος, αλλά "στο μάκρος είκοσι πέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω, ούτε ένας αιώνας, που να μην γράφτηκε ποίηση, στην ελληνική γλώσσα, που να μην υπήρχε πολιτισμός" απαντά ο Οδ. Ελύτης, ο του Αιγαίου ραψωδός.

Από τους 25 αιώνες αδιάλειπτης πνευματικής παραγωγής, δύο απ' αυτούς η ιστορία τους τίμησε, τους επροίκισε με το ένδοξο και αθάνατο επίθετο: ο χρυσούς αιών. Σεμνύνεται ο αρχαίος ελληνικός κόσμος για τον χρυσό αιώνα του Περικλή. Έλαμψαν τότε τα λαμπρά αυτά πνεύματα, "οι γονέοι της ανθρωπότητος" όπως τους ονομάζει ο Μακρυγιάννης, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης. Αυτό το εξέχον πνεύμα το μεταλαμπαδεύει ο Μ. Αλέξανδρος σ' όλον τον γνωστό τότε κόσμο, καθιστώντας την Οικουμένη ελληνική. Με όχημα την ελληνική γλώσσα, η παιδεία, η οποία κατά τον Σωκράτη "εν ταις ευτυχίαις κόσμος (δηλ. στολίδι) εστίν, εν δε ταις ατυχίαις καταφυγή", γίνεται κτήμα όλων των λαών, γεγονός που αναγκάζει τον ρήτορα Ισοκράτη να διαπιστώσει πως "μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της Παιδείας της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας". Έλληνες είναι αυτοί που μετέχουν, που μορφώνονται με την ελληνική σοφία και όχι αυτοί που έχουν καταγωγή ελληνική.

Ανήλθε βέβαια το αρχαιοελληνικό πνεύμα σε ύψη δυσθεώρητα, εντούτοις τα μελανά στίγματα παρέμειναν. Το ιδεώδες του καλού καγαθού πολίτη επισκιαζόταν από τον θεσμό της δουλείας, την υποτίμηση των γυναικών, την περιφρόνηση του σώματος, όπως αυτό εκφράστηκε από τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, κατέπεσε με την επικούρεια φιλοσοφία στην ηδονοθηρία: "αρχή και ρίζα παντός αγαθού, η της γαστρός ηδονή" έλεγε ο Επίκουρος. Φάε, δηλαδή, πίε και ευφραίνου, εκφυλίστηκε το ελληνικό πνεύμα, κυρίως κατά τους αιώνες της ρωμαιοκρατίας, τότε εμφανίστηκαν και οι Γραικύλοι, Έλληνες που υιοθετούσαν τα αισχρά ήθη των ξένων.

Ήταν η στιγμή που ο Ελληνισμός ομοίαζε με έναν γέρο, κουρασμένο και ετοιμοθάνατο, όπως γράφει ο Παν. Κανελόπουλος. Το πνεύμα έσβηνε, η τότε παγκοσμιοποίηση, εκβαρβάριζε και μόλυνε τα πάντα. Είχε έρθει όμως "το πλήρωμα του χρόνου και εξαπέστειλεν ο θεός τον Υιόν αυτού". Αυτό το πλήρωμα του χρόνου σήμαινε, όπως γράφει και ο μεγάλος μας ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος, πως η εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας, ήταν σχέδιο του Θεού, ώστε η τελειότατη πίστη να εκφρασθεί με το τελειότατο όργανο και να ζυμωθεί μέσα σ' ένα υψηλό πολιτισμό, όπως τον δημιούργησαν και τον εξέφρασαν οι Έλληνες. "Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθεί το όνομα του Κυρίου", είπε ο Χριστός όταν αντίκρισε τους Έλληνες. Και έτσι έγινε. Μετά την Ανάσταση του Κυρίου (αυτό σημαίνει η φράση ) και την Πεντηκοστή, οι Απόστολοι μεταφέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα εις πάντα τα έθνη, με πρώτο το ελληνικό. Στέκεται προβληματισμένος στην Τροία, απέναντι από την Ελλάδα ο Απ. Παύλος, οπότε του εμφανίζεται το γνωστό όραμα του Μακεδόνα άνδρα ο οποίος τον παρακαλεί "διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν".

Από εκείνη την στιγμή η ελληνική Οικουμένη, γίνεται χριστιανική Οικουμένη. Ο Παύλος γνωρίζει στους Έλληνες τον άγνωστο Θεό. Ο χριστιανισμός, ως νέος έφηβος, παίρνει στους ώμους του το πολύπαθο κορμί του γέρου Έλληνα. Ο Ελληνισμός σώζεται και αναγεννάται. Μετά από τρεις αιώνες δημιουργεί και τον δεύτερο χρυσό αιώνα του. Τον χρυσό αιώνα των Πατέρων της Εκκλησίας, τότε που έλαμψαν αυτοί που σήμερα τιμάμε, οι μέγιστοι φωστήρες, οι μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας, αυτοί που εφώτισαν και επότισαν την Οικουμένη, οι Τρεις Ιεράρχες, ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Γρηγόριος ο θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. "Νενικήμεθα", νικηθήκαμε φωνάζει ο μεγάλος ειδωλολάτρης ρήτορας Λιβάνιος, διαβάζοντας μια επιστολή του Μεγ. Βασιλείου. Δεν νικήθηκε ο Ελληνισμός, αλλά σώθηκε, δημιουργώντας την νέα μεγάλη πολιτιστική και πνευματική δύναμη της Ανατολής, την Ορθοδοξία. Γεωγραφικά κατάγονται και οι τρεις Ιεράρχες από τον ευρύτερο Ελληνισμό από την Καππαδοκία οι δύο επιστήθιοι φίλοι, ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, από την Αθήνα της Συρίας, την Αντιόχεια, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Συνηθίζεται να λέγεται πως οι Τρεις Ιεράρχες πέτυχαν την σύνθεση Χριστιανισμού και Ελληνισμού. Η αλήθεια είναι πως πέτυχαν να προφυλάξουν αυτήν την σύνθεση από ακρότητες φιλοσοφικές και αιρετικές που ήθελαν την απορρόφηση του ενός από το άλλο στοιχείο. "Γιατί, Κύριε; οι τρεις Ιεράρχες είναι προστάτες των γραμμάτων, της Παιδείας μας". Το ερώτημα μου το απηύθυνε μαθητής μου, παιδί της ΣΤ' δημοτικού. Το ερώτημα, το ομολογώ, με έφερε σε δύσκολη θέση. Οι προστάτες άγιοι της Παιδείας, είναι εξοβελισμένοι από την Παιδεία μας. Στο γλωσσικό μάθημα, που συστήνει τον άνθρωπο ως πνευματικό και ηθικό όν, δεν συναντά ο μαθητής του δημοτικού ούτε ένα κείμενο των Τριών Ιεραρχών, ενώ παρελαύνουν οι μέτριοι και οι ασήμαντοι.

Εμποτισμένοι εδώ και 170 χρόνια από το πνεύμα των Βαυαρών, από τους ξενοτραφείς καλαμαράδες και λογίους, θεωρούμε το Βυζάντιο, την Ρωμιοσύνη ως περίοδο σκοταδισμού και μηχανορραφιών. Για να γίνουμε σαν τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης, πρέπει να αποκηρύξουμε "το πάτριον θρήσκευμα και παν ελληνικόν", όπως έγραφε ο καθ. Βερναρδάκης πριν από 150 χρόνια. Οι ασκητικές μορφές των Τριών Ιεραρχών, η όλο αγάπη για το συνάνθρωπο ζωή τους, η απάρνηση του πλούτου και της καριέρας τους δεν χωρούν στην κοινωνία που έχει ως στόχο το να περνάμε καλά, την ευδαιμονία, την κοινωνική αναρρίχηση με οποιοδήποτε μέσο..

Αναμασάμε εδώ και δεκαετίες τα ξυλοκέρατα της δήθεν πολιτισμένης Δύσης, που βρίσκεται στα όρια της νευρικής κρίσης και δεν σπεύδουμε να ξεδιψάσουμε από την πηγή την αστείρευτη, που λέγεται λόγος των Πατέρων της Εκκλησίας. "Επειδή είμαστε άνθρωποι, δεν μπορούμε να περιφρονούμε του ανθρώπους", να λόγια αγιασμένα από το στόμα του Μεγ. Βασίλειου, που ίδρυσε ολόκληρη πόλη την Βασιλειάδα, όπου διακονούσε τους ελάχιστους αδελφούς του Χριστού).

1700 χρόνια πριν από την εμφάνιση του φεμινισμού χτυπά ο Γρηγόριος την ανισότητα ανδρών και γυναικών, τους τότε νόμους που προκλητικά ευνοούσαν τους άνδρες. "Δεν δέχομαι αυτήν την νομοθεσία" έλεγε. "Άνδρες ήταν οι νομοθέτες γι' αυτό ενομοθέτησαν κατά των γυναικών. Ουκ ένι άρσεν ή θήλυ είπεν ο Κύριος". "Για τα κτήματα που έχουν δοθεί στα παιδιά φροντίζουμε, όχι όμως και για τα παιδιά. Βλέπεις την ανοησία γονέα. Άσκησε την ψυχή του παιδιού πρώτα και κατόπιν θα έλθουν όλα τα άλλα. Όταν η ψυχή του παιδιού δεν είναι ενάρετη, καθόλου δε το ωφελούν τα χρήματα και όταν είναι, καθόλου δεν το βλάπτει η φτώχεια, θέλεις να το αφήσεις πλούσιο; Μάθε το να είναι καλός άνθρωπος... Γιατί πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει ανάγκη από πολλά χρήματα και που περιβάλλεται από πολλά αγαθά, αλλά εκείνος που δεν έχει ανάγκη από τίποτε". Λόγια προς τους γονείς του αγ. Ιωάννη του Χρυσοστόμου, που ηχούν παράξενα σ' έναν κόσμο σαν τον σημερινό που έχει επιδοθεί στο μανιώδες κυνήγι του εύκολου πλουτισμού, της καλοπέρασης, της επίδειξης.

Η παιδεία μας σήμερα, εγκατέλειψε την ψυχή του παιδιού και στράφηκε στον εγκέφαλο του. "Παιδεία εστί ου την υδρία πληρώσαι, αλλά ανάψαι αυτήν" έλεγε ο Πλάτωνας. Γεμίζουμε το κεφάλι του παιδιού με γνώσεις και αφήνουμε σβησμένη την ψυχή του. Ουδέποτε υπήρχαν στον κόσμο και στον τόπο μας τόσοι εγγράμματοι και τέτοια φτώχεια πνευματική. Έχουμε μια παιδεία που επιζητά πρωτίστως να θεραπεύσει τις ανάγκες του κράτους, της βιομηχανίας, των επιχειρήσεων. Γεμίσαμε διπλωματούχους και εξαφανίστηκαν οι πνευματικοί άνθρωποι. Η πραγματική παιδεία προσφέρει κατ' ουσίαν πνευματική και όχι τεχνική μόρφωση, κάθε κοινωνία που θέλει να προκόψει έχει πρώτα ανάγκη χαρακτήρων και κατόπιν τεχνικών. "Είχαμε τζιβαϊρικόν πολυτίμημον και παίρνομεν ασκιά με αγέρα και κούφια καρύδια. Έτζι θα γίνωμεν παλιόψαθα των λαών" βροντοφωνάζει ο στρατηγός Μακρυγιάννης, που έβλεπε με θλίψη την περιφρόνηση της παράδοσης μας.

"Είναι καλός μαθητής;" ρωτούν αγωνιωδώς οι γονείς, αδιαφορώντας πολλές φορές για τη συμπεριφορά του, τη διαγωγή του. Παιδεία όμως σημαίνει μόρφωση, μεταμόρφωση του ανθρώπου, η παιδεία οφείλει να δημιουργεί άνθρωπο με πίστη, δηλαδή αγωνιστή. Αντί να ανατρέφουμε αητούς, θαλασσοπούλια που θα βγαίνουν ψηλά για να ελέγχουν το πέλαγος, εμείς ταΐζουμε παπαγάλους σε χρυσό κλουβί. Ας σκύψουμε όμως λίγο στο πολυτίμητο τζιβαϊρικόν στον λόγο τον χαριτωμένο, των τριών Ιεραρχών. Τονίζουν και οι τρεις Άγιοι την σπουδαιότητα της αληθινής παιδείας: "Καθένας που έχει μυαλό θ' αναγνωρίσει ότι η παιδεία είναι για μας τους χριστιανούς το πρώτο των αγαθών. Δεν περιφρονούμε την παίδευση, όπως νομίζουν μερικοί. Αντίθετα, εκείνοι που έχουν τέτοια γνώμη είναι ανόητοι και αμαθείς, θέλουν όλοι να είναι σαν κι αυτούς, ώστε μέσα στην γενική αμάθεια να μην φαίνεται η δική τους άγνοια", λέει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.

"Η παιδεία" γράφει ο Χρυσόστομος, "είναι μέγιστο αγαθό για τον άνθρωπο, είναι μετάληψη αγιότητας. Αυτή ξεριζώνει από τον άνθρωπο την ραθυμία, τις πονηρές επιθυμίες, το πάθος για τα υλικά αγαθά, αυτή αναμορφώνει την ψυχή, αυτή καθιστά την ψυχή, με την χάρη του Αγ. Πνεύματος, αγία". "Η παιδεία είναι πολύ ωφέλιμη στον άνθρωπο, αλλά απαιτεί πολύ επίμονη προσπάθεια, ώστε να ξεριζωθούν από την ψυχή του παιδαγωγού αδυναμίες και πάθη" λέει ο ουρανοφάντωρ γέροντας της Καισαρείας.

Ξερίζωμα είναι λοιπόν η Παιδεία, πρώτα των κακών επιθυμιών και στη συνέχεια καλλιέργεια αξιών, εξευγενισμός της ψυχής. Τονίζουν ιδιαίτερα οι τρεις Ιεράρχες την ιερότητα του έργου του δασκάλου, θεωρώντας ως πρωταρχικής σημασίας το παράδειγμα, τα έργα του. "Ου γαρ ο λόγος τοσούτον όσον ο βίος, η ζωή, εις την αρετήν άγειν" έλεγε ο αρχαίος Χρυσούς αιών. "Γενού αυτοίς τύπος και μη νομοθέτης" λέει ο χρυσούς το στόμα Ιωάννης. "Η διδασκαλία στην τάξη" λέει ο Μ. Βασίλειος, "πρέπει να γίνεται ευχάριστα, γιατί μόνο τότε η γνώση παραμένει μόνιμα. (Τέρπειν τε άμα και διδάσκειν)". Για τούτο και τα μαθητικά βιβλία πρέπει να είναι σαφή και ευχάριστα. Ο δάσκαλος δεν πρέπει να διατάζει, όταν είναι ανάγκη να συμβουλεύει, ούτε να συμβουλεύει, όταν είναι ανάγκη να διατάζει". Οι συμβουλές αυτές του Αγίου μπορούν άνετα να υιοθετηθούν και από τους γονείς που και αυτοί είναι δάσκαλοι δια βίου των παιδιών τους. "Καθαρθήναι δει πρώτον είτα καθάραι, σοφισθήναι και ούτω σοφίσαι, γενέσθαι φως και είτα φωτίσαι, εγγίσθαι Θεώ και προσαγάγειν άλλους, αγιασθήναι και αγιάσαι" αναφωνεί ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Πατριάρχης της Νέας Ρώμης, ο οποίος ονομάζει “τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών” το άγειν άνθρωπον, το έργο του δασκάλου. Σημειώσαμε πως και οι τρεις Ιεράρχες μοίρασαν την περιουσία τους, δεν κράτησαν τίποτε για τον εαυτό τους. Μια πράξη που αντηχεί σίγουρα ξένη και αστεία στις αντιλήψεις μας σήμερα, τις χριστιανικές (εντός εισαγωγικών η λέξη) αντιλήψεις για διαφύλαξη και αύξηση της περιουσίας μας. "Όσον πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτων ελλείπεις την αγάπη" καταγγέλει ο Μ. Βασίλειος. "Ουκ εστί μη αδικούντα πλουτείν" δεν μπορεί κάποιος να γίνει πολύ πλούσιος χωρίς να αδικήσει, συμπληρώνει ο Χρυσόστομος που καθημερινά 7.000 άνθρωποι έβρισκαν τροφή στο πατριαρχείο του. "Ντρέπομαι", έλεγε ο Χρυσόστομος "κάθε φορά που βλέπω πολλούς πλούσιους να γυρίζουν εδώ κι εκεί, να ιππεύουν άλογα με χρυσά χαλινάρια, κι όταν έλθει η ώρα να δώσουν κάτι στον φτωχό, γίνονται από τους φτωχούς φτωχότεροι".

Γάγγραινα της κοινωνίας κατάντησε σήμερα η φιλαργυρία. "Απ' όλες τις αρρώστιες που παθαίνει η ψυχή του ανθρώπου, η πιο σιχαμερή, κατά την κρίση μου, είναι η φιλαργυρία, η τσιγγουνιά. Από μικρός την απεχθανόμουν. Και τώρα, μ' όλο που με την ηλικία άλλαξα γνώμη για πολλά πράγματα, για την τσιγγουνιά δεν άλλαξα. Προτιμώ να ’χω να κάνω και μ' έναν φονιά, παρά με τσιγκούνη. Γιατί ο φονιάς μπορεί να σκότωσε απάνω στον θυμό του και να μετάνιωσε ύστερα, ενώ ο τσιγκούνης είναι ψυχρός υπολογιστής, ως το κόκαλο χαλασμένος. Στον φονιά μπορείς να βρεις και κάποια αισθήματα, στον φιλάργυρο κανένα. Ο φιλάργυρος είναι εγωιστής, αγαπά μόνο τον εαυτό του, αλλά μπορεί να είναι και τέρας χειρότερο κι από τον εγωιστή, γιατί μπορεί να μην αγαπά μήτε τον εαυτό του και να τον αφήσει να πεθάνει από την πείνα" λόγια του μεγάλου Φ. Κόντογλου, συμφυή με τα λόγια των Πατέρων της Εκκλησίας.

Ασυμβίβαστοι οι Τρεις Ιεράρχες δεν δίστασαν να συγκρουστούν με την τότε εξουσία προκειμένου να υπερασπιστούν την δικαιοσύνη ή την ορθόδοξη πίστη. Δεν δίστασε ο Μεγ. Βασίλειος να αρνηθεί την φιλία του αιρετικού αυτοκράτορα Ουάλη, λέγοντας του "Την βασιλέως φιλίαν μέγα μεν ηγούμαι μετ' ευσέβειας, άνευ δε ταύτης, ολεθρίαν αποκαλώ". Δεν ανέχεται να εγκαταλείψει ούτε “ιώτα εν” των θείων δογμάτων και ασπάζεται και τον θάνατο αν παραστεί ανάγκη. Παραιτήθηκε ο Άγιος Γρηγόριος από τον θρόνο της Κων/πόλεως όταν διαπίστωσε αιρετικές κακοδοξίες. Χτυπά αλύπητα ο Χρυσόστομος, την ανηθικότητα της αυτοκράτειρας Ευδοξίας. "Ο Θεός" της γράφει "σου έδωσε το βασιλικό σκήπτρο για να απονέμεις παντού την δικαιοσύνη. Χώμα και στάχτη, χόρτο και σκόνη, σκιά και καπνός και όνειρο είναι ο άνθρωπος, ακόμα κι αν είναι ισχυρός άρχοντας. Δώσε τέλος στον πόνο και στη δυστυχία των απελπισμένων. Μήπως θα κατέβουν μαζί σου στον τάφο τα σταφύλια των κλημάτων, τα χρήματα και η δόξα της εξουσίας;". Εξορίστηκε ο Άγιος, πέθανε από τις κακουχίες μακριά στα βάθη της Μ. Ασίας, έδωσε όμως παράδειγμα αιώνιο στους εκκλησιαστικούς ηγέτες, κυρίως στους σημερινούς που ορισμένοι κυκλοφορούν σαν Πέρσες σατράπες, μια άλλη μορφή εξουσίας, ανίκανη να συλλάβει το μήνυμα του Ευαγγελίου που τονίζει πως όποιος θέλει να είναι πρώτος, έσται υμών διάκονος, πρέπει να είναι υπηρέτης όλων.

Απηχώντας τα λόγια του Χρυσοστόμου προς την τότε εξουσία, ο Παπαδιαμάντης πριν από 100 περίπου χρόνια γράφει: "Να παύσει η συστηματική περιφρόνησης της θρησκείας εκ μέρους των πολιτικών ανδρών, επιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων και άλλων. Να συμμορφωθεί η ανωτέρα τάξις με τα έθιμα της χώρας. Να γίνει προστάτης των πατρίων και όχι διώκτρια. Να ασπασθεί και να εγκολπωθεί τα εθνικός παραδόσεις. Να μην περιφρονεί ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν. Να μην νοθεύονται τα οικογενειακά και θρησκευτικά έθιμα. Να μη μιμώμεθα πότε τους παπιστάς πότε τους προτεστάντας, να μην χάσκωμεν προς τα ξένα, να τιμώμεν τα πάτρια, ως πότε θα είμεθα αχαρακτήριστοι Γραικύλοι;". "Η Ρωμανία κι αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο", έψαλλε ο ποντιακός ελληνισμός. Θα ανθίζει η Ρωμανία όταν τιμά τα πάτρια. "Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος" έλεγε στα 1838 στους μαθητές των Αθηνών ο Κολοκοτρώνης ή όπως το γράφει ο στρατηγός Μακρυγιάννης "χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία έθνη δεν υπάρχουν".

Είναι πολύ δύσκολο, αδύνατο να περιγραφεί μ' έναν ταπεινό λόγο η προσφορά των τριών Ιεραρχών στα γράμματα, στην Παιδεία. Αποσιωπώντας την προσφορά τους, σ' άλλους κοινωνικούς τομείς είναι σαν να προσπαθείς να κρύψεις τον ήλιο με τα χέρια. Θα προσπαθήσω όμως, τελειώνοντας, να συνοψίσω την προσφορά των ακάματων και ακατάβλητων στύλων της Ορθοδοξίας. Και οι τρεις, εις πείσμα του καιρού τους που θεωρούσαν τα αρχαιοελληνικά γράμματα ειδωλολατρική ενασχόληση, σπούδασαν στις καλύτερες σχολές της εποχής τους, διότι πίστευαν ότι η γνώσις και "προς ψυχής γυμνασίαν και προς σεμνότητα ήθους" οδηγεί. Απέκτησαν πάλι την λάμψη τους τα αρχαιοελληνικά γράμματα. Έγιναν αργότερα τα μοναστήρια φιλοσοφικά φροντιστήρια, σ' αυτά οι μοναχοί “αδιάσπαστον τον μετά του παρελθόντος σύνδεσμον τηρούντες, εκαλλιέργουν τα ελληνικά γράμματα, μεταλαμπαδεύοντες ως συγγραφείς ή και διδάσκαλοι τον ελληνικόν πολιτισμόν εις τους συγχρόνους. Εκ των περιβόλων των μονών, ως από κοιλίας δουρείου ίππου, την ελληνικήν παιδείαν διδαχθέντες και εις τα νάματα της χριστιανικής αρετής λουσθέντες, εξεπήδησαν άνδρες οι οποίοι στύλοι της εκκλησίας και του έθνους εγένοντο", γράφει ο καθηγητής Φ. Κουκουλές.

Ο Μέγας Βασίλειος μάλιστα στο έργο του "προς τους νέους όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων" προτρέπει τους νέους να εγκύψουν στα έργα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά να αποφεύγουν τα άσχημα όπως αποφεύγει η μέλισσα τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα. Δεν διστάζει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο ποιητής του Χριστιανισμού, να μιμηθεί τους τραγικούς ποιητές, δεν διστάζει το ωραιότερο πνεύμα της νέας Ελλάδος, ο Χρυσόστομος, να σπουδάσει τον Δημοσθένη. Από κείνη την στιγμή οι εγγράμματοι Χριστιανοί φυλάττουν και διασώζουν την Ελληνική Παιδεία που μεταφέρθηκε αργότερα στην Δύση για να υπάρξει η Αναγέννηση και όλος ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός .

"Υπόβαθρον της κατά Χριστόν φιλοσοφίας" θεωρούν την αρχαιοελληνική παιδεία και φτάνουν από τον καλό καγαθό πολίτη του κόσμου, με την μάθηση και την πίστη, στον καλοκάγαθο πολίτη του ουρανού. "Ο γαρ Θεός πλάττων τον άνθρωπο ουκ εποίησεν αυτόν δούλον, αλλ' ελεύθερον" λόγια του Γρηγορίου. Να η μεγάλη αλήθεια, να ο κρυμμένος θησαυρός, να η βασιλική οδός για μια παιδεία αληθινή. Με την παιδεία κερδίζεται η μεγαλύτερη αρετή, η ελευθερία. "Ου φύσει, (όχι από την φύση), αλλά μαθήσει (με την μάθηση) καλοί καγαθοί γίνονται". Ελεύθερο άνθρωπο δίδαξαν οι Τρεις Ιεράρχες. Η ελευθερία λέξη που παράγεται από τον μέλλοντα του ρήματος έρχομαι, το ελεύσομαι, είναι αυτή που θα έρθει, που κινείται και που την αρπάζουν κάστρο είναι και το παίρνεις με το σπαθί σου, λέει ο Καζαντζάκης οι λαοί που αξίζουν, που έχουν δηλαδή αξίες, αιώνιες και ακατάλυτες.

"Γνώμες, καρδιές όσοι Έλληνες ό,τι είστε μη ξεχνάτε. Δεν είσθε από τα χέρια σας μονάχα, όχι χρωστάτε σ' όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ’ρθουνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι οι νεκροί". Χρωστάμε λέει ο Παλαμάς, δανεισθήκαμε μια λαμπρή παράδοση και η παράδοση παραδίδεται στους αγέννητους. Η μικρή μας πατρίδα, "ουδέν της οποίας είναι γλυκύτερον" όπως λέει ο Χρυσόστομος, θέλει μαθητές παιδευμένους, που να έχουν σκοπό τους όχι μόνο το ζην, αλλά το "ευ ζην". Που θα συλλογίζονται ελεύθερα και καλά, κατά τον Ρήγα Φεραίο, θέλει η πατρίδα μας "η κοινή μήτηρ πάντων" όπως λέει ο Αγ. Βασίλειος δασκάλους, μάλλον διδασκάλους, που να δίδουν το καλόν, όπως λέει η λέξη, που θα αγαπούν που θα εκτείνουν την της αγάπης σαγήνην, “ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δε μάλλον" που θα απλώνουν τα δίχτυα της αγάπη και θα αγκαλιάζουν και τους αδύνατους, για να μη εκτραπούν, αλλά να γίνουν και αυτοί μέτοχοι της καλής τραπέζης, παιδεία, δηλαδή, χωρίς αποκλεισμούς κοινωνικούς και ταξικές διαφοροποιήσεις. Οι δάσκαλοι σε αντίθεση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους που δίνουν ό,τι έχουν, δίνουν ό,τι είναι.

Υπενθυμίζω και την ρήση του απ. Παύλου "Εάν ταις γλώσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω γέγονα ως χαλκός ήχων και κύμβαλον αλαλάζον" ένα άδειο βαρέλι ο χωρίς αγάπη άνθρωπος. Θέλει το τιμιώτερον πάντων η πατρίδα μας επιστήμονες, που θα ακολουθούν τα χνάρια των 3 Ιεραρχών, όχι μικροπρεπείς θηρευτές δόξας και χρήματος, όχι τέτοιους που χωρίζουν την επιστήμη με την αρετή και δουλεύουν την πανουργία, αλλά ταπεινούς σκαπανείς της γνώσης, παραδείγματα προς μίμηση, επιστήμονες που κίνητρο των πράξεων τους θα είναι, όχι οι προσωπικές φιλοδοξίες, αλλά η ευτυχία των ανθρώπων. Στην αντίθετη περίπτωση δεν είναι επιστήμονες, αλλά τύραννοι εισί, γράφει ο ιερός Χρυσόστομος.

Θέλουμε πολιτικούς, ναι "η πολιτεία τροφή ανθρώπων εστίν, καλή μεν αγαθών η δ' εναντία κακών". Το καλό πολίτευμα κάνει τους ανθρώπους, τους πολίτες αγαθούς, το κακό πολίτευμα εκφαυλίζει τους πολίτες", λέει ο Πλάτωνας, θέλουμε πολιτικούς διακόνους του λαού, οι οποίοι θα προσπαθούν να λύουν τας πενίας (την φτώχεια, τις ανάγκες) των πλησίον, των πολιτών, "εξόχως δε των πενεστέρων και κακώς εχόντων", κυρίως των αδυνάτων, λέει ο Αγ. Γρηγόριος. "Γιατί καμαρώνεις; επειδή πολιτεύεσαι με λόγια; είναι εύκολη η πολιτική με λόγια· δίδαξε με τον τρόπο της ζωής σου αυτή είναι η άριστη πολιτική... Εάν δεν έχεις να επιδείξεις έργο, καλύτερο είναι να σιωπάς, λέει ο Άγιος Ιωάννης. Σήμερα είμαστε μέλος της Ενωμένης Ευρώπης, η οποία βέβαια δεν αποτελεί ιδέα αποτελεί συγκυρία ιστορική στην οποία οφείλουμε να προσαρμοσθούμε διατηρώντας όπως όλοι οι εταίροι μας το δικό μας πρόσωπο. Χωρίς ιδέα το πρόσωπο γίνεται μάσκα και πέφτει. Με μεγάλη ιδέα την εύκολη και άκοπη απόκτηση χρήματος και τις πιο ευτελείς απολαύσεις, ουδείς λαός προκόβει, όταν μάλιστα σηκώνει στις πλάτες του το φορτίο μιας υπέρογκης κληρονομιάς σαν την δική μας. Και όσο πιο βαριά είναι η κληρονομιά τόσο ισχυρότερη γονιμοποιό ιδέα χρειάζονται οι κληρονόμοι.

Στην Ενωμένη Ευρώπη δεν πάμε ως απόγονοι του Σωκράτη μόνο. Αυτό μας κάνει κωμικούς. Όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ το 1979 η γαλλική εφ. "ΛΕ ΜΟΝΤ" έγραψε "καλωσορίζουμε την χώρα της Φιλοκαλίας, την χώρα του Βασιλείου, του Γρηγορίου, του Χρυσοστόμου". Αυτόν περιμένει η Ευρώπη από εμάς, τον φιλόκαλο άνθρωπο, τον φίλο του καλού, τον άγιο, τον άνθρωπο που όπως έλεγε ο Χρυσόστομος είναι πλούσιος όχι γιατί έχει πολλά, αλλά γιατί δεν έχει ανάγκη από τίποτε. Το τι μας χρειάζεται, μας το λέει ο Δάσκαλος του Γένους, ο Κοσμάς ο Αιτωλός: "Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέσει δεν ημπορεί να σας τα πάρει εκτός και αν τα δώσετε με το θέλημα σας", όπου ψυχή είναι η παράδοση μας, η γλώσσα μας, τα ήθη και έθιμα μας και Χριστός είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία του, αυτήν που τίμησαν και δόξασαν οι Τρεις πάνσεπτοι φωστήρες, οι πυρσεύσαντες διά θείων δογμάτων την οικουμένην, οι μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας, οι διδάσκαλοι ου μόνων λόγων αλλά και έργων, οι Τρεις Ιεράρχες, οι προστάτες της Παιδείας και των παιδιών μας.

Κυριακή, Ιανουαρίου 29, 2012

Oι Θεολόγοι,αι Βάσεις, οι Χρυσολόγοι...




Από την Ιερά Καλύβη Αγίων Πάντων Σκήτη αγ. Άννης
Κρατάω από τα εξαιρετικής ομορφιάς απόστιχα των αγίων Τριών Ιεραρχών, αυτό το υπέροχο λογοπαίγνιο και σπανίας θεολογικής και ποιητικής εμπνεύσεως στίχο του οσίου Νείλου Ξανθοπούλου: οἱ Θεολόγοι, αἱ Βάσεις, οἱ χρυσολόγοι.  

΄Εμμεση αναφορά στα ονόματα ή τα ιδιώματα των Τριών αγίων και συγχρόνως μια βεβαιότητα πώς και οι Τρείς μοιράζονται τα ίδια χαρακτηριστικά και δεν ξεχωρίζει ο ένας από τον άλλο σε ποιότητα ή σπουδαιότητα.


Βάσις ο Βασίλειος, αλλά και Βάσις ο Γρηγόριος και ο Ιωάννης.
Θεολόγος ο Γρηγόριος, θεολόγος και ο Βασίλειος, θεολόγος και ο Ιωάννης.
Χρυσολόγος ο Ιωάννης, αλλά και Χρυσολόγος ο Γρηγόριος και ο Βασίλειος Χρυσολόγος!

Διηρημένοι τοις σώμασι και ηνωμένοι τοις πνεύμασι ή τω Πνεύματι.






Χαίροις Ἱεραρχῶν ἡ Τριάς, οὐρανοβάμονες ἐπίγειοι Ἄγγελοι, τοῦ κόσμου ἡ σωτηρία∙ ἡ τῶν ἀνθρώπων χαρά, καὶ τῆς οἰκουμένης οἱ διδάσκαλοι∙ τοῦ Λόγου οἱ πρόμαχοι∙ ἰατροὶ ἐπιστήμονες, τῶν νοσημάτων, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος∙ οἱ ἀείροοι, ποταμοὶ οἱ τοῦ Πνεύματος, λόγοις οἱ καταρδεύσαντες, τῆς γῆς ἄπαν πρόσωπον∙ οἱ Θεολόγοι, αἱ Βάσεις, οἱ χρυσολόγοι οἱ ἔνθεοι, Χριστὸν καταπέμψαι, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν αἰτεῖτε, τὸ μέγα ἔλεος.

Οι Τρεις Ιεράρχες στο πλευρό των φτωχών και απροστάτευτων









Οι Τρεις Ιεράρχες στηρίζουν με κάθε τρόπο τους φτωχούς, τους κυνηγημένους και τους απροστάτευτους της εποχής τους. Θεωρούν αυτονόητο να θυσιαστούν για τον κάθε έναν από αυτούς. Η περιθωριοποίηση των κοινωνικά αδύνατων δεν συνάδει με το ορθόδοξο ήθος. Κάθε άνθρωπος αποτελεί ανεπανάληπτη προσωπικότητα, είναι εικόνα του Θεού. «Με ποιο δικαίωμα» αναρωτιέται ο Χρυσόστομος «μπορεί κανείς να περιφρονεί εκείνους τους οποίους ο Θεός τόσο τιμά ώστε τους δίνει το Σώμα και το Αίμα του Υιού του». Η επιμονή του μάλιστα να κτίσει το λεπροκομείο, όχι σε κάποια υποβαθμισμένη περιοχή της Κωνσταντινούπολης, αλλά στην πλουσιότερη συνοικία έξω απ’ την πόλη, εκεί που ζούσαν μεγάλοι γαιοκτήμονες και οι οποίοι έβλεπαν την οικονομική αξία των πολυτελών οικημάτων να μειώνεται λόγω της γειτνίασης με το κτήριο αυτό, αποτέλεσε και την αφορμή για την οριστική δίωξή του, που θα τον οδηγούσε στην εξορία και στο βασανιστικό θάνατο.
Στο μεγάλο λιμό που έπληξε την περιοχή του ο Βασίλειος στηλιτεύει τη δράση των μαυραγοριτών, που θέλουν να πλουτίσουν σε βάρος των λιμοκτονούντων συμπατριωτών τους, οργανώνει συσσίτια για όλο το λαό προσφέροντας βοήθεια χωρίς καμιά διάκριση σε χριστιανούς, ειδωλολάτρες, Ιουδαίους και αιρετικούς σώζοντας χιλιάδες από βέβαιο θάνατο. Άλλοτε παρακαλώντας, και άλλοτε με δυναμικό τρόπο ζητάει από τους άρχοντες την απαλλαγή των φτωχών από τη φορολογία, ενώ δεν παραλείπει να παρέμβει για τα συμφέροντα των εργαζομένων στα ορυχεία του Ταύρου.

Ανδρέα Χ.Αργυρόπουλου,Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών,Αθήνα 2009

Τρεις Ιεράρχες και παιδεία: έξοδος στη Ζωή


        Του πρωτοπεσβυτέρου Βασίλειου Θερμού
        Ζητούμε ένα σχολείο συνδεδεμένο με τη ζωή. Οι προστάτες άγιοι μας υποδεικνύουν ένα σχολείο συνδεδεμένο με τη Ζωή.
Διδάχθηκαν από την πείρα τους ότι Ζωή είναι το άνοιγμα της καρδιάς στον Θεό και στον άνθρωπο. Και η παιδεία χρειάζεται να αποβλέπει εκεί, διαφορετικά γίνεται επικίνδυνη. Σαν ένα όπλο στα χέρια αδέξιου ή εμπαθούς.
Όταν η παιδεία αντί για τη Ζωή συνδέεται με τον θάνατο, τότε αρχίζουν τα εκφυλιστικά φαινόμενα. Στο περιεχόμενο γίνεται τεχνοκρατική και διδάσκει εγωκεντρική χρήση τού κόσμου. Στη μέθοδο γίνεται αφύσικη και βασανιστική, ταλαιπωρώντας τον μαθητή. Στη δομή της γίνεται ανταγωνιστική και συντεχνιακή, εξωθώντας τον εκπαιδευτικό στην αδιαφορία και τον μαθητή στη βίαιη διαμαρτυρία.
Στη συνέχεια θα αφήσω να μιλήσουν οι προστάτες μας, οι Τρεις Ιεράρχες. Κατέκτησαν το κύρος τους με την αγάπη τους για την παιδεία, με την ασκητική τους προσπάθεια για διαρκή έξοδο προς τον Θεό και τον άλλον.
                                      Συνέντευξη
-Δ= Την ευχή σας, άγιοι του Θεού. Σκέφθηκα να ζητήσω τη γνώμη σας στα φλέγοντα θέματα της παιδείας και της αγωγής, στα οποία είστε ειδικοί.
Β= Χαιρόμαστε που ενδιαφέρεσθε για την παιδεία. Η πραγματική παιδεία είναι αγωγή ωφέλιμη για την ψυχή, που την καθαρίζει από ελαττώματα, πολλές φορές με κόπο και πόνο.[1]
Γ= Νομίζω ότι όλοι οι φρόνιμοι άνθρωποι ομολογούν πως η παιδεία είναι το πρώτο αγαθό που διαθέτουμε. Όχι μόνο η Χριστιανική, που είναι και η ευγενέστερη και που περιφρονεί κάθε κομψότητα και κάθε φιλοδοξία των λόγων για να κρατήσει μόνο τη σωτηρία και το κάλλος των νοητών πραγμάτων, αλλά και η εξωτερική μόρφωση την οποία κάποιοι Χριστιανοί από κακή εκτίμηση απορρίπτουν διότι τάχα είναι ύπουλη και απατηλή και απομακρύνει από τον Θεό.[2]
Ι= Από την τέχνη αυτή δεν υπάρχει μεγαλύτερη. Τίποτε δεν συγκρίνεται με το να διαπαιδαγωγήσεις την ψυχή και να διαπλάσεις τη διάνοια ενός νέου. Χρειάζεται περισσότερη προσοχή και ακρίβεια και από εκείνη που έχουν οι ζωγράφοι και οι γλύπτες.[3]
-Δ= Γιατί είναι τόσο μεγάλη η σημασία της παιδείας;
Β= Η δύναμη της παιδείας βασίζεται στο γεγονός ότι ασκείται πάνω σε ψυχή εύπλαστη ακόμη, όπως το κερί. Έτσι, όταν θα έλθει η ανάπτυξη του λογικού, η δύναμη της συνήθειας θα συμμαχήσει μαζί του προς την σωστή κατεύθυνση.[4] Τα μαθήματα αρετής που θα εντυπωθούν στο παιδί από την παιδική ηλικία είναι ανεξάλειπτα.[5]
Ι= Μεγάλος θησαυρός είναι τα παιδιά μας και χρειάζονται πολλή επιμέλεια. Όταν πρόκειται να μάθουν μια τέχνη ψάχνουμε να βρούμε τον πλέον κατάλληλο να τους τη διδάξει. Γι’ αυτούς που θα διαμορφώσουν την ψυχή τους, όμως, δε νοιαζόμαστε ανάλογα.[6]
-Δ= Πέστε μας κάτι για τις δικές σας σπουδές.
Γ= Ο Βασίλειος κι εγώ συνδεθήκαμε με στενή και ιερή φιλία. στην Αθήνα όπου επήγαμε να σπουδάσουμε, δεν γνωρίζαμε δρόμους άλλους από αυτούς που οδηγούσαν στο ναό και στη σχολή μας. Μάλιστα, μπορώ να πω ότι εκεί και τον Θεό πλησιάσαμε περισσότερο, βλέποντας τα αντίθετα παραδείγματα.[7]
-Δ= Μερικές φορές παρατηρούμε να μην επιτυγχάνονται οι στόχοι της παιδείας. Τι φταίει που δεν γίνεται αποτελεσματική;
Ι= Το σκοπό της εκπαιδεύσεως τον καταστρέφουν συνήθως τα εξής αίτια: οι περιορισμένες δυνατότητες του παιδιού,  η αμάθεια και η οκνηρία των δασκάλων, οι πολλές απασχολήσεις του πατέρα, η έλλειψη δαπανών για την παιδεία και μισθών για τους δασκάλους, καθώς και η κακία και ο φθόνος των συμμαθητών.[8]
-Δ= Με ποιο τρόπο παίζει ρόλο και ο εκπαιδευτικός;
Ι= Με την προσωπικότητα του. Ας είναι κοινό σχολείο σε όλους και υπόδειγμα αρετής η λαμπρότητα του βίου σου, η οποία πρέπει να βρίσκεται μπροστά σε όλους σαν αρχέτυπη εικόνα, έχοντας όλα τα καλά μέσα της και δίνοντας με μεγάλη ευκολία τα παραδείγματα σ’ εκείνους που θέλουν να αποτυπώσουν μέσα τους κάποιο από τα καλά που έχει.[9] Οι μαθητές τότε προ πάντων αγαπούν και μιμούνται το καλό, όταν έχουν τέτοια παραδείγματα από τους δασκάλους τους… Εκείνος που εφαρμόζει πρώτος εκείνα που συμβουλεύει στους άλλους, με την έμπρακτη τήρηση της συμβουλής πείθει περισσότερο απ’ όλα τον ακροατή.[10]
Β= Οι νέοι δεν πρέπει να παραδώσουν δια μιας τα πηδάλια της διάνοιας τους στους δασκάλους και στους λόγιους και να τους ακολουθούν όπου αυτοί τους οδηγούν, αλλά να γνωρίζουν τι να δέχονται από αυτούς και τι να παραβλέπουν.[11]
Ι= Ο καλός δάσκαλος είναι απαλλαγμένος από φθόνο και έπαρση. Θέλει οι αρετές να γίνουν κοινό κτήμα των μαθητών του, θέλει μόνο να τους εξισώσει σε όλα με τον εαυτό του.[12] Γιατί αυτό κυρίως είναι το γνώρισμα του πραγματικού δασκάλου, το να συμπάσχει στις συμφορές των μαθητών του, το να θρηνεί και να πενθεί για τα τραύματα αυτών που έχει Στη ευθύνη του.[13]
-Δ = Πώς πρέπει να γίνεται το μάθημα ώστε να εκπληρώνεται το μορφωτικό ιδεώδες;
Β= Τα μαθήματα πρέπει να γίνονται με ευχάριστο τρόπο και να προσφέρονται βραβεία στους μαθητές, ώστε να εκπληρώνουν τον σκοπό τους άνετα και χωρίς πίεση και λύπη.[14] Μάθημα που έγινε με βία δεν είναι δυνατό να παραμείνει· όσα όμως εισέρχονται μέσα μας με ευχαρίστηση και χάρη, κάπως μονιμότερα εγκαθίστανται Στη ψυχή μας.[15]
Ι= Δεν αρκεί μόνο η ανάγνωση αν δεν προστεθεί και η κατανόηση. Διότι, όπως ακριβώς αν κάποιος τρέφεται αλλά δεν χωνεύει την τροφή δεν θα ζήσει ποτέ, έτσι και αν κάποιος διαβάζει αλλά δεν καταλαβαίνει τίποτε, δεν θα βρει την αλήθεια.[16]
-Δ= Συμμερίζεσθε και σεις την άποψη ότι δεν πρέπει να υπερφορτώνεται το παιδί με γνώσεις;
Β= Φυσικά. Όταν η διάνοια αδυνατεί να τα συλλάβει  όλα μαζί, παθαίνει το ίδιο με το στομάχι που αδυνατεί να χωνέψει αυτά που έφαγε, εξ αιτίας του υπερβολικού κάρου.[17]
-Δ= Φαντάζομαι πόσο κουραστικό θα είναι το λειτούργημα του δασκάλου.
Ι= Ο κόπος είναι βαρύς όταν είναι μάταιος. Αν ο μαθητής προσέχει και το αποδεικνύει με έργα, δεν αισθανόμαστε καθόλου τους κόπους μας.[18]
-Δ= Γιατί οι περισσότεροι μαθητές βρίσκουν κουραστική την παιδεία και την αποστρέφονται;
Β= Η παιδεία στην αρχή φαίνεται να προξενεί δυσφορία και όχι χαρά· αργότερα όμως αποφέρει καρπό ειρήνης και σωτηρίας. Δυστυχώς οι περισσότεροι κουράζονται από την δυσκολία των πραγμάτων και δεν αναμένουν την ωφέλεια από την έκβαση, αλλά με το να δυσανασχετούν μπροστά στην δυσχέρεια της μαθήσεως παραμένουν στην αρρώστια της αμάθειας.[19]
Ι= Η παιδαγωγία είναι σκληρή αλλά έχει καρπούς γλυκείς, όπως από τον τραχύ κορμό του δένδρου βγαίνει γλυκό φρούτο.[20]
-Δ= Παρατηρούμε το φαινόμενο να επιδιώκουν σχεδόν όλοι ανώτατες σπουδές και να μην καταδέχονται τα πρακτικά επαγγέλματα.
Ι= Κανείς από όσους ασκούν χειρωνακτικό επάγγελμα να μην ντρέπεται, αλλά να ντρέπονται όσοι τρέφονται άδικα και μένουν αργοί και χρησιμοποιούν πολλούς υπηρέτες. Το να τρέφεται κάποιος πάντοτε εργαζόμενος αποτελεί είδος φιλοσοφημένης ζωής· οι ψυχές των ανθρώπων αυτών είναι καθαρότερες και οι διάνοιες τους πιο ρωμαλέες.[21]
Β= Ο καθένας πρέπει να προσέχει τη δική του εργασία και να την φροντίζει με ζήλο και προθυμία και επιμέλεια, σα να την εποπτεύει ο Θεός. Και να μην πηγαίνει από τη μία δουλειά στην άλλη, διότι είναι προτιμότερο να εκτελούμε μία τέχνη σωστά παρά να καταπιανόμαστε με πολλές ατελώς. Αυτό φανερώνει επιπόλαιο χαρακτήρα· ή, αν δεν υπάρχει, τον δημιουργεί.[22]
-Δ= Ποιον θεωρείτε αληθινά μορφωμένο;
Β= Ανθρώπινη σοφία είναι η εμπειρική γνώση των πραγμάτων της ζωής… Σοφία αληθινή είναι η επιστήμη και των θείων και των ανθρωπίνων πραγμάτων και των αιτίων τους.[23] Πολλοί, εξ αιτίας της μελέτης των επιστημών, έχουν παραμελήσει τη γνώση του Θεού.[24]
Γ= Για μένα δεν είναι σοφός εκείνος που έχει σοφία λόγου, ούτε εκείνος που παρουσιάζει μεν ευφράδεια αλλά έχει άστατη και αδιαμόρφωτη ψυχή, σαν τους τάφους οι οποίοι εξωτερικά μεν είναι εμφανίσιμοι και ωραίοι ενώ εσωτερικά κρύβουν πτώματα και δυσωδία. Σοφό θεωρώ εκείνον που λέει μεν λίγα περί αρετής, αλλά παρουσιάζει πολλά με τη ζωή του και επιβεβαιώνει με την πράξη την αξιοπιστία του λόγου του.[25] Σοφία είναι το να γνωρίζει κανείς τον εαυτό του και να μην υπερηφανεύεται.[26]
Ι= Θέλετε να σας πω ποιο είναι τα γνωρίσματα του αληθινά φιλοσοφημένου και καλλιεργημένου ανθρώπου; Είναι η περιφρόνηση του πλούτου και της δόξας, καθώς και το να είναι ανώτερος από φθόνο και κάθε πάθος.[27]
-Δ= Τι απαντάτε σ’ εκείνους που ισχυρίζονται πως η πίστη αναιρεί τις δυνατότητες του ανθρώπινου λογικού;
Γ= Η λογική μας είναι κατώτερη των θείων πραγματικοτήτων… Η πίστη είναι η πλήρωση του λογικού μας.[28]
-Δ= Πάντως καταλαβαίνω ότι δεν θεωρείτε περιττή την γενικότερη εκπαίδευση.
Β= Να σας φέρω μία εικόνα. Η αλήθεια του Θεού είναι ο καρπός του δένδρου, ενώ οι επιστήμες είναι τα φύλλα. Άλλωστε και ο μέγας Μωυσής ο σοφός Δανιήλ διδάχθηκαν την κοσμική σοφία πριν από τα θεία διδάγματα… Πρώτα μαθαίνουμε να παρατηρούμε το είδωλο του ήλιου στο νερό και κατόπιν μαθαίνουμε για τον ήλιο… Το θέμα είναι να έχουμε κριτικό πνεύμα ώστε να παίρνουμε ό,τι αξίζει και ωφελεί την ψυχή, να αποφεύγουμε δε ό,τι μας βλάπτει πνευματικά, όπως η μέλισσα επιλέγει τα άνθη, ή όπως πηγαίνουμε στο τριαντάφυλλο αποφεύγοντας το αγκάθι… Και τούτο διότι εμείς οι Χριστιανοί τα πράττουμε όλα με σκοπό την προετοιμασία για άλλη ζωή.[29]
Γ= Άλλωστε δεν βλέπετε ότι ο σπουδαίος και άγιος Βασίλειος υπήρξε ο ικανότερος από τους συμφοιτητές του;[30] Προσπαθούμε απλώς να έχουμε σωστή ιεράρχηση. Αυτοί που κατηγορούν τη μόρφωση το κάνουν για να κρύβεται μέσα Στη γενική απαιδευσιά η δική τους κι έτσι να μην ελέγχονται.[31]
-Δ= Μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένοι γύρω από το ποια πρέπει να απορρίπτουμε και ποια να κρατούμε;
Γ= Ό,τι οδηγεί σε πλάνη γύρω από το Θεό και τον κόσμο ή οδηγεί σε είδωλα ή αστρολογία και μαντεία, τα πολεμούμε και τα απορρίπτουμε. Κρατούμε όμως την έρευνα γύρω από τον άνθρωπο και τη φύση, γύρω από την ψυχή και τις θεϊκές πραγματικότητες.[32] Δεχόμαστε ό,τι αφορά στην έρευνα και Στη θεωρία. Απορρίπτουμε ό,τι οδηγεί στους δαίμονες και στην πλάνη και στον βυθό της απώλειας.[33]
Β= Επίσης δίνουμε προσοχή Στη λογοτεχνία που έχει ηθική επίδραση πάνω μας επειδή εξυμνεί την αρετή και απορρίπτουμε εκείνη που καλλιεργεί πάθη. Φροντίζουμε η επιστήμη να μην υπηρετεί το ψέμα. Γενικά, αγαπούμε ό,τι είναι οικείο και συγγενεύει προς την αλήθεια.[34]
Ι= Δεν θα γκρεμίσουμε το σχολείο φυσικά, αλλά δεν πρέπει να επιτρέψουμε το σχολείο να γκρεμίσει την ψυχή. Όταν η ψυχή σωφρονεί δεν προέρχεται καμία ζημιά από την άγνοια της ρητορικής τέχνης, όταν όμως η ψυχή είναι διεφθαρμένη, η βλάβη είναι πολύ μεγάλη, έστω και αν η γλώσσα είναι εξασκημένη· και μάλιστα η βλάβη είναι τόσο χειρότερη, όσο μεγαλύτερη είναι και η ρητορική δύναμη. Διότι όταν η πονηρία συνοδεύεται και από ευφράδεια, κάνει τα πράγματα πολύ χειροτέρα από την αμάθεια.[35]
Γ= Την κοσμική γνώση πρέπει να την υποτάξουμε Στη θεϊκή, διότι αυτή κατάγεται από τον ουρανό. Η γήινη παιδεία πρέπει να την υπηρετεί κόσμια.[36]
-Δ= Εκτός από το μορφωτικό έργο ο εκπαιδευτικός ενεργεί γενικότερη αγωγή. Πώς θα έπρεπε να βοηθήσει τον νέο ως προς τον χαρακτήρα του;
Β= Τώρα θίγετε ένα θέμα τόσο σημαντικό όσο και παραμελημένο. Χρειάζεται ο νέος να μάθει να ερωτά χωρίς εριστικότητα και να απαντά χωρίς υπεροψία. Να μη διακόπτει τον συνομιλητή του, ούτε να παρεμβάλλει τα δικά του λόγια επιδεικτικά. Αν έχει διδαχθεί κάτι από άλλον να μην το κρύβει σα να ήταν δική του σκέψη, αλλά να φανερώνει τίνος είναι. Πρώτα να εξετάζει μέσα του τι πρόκειται να πει.[37]
Ι= Πρέπει ο δάσκαλος να είναι ελεύθερος εσωτερικά και να έχει το θάρρος της γνώμης του, συγχρόνως δε να είναι συγκαταβατικός όταν αυτό ωφελεί και το απαιτεί η περίσταση. Να είναι συγχρόνως και καλοκάγαθος και αυστηρός.[38] Τίποτε δεν συμβάλλει τόσο στο να πείσει κάποιος τον ακροατή του να δεχθεί τις συμβουλές, όσο το να γνωρίζει ότι αυτές λέγονται με πολλή αγάπη.[39] Μάλλον, όταν υπάρχει αγάπη δεν χρειάζονται πολλές συμβουλές και εντολές.[40]
-Δ= Ο εκπαιδευτικός έρχεται συνεχώς σε επαφή με τη συμπεριφορά του νέου, η οποία δεν είναι πάντοτε η ενδεδειγμένη. Με ποιο τρόπο πιστεύετε ότι πρέπει ο δάσκαλος να προσεγγίζει τα παραπτώματα των νέων;
Β= Να είναι ευπροσήγορος, ακόμη και όταν πρόκειται να επιτιμήσει, διότι μόνο έτσι γίνεται ευπρόσδεκτος.[41] Τα σφάλματα των νέων πρέπει να διορθώνονται με πατρική ευσπλαχνία και με επιστημονικό λόγο.[42]
Δ= Τι εννοείτε με επιστημονικό λόγο;
Β= Δηλαδή κάθε σφάλμα χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση. Άλλοτε είναι καιρός για ταπεινοφροσύνη, άλλοτε για εξουσία, άλλοτε για έλεγχο, άλλοτε για παρηγοριά, πότε για καλοσύνη και πότε για αποτομία κτλ.[43]
Γ= Όπως στα σώματα δεν προσφέρονται η ίδια τροφή και τα ίδια φάρμακα, έτσι και τα ελαττώματα των ανθρώπων δεν αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι είναι οκνηροί και δυσκίνητοι οπότε χρειάζεται να τους κεντρίζουμε, ενώ άλλοι είναι θερμόαιμοι και βιαστικοί οπότε χρειάζονται χαλινάρι. Άλλους ωφελεί ο έπαινος και άλλους η επίπληξη, όταν και τα δύο γίνονται την κατάλληλη στιγμή. Άλλους διορθώνει ἠ παρηγοριά και άλλους η επίπληξη.[44]
Ι= Ακόμη, αν μιλήσεις μία φορά και δεν πείσεις, κι αν συμβουλέψεις και δεύτερη και τρίτη και πολλές φορές, μην αποκάμεις να επαναλαμβάνεις τα ίδια λόγια, χωρίς όμως δυσαρέσκεια αλλά χαριτολογώντας.[45]
-Δ= Πώς θα το επιτύχει αυτό; Και ο εκπαιδευτικός άνθρωπος είναι και μπορεί να θυμώσει.
Ι= Βέβαια. Όμως όσο περισσότερο μπορεί ο λόγος πρέπει να είναι λόγος ανθρώπου που διδάσκει μάλλον παρά που ελέγχει, που παιδαγωγεί παρά που τιμωρεί, που βάζει τάξη παρά που διαπομπεύει, που διορθώνει παρά που επεμβαίνει Στη ζωή του άλλου.[46] Ο δάσκαλος προ πάντων πρέπει να διδάσκει και να παιδαγωγεί με πραότητα, διότι μία ψυχή που έχει ανάγκη να μάθει, δεν είναι δυνατό να μάθει κάτι ωφέλιμο όταν αυτό προσφέρεται με θρασύτητα και εριστικότητα. Ακόμη κι αν έχει τη διάθεση να προσέξει θα αισθανθεί δύσκολα και δεν θα μάθει τίποτε. Εκείνος που θέλει να μάθει κάτι ωφέλιμο, πριν απ’ όλα τ’ άλλα πρέπει να διάκειται ευμενώς προς τον δάσκαλο. Όπως είναι γνωστό, κανείς δεν αισθάνεται ευχάριστα απέναντι σ’ εκείνον που βρίζει με θράσος.[47]
Β= Να μην είσαι αυστηρός στις επιτιμήσεις και να μην ελέγχεις αμέσως και με εμπάθεια (διότι αυτό είναι αυθάδεια), ούτε να καταδικάζεις τον άλλο για μικρά σφάλματα σαν να είσαι ο ίδιος ακριβοδίκαιος.[48]
Γ= Στον φόβο ανάμιξε την ηπιότητα. Μετρίασε την απειλή με την ελπίδα. Γνωρίζω πως η καλοσύνη επιτυγχάνει πολλά και παρακινεί στην ανάλογη ανταπόδοση.[49]
Ι= Κι αν ακόμη οι έπαινοι δεν είναι απολύτως δίκαιοι, χρησιμοποιούνται κατ’ οικονομία, διότι προετοιμάζουν το έδαφος για ν’ ακολουθήσουν τα λόγια μας. Διότι εκείνος που από την αρχή απευθύνει αμέσως συστάσεις που δυσαρεστούν, έχει ως αποτέλεσμα να μην τον ακούν οι αδύνατοι κατά την θέληση.[50] Γενικά, τις προτροπές προς το καλό να τις κάνετε μαζί με επαίνους, διότι έτσι γίνονται και ευπρόσδεκτες, όταν δηλαδή υποκινούμε τον ζήλο αυτών των ίδιων που συμβουλεύουμε.[51]
-Δ= Καταλαβαίνω ότι δίνετε πολλή σημασία στην ενθάρρυνση.
Ι= Οπωσδήποτε. Εκείνος που δεν κατόρθωσε απολύτως τίποτε γίνεται οκνηρός και χάνει γρήγορα το θάρρος του. Εκείνος όμως που συνειδητοποίησε ότι εκτέλεσε με επιτυχία έστω μία εντολή, παίρνοντας απ’ αυτή θάρρος, θα προχωρήσει με μεγαλύτερο ζήλο προς την πραγματοποίηση και των υπολοίπων.[52]
-Δ= Σχετικά με τις τιμωρίες τι θα είχατε να πείτε;
Ι= Πρέπει να εξετάζουμε με μεγάλη ακρίβεια και να μην καταδικάζουμε αυτούς που σφάλλουν μόνο από όσα ακούσαμε, ούτε να βγάζουμε αποφάσεις χωρίς αποδείξεις.[53] Δεν είναι μικρή παρηγοριά… το να γνωρίζεις και να συναισθάνεσαι ότι τιμωρείσαι δίκαια.[54]
Β= Κυρίως δεν πρέπει να οργιζόμαστε εναντίον εκείνων που σφάλλουν, διότι αυτό δείχνει εμπάθεια. Ιδιαίτερα να προσέχουμε να μη γινόμαστε πιο αυστηροί όταν έχουν προσβάλει εμάς τους ίδιους.[55]
-Δ= Φαντάζομαι θα συνιστάτε και φειδώ στις τιμωρίες.
Ι= Αν το παιδί συνηθίσει να παιδαγωγείτε μόνο με την τιμωρία, θα μάθει και να περιφρονεί τις τιμωρίες. Και αν μάθει να περιφρονεί τις τιμωρίες τότε πάνε όλα χαμένα… Επίσης η απειλή τότε είναι αποτελεσματική όταν το παιδί πιστεύει ότι θα πραγματοποιεί… Όταν δεις όμως ότι ο φόβος τον ωφέλησε, χαλάρωσε την αυστηρότητα, διότι η ανθρώπινη φύση έχει ανάγκη και από επιείκεια.[56]
-Δ= Απορρίπτουμε δηλαδή την παιδαγωγική του φόβου.
Ι= Δεν είναι δυνατό να γίνει κάποιος καλός διά της βίας. Διότι μόλις απαλλαγή από την βία θα επιστρέψει στην κακία του. Εκείνος, όμως, που θα γίνει καλός με την προαίρεση του θα παραμείνει σταθερός στην αρετή.[57]
-Δ= Βγάζω το συμπέρασμα ότι δεν σας ενδιαφέρει απλώς και μόνο να εξαλειφθεί πλάση θυσία η κακή συμπεριφορά, αλλά δίνετε πολλή σημασία στο σεβασμό της προσωπικότητας του παιδιού.
Β= Ναι, διότι πρόκειται για εικόνα Θεού. Για παράδειγμα, όταν μας ρωτά κάτι δεν πρέπει να απαντούμε απρόθυμα, διότι αυτό δείχνει περιφρόνηση προς τον αδελφό μας και έτσι προσβολή προς τον Θεό.[58]
Ι= Άλλο παράδειγμα σεβασμού της προσωπικότητας του μαθητή: Είναι πολύ καλό να κάμεις τη συμβουλή χωρίς να γίνει γνωστή στους άλλους… Μην προσθέτεις πληγή πάνω στις υπάρχουσες πληγές.[59]
-Δ= Πολλοί μαθητές παραπονιούνται πως οι δάσκαλοι τους φέρονται με τρόπο που τους κάνει ανάξιους σεβασμού.
Ι= Οι αρχόμενοι συνηθίζουν να προσβλέπουν Στη συμπεριφορά εκείνων που τους διοικούν σαν σε αρχέτυπη εικόνα, και να εξομοιώνουν τη συμπεριφορά τους με εκείνων.[60]
Β= Πράγματι, είναι καθοριστική η δύναμη του παραδείγματος. Η αξιοπιστία του δασκάλου καθιστά ευπρόσδεκτο τον λόγο του και προετοιμάζει τους μαθητές να προσέξουν περισσότερο.[61]
Ι= Εκείνος που διδάσκει άλλους, αν δεν ωφελείται τίποτε άλλο, τουλάχιστον λέγοντας συγκινείται βαθιά, και μάλιστα όταν βλέπει ότι είναι υπεύθυνος γι’ αυτά για τα οποία επικρίνει τους άλλους.[62] Ποιο είναι λοιπόν το όφελος της διδασκαλίας όταν δεν διδάσκουμε και δεν διορθώνουμε τους εαυτούς μας;[63] Ο δάσκαλος πρέπει πρώτα να είναι δάσκαλος του εαυτού του. Όπως ακριβώς ο στρατηγός, αν δεν γίνει προηγουμένως άριστος στρατιώτης, δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει στρατηγός, έτσι και ο δάσκαλος.[64]
-Δ= Τι θα είχατε να προσθέσετε πριν κλείσουμε;
Ι= Κάτι προς τους εκπαιδευτικούς: Κι αν ακόμη είμαστε δάσκαλοι, ας μην απορρίπτουμε ως ανάξιες λόγου τις συμβουλές των ανώτερων μας.[65]
Β= Εγώ κάτι προς τους μαθητές: Κάθε άνθρωπος να πολλαπλασιάσει το χάρισμα που θα αποδειχτεί κατόπιν δοκιμής ότι έχει από τον Θεό, χρησιμοποιώντας το για το καλό και το όφελος των πολλών. Διότι ουδείςς είναι αμέτοχος της χρηστότητος του Θεού, κανείς δεν έμεινε χωρίς χαρίσματα.[66]
Γ= Κι εγώ κάτι προς όλους: Η παιδεία είναι αγαθό που πρέπει να μεταδίδεται. Ο αδελφός μου ο Καισάριος, αφού σπούδασε στην Αλεξάνδρεια κάθε επιστήμη και αρίστευσε, επέστρεψε στην πατρίδα μας για να μεταδώσει και σε άλλους όσα είχε πάρει.[67]
Ι= Μού επιτρέπετε και μία σύντομη δευτερολογία;
-Δ= Βεβαίως, παρακαλώ.
Ι= Μία έκκληση προς τους υπεύθυνους: Στους δάσκαλους πρέπει να χορηγούμε με αφθονία τα αναγκαία υλικά αγαθά για να μην αποκάμνουν ούτε να απογοητεύονται.[68]
-Δ= Σας ευχαριστώ θερμά.
Όλοι= Κι εμείς. Ας έχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στην παιδεία την ευλογία του Θεού.

[1] Εἰς τήν ἀρχήν τῶν Παροιμιῶν, 5, ΕΠΕ 7, 373.
[2] Ἐπιτάφιος εἰς Μ. Βασίλειον, 11, ΕΠΕ 6, 145.
[3] Ὁμιλία νθ’ εἰς τό κατά Ματθαῖον, 7, ΕΠΕ 11, 395.
[4] Ὅροι κατά πλάτος, Β’, 15, 4, ΕΠΕ 8, 259.
[5] Πρός τούς νέους ὅπως ἄν ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων, 3, ΕΠΕ 7, 327.
[6] Ὁμιλία θ’ εἰς Α’ πρός Τιμόθεον, 2, ΕΠΕ 23, 269.
[7] Ἐπιτάφιος εἰς Μ. Βασίλειον, 21, ΕΠΕ 6, 165-167.
[8] Πρός πιστόν πατέρα, 13, ΕΠΕ 28, 531.
[9] Ὁμιλία δ’ εἰς πρός Τίτον, 2, ΕΠΕ, 24, 81.
[10] Περί παρθενίας, λε’, 1, ΕΠΕ 29, 555.
[11] Πρός τούς νέους ὅπως ἄν ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων, 2, ΕΠΕ, 7, 319.
[12] Περί παρθενίας, λε’, 1, ΕΠΕ 29, 555.
[13] Ὁμιλία κη’ εἰς Β’ πρός Κορινθίους, 2, ΕΠΕ, 20, 89.
[14] Ὅροι κατά πλάτος, Β’, 15, 3, ΕΠΕ 8, 257.
[15] Εἰς τόν α’ ψαλμόν, 2, ΕΠΕ, 5, 17.
[16] Εἰς τό “οὐδέποτε ἀφ’ ἑαυτοῦ ὁ Υἱός”, 2, ΕΠΕ 27, 579.
[17] Εἰς τό “ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος”, 4, ΕΠΕ, 7, 57.
[18] Ὁμιλία κβ’ εἰς τό κατά Ἰωάννην, 1, ΕΠΕ 13, 49.
[19] Εἰς τήν ἀρχήν τῶν Παροιμιῶν, 4-5, ΕΠΕ 7, 369-375.
[20] Ὁμιλία λ’ εἰς πρός Ἑβραίους, 1, ΕΠΕ, 25, 297.
[21] Ὁμιλία ε’ εἰς τήν Α’ πρός Κορινθίους, 6, ΕΠΕ 18, 143.
[22] Ὅροι κατά πλάτος, Β’, 41, 2, ΕΠΕ 8, 363.
[23] Εἰς τήν ἀρχήν τῶν Παροιμιῶν, 3, ΕΠΕ 7, 365.
[24] Εἰς τήν ἀρχήν τῶν Παροιμιῶν, 6, ΕΠΕ 7, 379.
[25] Λόγος ις’, 2, ΕΠΕ 5, 325.
[26] Λόγος λβ’, 21, ΕΠΕ 2, 67.
[27] Ὁμιλία κα’ εἰς πρός Ἑβραίους, 4, ΕΠΕ 21, 263.
[28] Λόγος κθ’ (θεολογικός γ’), 21, ΕΠΕ 4, 149.
[29] Πρός τούς νέους ὅπως ἄν ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων, 2-3, ΕΠΕ 7, 323-327.
[30] Ἐπιτάφιος εἰς Μ. Βασίλειον, 21, ΕΠΕ 6, 169.
[31] Ἐπιτάφιος εἰς Μ. Βασίλειον, 11, ΕΠΕ 6, 147.
[32] Λόγος κζ’, (θεολογικός α’), ΕΠΕ 4, 33.
[33] Ἐπιτάφιος εἰς Μ. Βασίλειον, 11, ΕΠΕ 6, 147.
[34] Πρός τούς νέους ὅπως ἄν ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων, 3-6, ΕΠΕ 7, 327-345.
[35] Πρός πιστόν πατέρα, 11, ΕΠΕ 28, 513.
[36] Ἔπη εἰς ἑτέρους, ποίημα η’ πρός Σέλευκον, ΕΠΕ 11, 151.
[37] Ἐπιστολή 2 Γρηγορίῳ ἑταίρῳ, 5, ΕΠΕ 1, 69-71.
[38] Περί ἱερωσύνης λόγος 6ος, 4, ΕΠΕ 28, 271.
[39] Ὁμιλία κ’ εἰς πρός Ἐφεσίους, 8, ΕΠΕ 21, 235.
[40] Ὁμιλία β’ εἰς Α’ πρός Τιμόθεον, 1, ΕΠΕ 23, 141.
[41] Ἐπιστολή 2 Γρηγορίῳ ἑταίρῳ, 5, ΕΠΕ 1, 69-71.
[42] Ὅροι κατά πλάτος, Β’, 15, 2, ΕΠΕ 8, 257.
[43] Ὅροι κατ’ ἐπιτομήν, 113, ΕΠΕ 9, 143.
[44] Λόγος β’, 30-32, ΕΠΕ 1, 111-113.
[45] Ὁμιλία λ’ εἰς τό κατά Ματθαῖον, 5, ΕΠΕ 10, 329.
[46] Ὁμιλία κη’ εἰς Β’ πρός Κορινθίους, 3, ΕΠΕ 20, 95.
[47] Ὁμιλία στ’ εἰς Β’ πρός Τιμόθεον, 2, ΕΠΕ 23, 571.
[48] Περί ταπεινοφροσύνης, 7, ΕΠΕ 6, 129.
[49] Λόγος ιζ’, 10, ΕΠΕ 5, 387.
[50] Ὁμιλία β’ εἰς Α’ πρός Κορινθίους, 1, ΕΠΕ 18, 41.
[51] Ὁμιλία θ’ εἰς πρός Φιλιππησίους, 1, ΕΠΕ 21, 565.
[52] Ὁμιλία ε’ εἰς ἀνδριάντας, 7, ΕΠΕ, 32, 143.
[53] Ὁμιλία μβ’ εἰς τήν Γένεσιν, 3, ΕΠΕ 4, 23.
[54] Ὅτι ἐκ ραθυμίας ἡ κακία…, 5, ΕΠΕ 31, 125.
[55] Ὅροι κατά πλάτος, Β’, 50-51, ΕΠΕ 8, 389-391.
[56] Περί κενοδοξίας καί ἀνατροφῆς τῶν τέκνων, 30, ΕΠΕ, 30, 651.
[57] Ὁμιλία εἰς τόν θ’ ψαλμόν, 7, ΕΠΕ 5, 487.
[58] Λόγος ἀσκητικός α’, 8, ΕΠΕ 8, 119.
[59] Περί τοῦ μή δημοσιεύειν τά ἁμαρτήματα, 4, ΕΠΕ 31, 261.
[60] Περί ἱερωσύνης λόγος γ’, 13, ΕΠΕ 28, 149.
[61] Εἰς τήν ἀρχήν τῶν Παροιμιῶν, 2, ΕΠΕ, 7, 363.
[62] Ὁμιλία ε’ εἰς Β’ πρός Θεσσαλονικεῖς, 5, ΕΠΕ 23, 113.
[63] Ὁμιλία ζ’ εἰς πρός Ρωμαίους, 2, ΕΠΕ 16Β, 477.
[64] Ὁμιλία ε’ εἰς Α’ πρός Τιμόθεον, 1, ΕΠΕ 23, 203.
[65] Ὁμιλία ε’ εἰς Α’ πρός Τιμόθεον, 1, ΕΠΕ 23, 203.
[66] Ὅροι κατ’ ἐπιτομήν, 253, ΕΠΕ 9, 305.
[67] Ἐπιτάφιος εἰς Καισάριον, 6-8, ΕΠΕ 6, 389-397.
[68] Ὁμιλία ιε’ εἰς Α’ πρός Τιμόθεον, 2, ΕΠΕ 23, 389.

πηγη