ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 30, 2011

Oι μεταξωτοί άνθρωποι

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ...;

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ...; Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ...;
  Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ...; Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...
  Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα... Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...
  Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...

Του Γιαννη Τριάντη από την Πειραϊκή Εκκλησία, πρωτοδημοσιεύθηκε στα Επίκαιρα
πηγη

Το κατηγορώ ενός παιδιού προς τους γονείς του


παιδί παράπονο γονείς κατηγορώ

Πατέρα και μητέρα, πρώτα θέλω να σας ευχαριστήσω και ύστερα να σας κατηγορήσω, για ότι κάνατε για μένα.
Πώς να το πω; Μου δώσατε πολλά. Τα ρούχα, ποτέ δε μου έλειψαν. Εσείς φροντίσατε να μορφωθώ. Εσείς με στείλατε στο χοροδιδασκαλείο να μάθω μουσική. Εσείς στο κολυμβητήριο, εσείς στα σχολεία ξένων γλωσσών. Με θρέψατε σαν το θρεφτάρι, με στολίσετε και μ’ μάθατε να καμαρώνω σαν το παγώνι. Το γνωρίζω, ήμουν το είδωλό σας, η μεγάλη σας αδυναμία, ο θεός σας. Ποτέ δε μου αρνηθήκατε τίποτα. Ότι ζήτησα το πήρα. Και ότι ήθελα το έκανα. Ποτέ δεν θυμάμαι να μου είπατε ένα όχι. Ότι ώρα ήθελα έφευγα από το σπίτι. Και όσες φορές γύριζα στο σπίτι αργά το βράδυ, εσείς πάντα σιωπούσατε. Ποτέ δεν υψώσατε τη φωνή σας να διαμαρτυρηθείτε. Τα μόνα λόγια που θυμάμαι είναι η επωδός των λόγων σας: «αυτό που εγώ στερήθηκα στην ηλικία σου, εσύ να μη το στερηθείς».
Όμως πρέπει να γνωρίζετε πως τώρα σας κατηγορώ. Ναι, σας κατηγορώ εγώ, το παιδί σας. Όλα μου τα δώσατε, και εκείνα ακόμα που δεν θα έπρεπε. Στα παιδικά μου χέρια άμετρος ευδαιμονισμός και απόλυτη ελευθερία ήταν δίκοπο μαχαίρι που πλήγωσαν το κορμί μου και μάτωσαν την ψυχή μου. Όλα μου τα δώσατε και όμως μου αρνηθήκατε το ένα. Δεν μου δώσατε το Θεό!
Παραμελήσατε να με μάθετε να προσεύχομαι σ’ Αυτόν. Δεν σύρατε τα βήματά μου στον Ιερό Ναό να εκκλησιαστώ και να μεταλάβω των Αχράντων Μυστηρίων. Δεν μου κάνατε λόγο ποτέ για το κατηχητικό και αρνηθήκατε επίμονα να με οδηγήσετε στον Πνευματικό. Δεν με διδάξατε να μελετώ τον νόμο του Θεού. Ποτέ δεν μου είπατε πως η τιμή της αγνότητας είναι ο ατίμητος θησαυρός, που όποιος νέος τον χάσει δεν τον ξαναβρίσκει.
Πότε, αλήθεια, δουλέψατε στην καρδιά μου; Τι κάνατε για την προσωπικότητά μου; Λησμονήσατε, να μου πείτε πως η ζωή δεν είναι ένα αδιάκοπο γλέντι, αλλά ένας συνεχής και αδιάκοπος αγώνας με επιτυχίες και αποτυχίες, με νίκες και ήττες, με ευχάριστα και δυσάρεστα. Για ότι είμαι σήμερα, φταίτε εσείς.
Σας συγχωρώ, αλλά δεν θα σταματήσω να σας κατηγορώ!

Το παιδί σας


Πηγή: Τάλαντο
Φωτογραφία: drothman


Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο 

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 29, 2011

Ο επίκαιρος λόγος του ουρανοφάντορα αγίου Βασιλείου



 Αλλ' είναι ολοφάνερα τα αίτια λόγω των οποίων δεν κυβερνώμεθα. Ενώ ημείς λαμβάνομεν, δεν δίδομεν εις άλλους. Ενώ επαινούμεν την ευεργεσίαν, την απο­στερούμεν από εκείνους που την χρειάζονται. Ενώ είμεθα δού­λοι και ελευθερωνόμεθα, δεν ευσπλαγχνιζόμεθα τους συνδούλους μας. Ενώ πεινώμεν και τρεφόμεθα, περιφρονούμεν τον ενδεή. Ενώ έχομεν Θεόν, ανενδεή χορηγόν και ταμίαν, έχομεν γίνει σφιχτοχέρηδες και αμέτοχοι εις τας ανάγκας των πτωχών. Τα πρόβατά μας είναι γόνιμα και όμως οι γυμνοί είναι περισ­σότεροι από τα πρόβατα. Αι αποθήκαι από το πλήθος των αποθηκευμένων αγαθών στενοχωρούνται και ημείς δεν ελεούμεν αυτόν που στενάζει. Δια τούτο η δικαία κρίσις μας απει­λεί. Δια τούτο και ο Θεός δεν ανοίγει το χέρι του, διότι ημείς απεκλείσαμεν την φιλαδελφίαν. Δια τούτο τα χωράφια είναι ξηρά, διότι η αγάπη επάγωσεν.
      
Η φωνή αυτών που κάμνουν λιτανείαν εις τα χαμένα βοά και διασκορπίζεται εις τον αέρα. Διότι ούτε ημείς ηκούσαμεν αυτούς που εζητούσαν από ημάς. Οποία δε η προσευχή μας και η δέησις; Οι άνδρες, πλην ολίγων, ασχολείσθε με το εμπόριον και αι γυναίκες τους υπηρετείτε εις την εργασίαν του μαμωνά. Ολίγοι είναι μαζί μου και με την προσευχήν, και αυτοί αισθάνονται ζάλην, χασμωριούνται, συνεχώς γυ­ρίζουν και παρακολουθούν πότε θα τελειώση ο ψάλτης τους στίχους, πότε θα απολυθούν από την εκκλησίαν, ωσάν από φυλακήν και από την ανάγκην της προσευχής. Και μάλιστα τα παιδιά, οι μικροί αυτοί που άφησαν τα βιβλία των εις τα σχολεία και συμπροσεύχονται μαζί μας, περιτριγυρίζουν το πράγμα μάλλον ωσάν ευκολίαν και διασκέδασιν και μεταβάλλουν την λύπην μας εις εορτήν, διότι απαλλάσσονται δί ολίγον από την φορτικότητα του διδασκάλου και την φρον­τίδα των μαθημάτων.


Το πλήθος όμως των ωρίμων ανδρών και ο λαός που είναι περιπεπλεγμένος εις τας αμαρτίας, αχαλί­νωτος και ελεύθερος και χαρούμενος βολτάρει εις την πόλιν. Αυτός περιφέρει την αιτίαν των κακών εις τας ψυχάς, αυτός, υπεκίνησε και απειργάσθη την συμφοράν. Βρέφη δε που δεν νοιώθουν και είναι ακατηγόρητα σπεύδουν και συνωθούνται προς την εξομολόγησιν, χωρίς να έχουν ούτε την αιτίαν αυτών που προξενούν την λύπην ούτε την γνώσιν ή την δύναμίν της συνήθειας να προσευχηθούν. Εσύ, παρακαλώ, προχώρησε εις το μέσον, εσύ που είσαι ανακατωμένος με τας αμαρτίας. Εσύ γονάτισε και κλάψε και στέναξε. Άφησε το βρέφος να κάμνη αυτά που αρμόζουν εις την ηλικίαν. Διατί, ενώ κατηγο­ρείσαι, κρύβεσαι και οδηγείς εις εξομολόγησιν το ανεύθυνον; Μή­πως δηλαδή ξεγελιέται ο κριτής, ώστε να αντικαταστήσης κρυφά τον εαυτόν σου με άλλο πρόσωπον; Έπρεπε βέβαια και εκείνο να παρίσταται εξάπαντος μαζί σου, όχι μόνον. Βλέπεις πως και οι Νινευίται, όταν με την μετάνοιαν παρακαλούσαν τον Θεόν και επενθούσαν δια τα αμαρτήματά των, αυτά που μετά την θάλασσαν και το κήτος ανεβόησεν ο Ιωνάς, δεν ωδήγησαν μόνον τα βρέφη εις την μετάνοιαν αλλά και τους μεγάλους. Οι ίδιοι δεν εζούσαν την ζωήν των με τρυφήν και ευωχίας, αλλ' η νηστεία καθυπέταξε πρώτα τους πατέρας, αυτούς που είχαν αμαρτήσει. Και η τιμωρία εβασάνιζε τους πατέρας και κατά ένα λόγον παραπάνω εξ ανάγκης εθρηνούσαν και τα βρέφη, δια να κυριαρχήση εις κάθε ηλικίαν η σκυθρωπότης, και εις αυτήν που νοιώθει την αμαρτίαν και εις αυτήν που δεν την νοιώθει, και εις την μεν μίαν προαιρετικώς εις δε την άλλην κατ ανάγκην.


από την ομιλία του "ΟΜΙΛΙΑ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣΑ ΕΙΣ ΠΕΡΙΟΔΟΝ ΠΕΙΝΗΣ ΚΑΙ ΞΗΡΑΣΙΑΣ"

εδώ

Οι σύγχρονοι τοκογλύφοι (Σεβασμ. Μητροπ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιερόθεος)



Σε δύσκολες εποχές, όπως οι σημερινές, εμφανίζονται και διάφοροι τοκογλύφοι που εκμεταλλεύονται την ανημπόρια του λαού ή των λαών και πλουτίζουν χωρίς να έχουν μέσα τους κανένα αίσθημα αγάπης και συμπόνοιας για αυτούς που δυστυχούν.


1 Η τοκογλυφία ορίζεται ως ο δανεισμός χρημάτων με υψηλό επιτόκιο που συνήθως είναι παράνομο. Αυτό προκαλείται από συγκεκριμένα άτομα που εκμεταλλεύονται κάθε δύσκολη κατάσταση των συνανθρώπων τους. Μερικές φορές αυτό γίνεται και μέσα από τη λεγόμενη «νόμιμη» οδό, όταν οι τραπεζίτες προτρέπουν τους ανθρώπους να λαμβάνουν καταναλωτικά ή άλλα δάνεια, εκμεταλλευόμενοι την τάση τους για ευμάρεια, ευδαιμονία και εύκολο πλουτισμό.

Στην τοκογλυφία μπορώ να εντάξω και τις λεγόμενες παγκόσμιες «αγορές» που ανεβάζουν τα επιτόκιά τους, τα λεγόμενα σπρεντς, εκμεταλλευόμενοι μερικές δύσκολες καταστάσεις που περνούν διάφορες χώρες. Δεν μπόρεσα να «χωνέψω» αυτόν τον όρο «αγορές» που παρουσιάζεται τόσο εύηχα, σαν να πρόκειται για τα γνωστά μας καταστήματα, από τα οποία προμηθευόμαστε τα αναγκαία για τον βίο μας! Οταν όμως σε αυτές τις παγκόσμιες «αγορές» της καπιταλιστικής κοινωνίας οι συζητήσεις γίνονται με «γεμάτο το πιστόλι πάνω στο τραπέζι», έστω κι αν αυτό λέγεται μεταφορικά, τότε δεν πρόκειται για συνηθισμένες αγορές, αλλά για συνομιλίες με ανθρώπους που κάνουν οικονομικά εγκλήματα, για να μη χρησιμοποιήσω έναν άλλον αγγλικό όρο.

2 Από πλευράς χριστιανικής η τοκογλυφία είναι ένα έγκλημα και ο τοκογλύφος είναι πράγματι ένας εγκληματίας, με κοινωνικό και αγγελικό πρόσωπο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας ομίλησαν σκληρά και κατήγγειλαν την τοκογλυφία, όπως επίσης κατηγόρησαν με ισχυρές λέξεις τον τοκογλύφο που δρα στις ανθρώπινες κοινωνίες.

Ο Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει τον τόκο «πονηρών γονέων, πονηρόν έκγονον». Περιγράφει με απαράμιλλο λόγο τη νοοτροπία του τοκογλύφου που προσφέρει στους ανθρώπους «δηλητήρια», και ομοιάζει με τους γιατρούς που αντί να θεραπεύουν τους αρρώστους, τους αφαιρούν και την ελάχιστη δύναμη που έχουν. Στη συνέχεια περιγράφει την κατάσταση του δανειζομένου, ο οποίος στην αρχή που παίρνει το δάνειο είναι χαρούμενος, γιατί επέτυχε τον σκοπό του, αλλά μετά ζει έναν εφιάλτη, ακόμη και στον ύπνο του, όταν πρόκειται να αποδώση το δάνειο. Ο δανειστής ομοιάζει με τον «σκύλο» που τρέχει στο θήραμά του, και ο δανειζόμενος αισθάνεται ως θήραμα που τρέμει τη συνάντηση αυτή.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρεί την τοκογλυφία ως «εσχάτην αναισχυντίαν», αφού ο τόκος είναι «διαβεβλημένος και κατηγορίας άξιος», πρόκειται για «ευπρόσωπον αρπαγήν, ευπροφάσιστον πλεονεξίαν». Θεωρεί ότι οι τόκοι ομοιάζουν με τα φίδια που κατατρώγουν τις ψυχές των δυστυχισμένων ανθρώπων περισσότερο από τα γνωστά δηλητηριώδη φίδια.

3 Υπάρχουν όμως και μερικοί άλλοι τοκογλύφοι που δεν εκμεταλλεύονται την οικονομική ανέχεια του λαού, αλλά τις ελπίδες και τις προσδοκίες του. Οι συνάνθρωποί μας ελπίζουν να ζήσουν σε μια κοινωνία όπου θα επικρατή η διαφάνεια, η αξιοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η φιλανθρωπία, ο αλτρουισμός, η νοηματοδότηση του βίου κ.λπ., και όμως πολλές φορές διαψεύδονται από τα πράγματα, γιατί κάθε φορά εμφανίζονται διάφοροι «τοκογλύφοι» που εκμεταλλεύονται τις προσδοκίες των ανθρώπων, κατασπαράζουν τις ελπίδες και τα όνειρά τους.

Τέτοιους τοκογλύφους βρίσκουμε συνεχώς δίπλα μας. Είναι οι θρησκευτικοί ηγέτες που εκμεταλλεύονται και κατασπαράζουν το λεγόμενο θρησκευτικό συναίσθημα του λαού, με διάφορους τρόπους, χειρότερους από το κοινό έγκλημα, γιατί στην περίπτωση αυτή σκοτώνουν την ψυχή των ανθρώπων. Είναι οι πολιτικοί άρχοντες που χρησιμοποιούν ως δολώματα διάφορες μαγικές λέξεις με τις οποίες κλέβουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους, όπως «μεταπολίτευση», «αλλαγή», «κάθαρση», «εκσυγχρονισμός», «επανίδρυση του κράτους» κ.λπ. Είναι λέξειςόπλα που σκότωσαν τις ελπίδες και τις προσδοκίες του λαού και τον οδήγησαν στην απόγνωση και στην έκφραση μεγάλου θυμού που ελπίζουμε να δράση θετικά στην κοινωνία μας.

Το εκπληκτικό είναι ότι όλη αυτή τη διάψευση των ελπίδων, των προσδοκιών και των οραμάτων του λαού την προξένησαν μερικοί της ηρωικής γενιάς του Πολυτεχνείου, που όταν κλήθηκαν να κυβερνήσουν τον λαό, τον διέψευσαν. Και διερωτάται κανείς: πώς και γιατί καταπνίγονται τόσο ευγενικά οράματα, όπως της παιδείας, της ελευθερίας και της ευημερίας;

Τα τελευταία σαράντα χρόνια αποκτήσαμε μια συμπεπυκνωμένη πείρα, αφού ζήσαμε διάφορες δικτατορίες, ήτοι στρατιωτικές, πολιτικές, ιδεολογικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, γνωρίσαμε διάφορους «τοκογλύφους». Θα έπρεπε όλη αυτή η πείρα να μας διδάξη, να μας ανοίξη το μυαλό για να δούμε καθαρότερα τα πράγματα. Αν τώρα δεν διδαχθούμε από αυτή τη συμπεπυκνωμένη πείρα, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Η βασική πρόταση είναι να διδαχθούμε από όσα έγιναν, και κυρίως να απαξιώσουμε δημιουργικά τους ποικιλώνυμους και ποικιλότροπους τοκογλύφους του λαού, που σκοτώνουν τα οράματά του και τις προσδοκίες του. Ο καθένας θα πρέπει να αναλάβη τις ευθύνες του στο προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο που ζει. Και ας αρχίση το δημιουργικό έργο, όπως έχει γραφή εύστοχα, από τις προσεχείς εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση με το να αναδείξη τους κατάλληλους ηγέτες, πέρα από τις κομματικές επιλογές.







(Πηγή: "ΤΟ ΒΗΜΑ" 20/6/2010)

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 27, 2011

Η δύναμη της προσευχής, της νηστείας καί της ελεημοσύνης



Μια μητέρα υπερβολικά όμορφη έμεινε πολύ νέα χήρα με ένα παιδί μικρό. Για να ζήσουν προτίμησε την εύκολη ζωή, την άσωτη, από την οποία απέκτησε πλούτη πολλά. Όταν ο γιος της μπήκε στην εφηβεία, πέθανε καί αυτή, με αποτέλεσμα να μείνει όλη η περιουσία στα χέρια του. Όταν ο νέος κατάλαβε τη ματαιότητα αυτής της ζωής και το ανώφελον του πλούτου, εφόσον ο άνθρωπος τίποτε δεν παίρνει μαζί του σαν πεθάνει, μοίρασε όλα τα χρήματα στις εκκλησίες καί τα κτήματα στους πτωχούς για την ψυχή των γονέων του καί ιδιαίτερα της μητέρας και πήγε στην έρημο να προσευχηθεί μαζί με τους Μοναχούς για τη σωτηρία τους...

Παράλληλα του γεννήθηκε η απορία: Δέχτηκε άραγε ο Θεός τις ελεημοσύνες μου καί θ' ακούσει τις προσευχές μου; καί ρωτούσε για να πληροφορηθεί.
Στα Ιεροσόλυμα πού πήγε, για να λύσει την απορία του, ο Πατριάρχης τον έστειλε στους Μοναχούς της ερήμου της Θηβαΐδας καί αυτοί, με τη σειρά τους, στη βαθιά έρημο, διότι, όπως του είπαν: «αυτό πού θέλεις να μάθεις δεν είναι μικρό καί ανάμεσα μας δεν θα βρεις κανένα πού να μπορεί να σου δώσει θετικές πληροφορίες».
Μετά από πορεία τριάντα ημερών βρέθηκε μπροστά σε μια σπηλιά από την οποία βγήκε ένας ασπρομάλλης Γέροντας, μια μορφή εξαϋλωμένη. Αφού εξήγησε το πρόβλημα καί ερώτημά του, ο Γέροντας, μετά την ανάπαυση πού έδωσε στη ψυχή καί στο σώμα του νέου, με πολλή ταπείνωση του είπε:
-Αδελφέ, αυτό πού ζητείς από μένα, είναι πολύ μεγάλο. Υπερβαίνει κατά πολύ την ανθρώπινη δύναμη. Είναι έργο καθαρά του Θεού. Αλλά ας παρακαλέσουμε μαζί τον Θεό, αφού έκανες τον κόπο καί ήλθες μέχρι εδώ, να μας φανερώσει την αλήθεια καί να λύσει τις απορίες πού έχεις.
Βγήκε έξω από τη σπηλιά, έκανε ένα κύκλο πάνω στη γη με το γεροντικό μπαστούνι του καί του είπε να μείνει μέσα στον κύκλο αυτό όρθιος, επί επτά ημέρες καί νύκτες, χωρίς να φάει ή να πιει τίποτε, χωρίς να καθίσει, αλλά όρθιος να παρακαλεί τον Θεό με θερμή προσευχή καί δάκρυα. Το ίδιο θα έκανε καί ο ίδιος μέσα στη σπηλιά, για να κάνει ο Πανοικτίρμων Θεός το έλεός Του καί να τους φανερώσει, εάν είναι θέλημά Του, αυτό πού ζήτα ο νέος να μάθει.
Την εβδόμη νύχτα ο νέος ήρθε σε έκσταση καί είδε το ακόλουθο όραμα: Δίπλα του στα αριστερά είδε μια πολύ μεγάλη λίμνη η οποία ήταν γεμάτη ακαθαρσίες, βόρβορο καί λάσπη καί έβγαζε ανυπόφορη βρώμα καί δυσωδία. Μέσα στη λάσπη αυτή διέκρινε ανθρώπινα κεφάλια πού ανέβαιναν στην επιφάνεια καί κατέβαιναν, ακριβώς όπως το νερό βράζει καί κοχλάζει. Κάποια στιγμή παρατηρώντας βλέπει να ανεβαίνει καί η μητέρα του, η οποία τον ανεγνώρισε καί άρχισε να φωνάζει απελπισμένα:
-Παιδί μου, βοήθησέ με καί σώσε με! καί όπως τα έλεγε αυτά, ο βρασμός την κατέβασε πάλι στο βυθό. Σε λίγο ο βρασμός την ξανανέβασε καί τότε φώναξε πάλι:
-Παιδάκι μου, αγαπητό, βοήθησέ με! Δεν πρόλαβε να πει τίποτε άλλο καί ο βρασμός την κατάπιε. Όταν για τρίτη φορά ξαναήλθε στην επιφάνεια μέχρι το στήθος με θρήνους καί αναστεναγμούς φώναξε:
-Σπλαχνίσου με, παιδάκι μου καί μη μ' αφήνεις σ' αυτή τη βρωμιά, σε τέτοιο πόνο καί φρικτό μαρτύριο της κολάσεως.
Τότε, ο νέος από τον πολύ πόνο καί αγάπη για τη μητέρα του, άπλωσε το χέρι του, χωρίς να υπολογίσει τον κίνδυνο μήπως καί αυτός παρασυρθεί, την άρπαξε από τα μαλλιά καί την ώρα πού βυθιζόταν με πολύ κόπο την έβγαλε έξω από τη βρωμερή λίμνη. Εκείνη τη στιγμή στα δεξιά του, βλέπει μια χρυσή κολυμβήθρα, οπού την έπλυνε καί την τοποθέτησε ανάμεσα σε λαμπροφορεμένους νέους πού ήσαν δίπλα από την κολυμβήθρα, ενώ η μητέρα του με δάκρυα ευγνωμοσύνης υμνολογούσε τον Κύριο καί Θεό καί Σωτήρα μας Χριστό καί ευχαριστούσε το γιο της πού με το έλεος καί την πολλή ευσπλαχνία του Θεού την έβγαλε από τη βρωμερή εκείνη κόλαση.
Το πρωΐ, όταν ξημέρωσε η ευλογημένη εκείνη ημέρα, ο άγιος Ερημίτης άκουσε το όραμα πού του διηγήθηκε ο νέος, τον βεβαίωσε ότι καί εκείνος είδε ακριβώς τα ίδια καί με δάκρυα στα μάτια δόξαζαν καί υμνολογούσαν τον Δεσπότη Χριστό πού δείχνει στους δούλους Του την ευσπλαχνία Του καί λυτρώνει με τέτοιους τρόπους από τον Άδη ψυχές, πού γι' αυτές έχυσε το Πανάγιο Αίμα Του πάνω στο Σταυρό!
 
 
από το μπλογκ του Στρατή Ανδριώτη

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 26, 2011

Aντίχριστοι εν τω μέσω ημών;




Ο διάβολος υπαγορεύει στον αντίχριστο. Έργο του Luca Signorelli, 1499-1502




Ο αντίχριστος θα έλθη στον καιρό του. Θα προηγηθή όμως μια γενική αποστασία. Το μέγιστο μέρος των ανθρώπων θα εγκαταλείψουν την χριστιανική πίστη. Η αποστασία θα είναι το προστάδιο. Θα προετοιμάση τον κόσμο να δεχθή τον αντίχριστο. Και μάλιστα να τον δεχθούν με το δικό του πνεύμα, που τότε θα μπη στην δομή της σκέψης των ανθρώπων.

Η αναζήτηση του αντίχριστου θα τους γίνη αναγκαιότητα, γιατί τα συναισθήματα θα συμπίπτουν. Θα διψούν γι’ αυτόν, όπως διψούν σε στιγμές βαθειάς θλίψης για ποτά, που διαφορετικά τα θεωρούν αυτοκτονία. Θα τον επικαλούνται. Η ικεσία σ’ αυτόν, να έλθη, θα αντηχή σε κοινές συνάξεις. Θα εκφράζη επίμονα την αξίωση να έλθη επί τέλους η μεγαλοφυΐα των μεγαλοφυϊών, που θα μπορέση να ανεβάση την τεχνική ανάπτυξη στην ανώτατη δυνατή βαθμίδα της και να φέρη στη γη τέτοια ευπραγία, ώστε ο ουρανός και ο παράδεισος να καταντήσουν πράγματα περιττά! Ο αντίχριστος θα είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένος με την γενική ηθική και πνευματική κατεύθυνση των ανθρώπων της εποχής του.

Όπως λάμπει ο ήλιος στον ουρανό, έτσι λάμπει και ο χριστιανισμός. Όποιος κλείνει τα μάτια του γιατί έτσι το θέλει, να έχη το θάρρος να το λέη, ότι δεν ξέρει τίποτε για τον Χριστό, επειδή έτσι το θέλει! και όχι επειδή δεν υπάρχει τάχα φως. Η αιτία, που οι άνθρωποι απορρίπτουν τον Θεάνθρωπο, είναι μέσα τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και η αιτία, που τους κάνει και δέχονται τον αντίχριστο, είναι και αυτή μέσα τους. «Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, είπε ο Κύριος στους Ιουδαίους• μα σεις δεν με δεχθήκατε. Αν κάποιος άλλος έλθη στο δικό του όνομα, αυτόν θα τον δεχθήτε»!

Εδώ ο Χριστός μας το λέει ξεκάθαρα, ότι αυτοί και αρνήθηκαν τον Χριστό και εδέχθηκαν τον αντίχριστο, παρ’ ότι συνήθως για τον αντίχριστο μιλάμε σαν για κάποιος που πρόκειται να έλθη.

Γιατί όποιος λόγω δομής της σκέψης του αρνείται τον Χριστό, αυτός, ακριβώς λόγω της δομής της σκέψης του, είναι έτοιμος να δεχθή και θα δεχθή τον αντίχριστο. Γι’ αυτό, και τους κατέταξε σ’ εκείνους που εδέχθηκαν τον αντίχριστο, παρ’ ότι αυτοί εξεμέτρησαν το ζην πολλούς αιώνες, πριν έλθη ο αντίχριστος. Γιατί έκαναν το πιο μεγάλο έργο του αντιχρίστου: έγιναν θεοκτόνοι. Όταν θα έλθη ο ίδιος ο αντίχριστος δεν θα έχη να κάμη τόσο μεγάλο κακούργημα, το πνεύμα τους βρισκόταν σε τόσο εχθρική σχέση προς τον Χριστό, ώστε να έχη αυτόματα απόλυτη συγγένεια με τον αντίχριστο, παρ’ ότι από αυτόν τους χώριζε ένα τόσο τεράστιο χρονικό διάστημα, που μέχρι τώρα έχει φθάσει στις περίπου δυο χιλιάδες χρόνια.

Κάθε πνεύμα, λέγει ο Ιωάννης ο Θεολόγος, που δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός έγινε άνθρωπος, δεν είναι από τον Θεό. Είναι του αντιχρίστου. Γι’ αυτόν το έχετε ακούσει. Και το ξέρετε. Ότι έρχεται. Και νυν εν τω κόσμω εστί. Σήμερα στον κόσμο ευρίσκεται πνευματικά.

Όσοι κυβερνούνται από το πνεύμα του αντιχρίστου, αυτοί πνευματικά τον εδέχθηκαν. Και ήλθαν μαζί του σε σχέση και επικοινωνία. Του υποτάχθηκαν. Πνευματικά τον προσκύνησαν. Τον έκαμαν Θεό τους. Και γι’ αυτό «πέμψει αυτοίς ο Θεός», δηλαδή θα επιτρέψη ο Θεός να τους έλθη ενέργεια πλάνης, δηλαδή να γίνουν ανίκανοι να αντισταθούν στην ψεύτικη διδασκαλία του αντίχριστου. Και έτσι θα πιστεύουν τα ψέματα. Και γι’ αυτό όλοι εκείνοι που δεν πίστευσαν στην αλήθεια, αλλά αντίθετα έδειχναν χαρά όταν άκουγαν τα ψέματα, θα κατακριθούν από τον Θεό. Ο Θεός είναι δίκαιος σε ό,τι κι αν επιτρέπει. Αυτό που επιτρέπει ο Θεός, πρέπει να είναι για το πνεύμα του ανθρώπου μια ικανοποίηση• και ταυτόχρονα μια φανέρωση, μια κρίση…

Πηγή: http://imverias.blogspot.com/2011/09/blog-post_21.html
 

Ο ΡΟΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ


Η φράση «διακριτοί ρόλοι» με την συχνότητα πού προφέρεται στις
μέρες μας, είναι γνωστή και στα μικρά παιδάκια. Η σημασία της, όμως, είναι  άγνωστη και στους μεγάλους, γιατί σκόπιμα διαστρέφεται .
Αυτοί πού χρησιμοποιούν την διατύπωση «διακριτοί ρόλοι» θέλουν να
πιστέψουμε, ότι απαγορεύεται στην  Εκκλησία να εκφέρει λόγο για τα πολιτικά πράγματα τής πατρίδος μας. Έτσι τούς συμφέρει, έτσι λένε και, δυστυχώς, απάντηση επίσημη δεν παίρνουν από την Εκκλησία, πολλοί, μάλιστα, από τους εκπροσώπους της έχουν πέσει στην παγίδα και συντάσσονται ανεπιφύλακτα με την λανθασμένη ερμηνεία του όρου αυτού.
Για να δούμε, λοιπόν, αν η παραπάνω φράση ευνοεί  αυτούς που την
χρησιμοποιούν εις βάρος της  Εκκλησίας ή αν η πραγματική σημασία της φωτίζει και τακτοποιεί τα πράγματα.
 
Γιατί συγχέεται ο ρόλος με το δικαίωμα του λόγου;
«Διακριτοί ρόλοι» σημαίνει, όταν με τη φράση αναφερόμαστε στην  Εκκλησία και στην Πολιτεία, ότι, αφ’ ενός μεν, οι έχοντες ] Ιεροσύνη απαγορεύεται να αναλαμβάνουν πολιτικά αξιώματα και να ασκούν πολιτική εξουσία –κατά τη διατύπωση του σπουδαίου και κλασικού πλέον ερμηνευτού των Ιερών Κανόνων, του  Αριστηνού, «Ιερεύς άρχων, ανίερος» – και ότι, αφ’ ετέρου, οι έχοντες πολιτικά αξιώματα και ασκούν πολιτική εξουσία απαγορεύεται να ιερουργούν και να εκτελούν οιανδήποτε ιερατική διακονία.
Ρόλος είναι, δηλαδή, αυτό που ασκεί κανείς ως έργο, ως συγκεκριμένο λειτούργημα μέσα στην κοινωνία και δεν έχει καμμιά σχέση με το δικαίωμα του λόγου και των πεποιθήσεων, το οποίο είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου και πολίτου μιας δημοκρατικής χώρας.
Συνεπώς, όταν χρησιμοποιούμε τη φράση «διακριτοί ρόλοι» αναφερόμαστε αποκλειστικά στα διακεκριμένα αξιώματα εκκλησιαστικών και πολιτικών αδρών και όχι στη λογοκρισία εκκλησιαστικών και πολιτικών αξιωματούχων.
Το δικαίωμα του λόγου πηγάζει από την ιδιότητα του ανθρώπινου νου να κρίνει, καθ’ ότι –όπως συχνά ετόνιζε ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος–η κρίση είναι στοιχείο του ¨κατ’ εικόνα¨, που μας έδωσε ο Θεός και γι’ αυτό δεν έχει κανείς, μα κανείς άνθρωπος την εξουσία να μας αφαιρέσει το δικαίωμα να έχουμε τις απόψεις μας και να εκφράζουμε ελεύθερα τη γνώμη μας, είτε κληρικοί είμαστε, είτε λαϊκοί.
Ιδιαιτέρως ως προς τα πολιτικά πράγματα, το ίδιο το Σύνταγμα στο τελευταίο του άρθρο επιφορτίζει τούς  Έλληνες πολίτες με την ευθύνη να υπερασπίζονται με τον πατριωτισμό τους κάθε προσπάθεια των πολιτικών, πού αλλοιώνει το φρόνημα του έθνους με την εισαγωγή αντισυνταγματικών νόμων, στους δε Έλληνες πολίτες συγκαταριθμούνται ασφαλώς, και οι κληρικοί, οι οποίοι έχουν, όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να εξεγείρονται και να υπερασπίζονται
το ποίμνιό τους αλλά και το Σύνταγμα, όταν οι πολιτικοί με νόμους τους αντιστρατεύονται την Αγία Γραφή και τους Ιερούς Κανόνες, που το Σύνταγμά μας κατοχυρώνει.
 
«Ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα»!
Αφού τα πράγματα είναι τόσο απλά και ξεκάθαρα, ώστε να τα καταλαβαίνει και ένα μικρό παιδί, τότε γιατί χρησιμοποιούν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι τη φράση «διακριτοί ρόλοι» για να φοβερίζουν και να υβρίζουν την  Εκκλησία, όταν οι κληρικοί λένε το σωστό και όχι αυτά που σε εκείνους αρέσουν;
Η απάντηση είναι απλή : «Ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα»! Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι ξέρουν ότι οι κληρικοί επηρεάζουν τούς ανθρώπους, γιατί βρίσκονται κοντά στα προβλήματά τους, στις αγωνίες τους, αλλά και κοντά στο Θεό που είναι ο κοινός Πατέρας των πιστών, κληρικών και λαϊκών, και η μόνη Παντοδύναμη εξουσία. Γνωρίζουν ότι ο λαός σέβεται και υπακούει τούς ευλαβείς ποιμένες και φοβούνται τον λόγο των κληρικών, γιατί τούς χαλάει τα σχέδια και δεν τούς αφήνει να κάνουν τη διάβρωση της ευσεβείας στο βαθμό πού θέλουν. Γι’ αυτό επιτίθενται λαύροι εναντίον των κληρικών που ορθοτομούν τον λόγο της Αληθείας σε όλες τις πτυχές της πνευματικής και κοινωνικής ζωής.
Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, λοιπόν, και όσα αφεντικά κρύβονται
πίσω τους, καίγονται με τις παρεμβάσεις των κληρικών και, συνεπώς, έχουν κέρδος από τη λογοκρισία και τη φίμωση της Εκκλησίας. Τόσο δε, έχουν αποθρασυνθεί, ώστε δεν ντρέπονται να ομολογούν ευθέως ότι, επειδή η Εκκλησία επηρεάζει τον κόσμο, πρέπει να τηρεί σιγή ατά θέματα πού χειρίζονται οι πολιτικοί! Τέτοια φοβία έχουν οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους!
Τόσο πολύ σίγουροι είναι για τις απόψεις τους, ώστε πρέπει να φιμώσουν την Εκκλησία για να σταθούν στα πόδια τους!  Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς πόσο σκοτεινά είναι τα σχέδιά τους για να μην αντέχουν ούτε μια μικρή ακτίνα Φωτός!
Όσο όμως και να κόπτονται «οι εχθροί του Σταυρού», αυτό ακριβώς είναι το έργο της Εκκλησίας! Να επηρεάζει τούς ανθρώπους χωρίς ιδιοτέλεια και με ευθυκρισία, στην εφαρμογή του θελήματος του Θεού και όχι του θελήματος των ανθρώπων. Και, αλλοίμονο, αν αφήσει το δικαίωμα και την υποχρέωσή της αυτή να χαθούν επειδή κάνει χαλάστρα στα σχέδια των πολιτικών και των δημοσιογράφων εκείνων, που δεν έχουν αφήσει τίποτε όρθιο στον αιματοβαμμένο
τόπο μας τα τελευταία 180 χρόνια, από τον μαρτυρικό Καποδίστρια!
Βεβαίως και θα επηρεάζει η Εκκλησία! Και μάλιστα στις μέρες μας θα επηρεάζει σε ηγετικό και υπερθετικό βαθμό, για να ισοσταθμίσει τον βούρκο του επηρεασμού πού υφίσταται καθημερινά ο δίσμοιρος λαός μας, και ...σε όποιον αρέσει!
Τι καταλαβαίνουν άραγε, αυτοί πού αποκτηνώνουν κάθε μέρα και περισσότερο τον λαό μας με ό,τι ευτελέστερο και “κατινίστικο” υπάρχει σε θέαμα και ακρόαμα, ότι θα τούς αφήσουμε ανεξέλεγκτους να διαφεντεύουν και να ασελγούν στις συνειδήσεις του χριστοφόρου λαού μας και εμείς θα σιωπήσουμε; Είναι πολύ γελασμένοι αν πιστεύουν κάτι τέτοιο! Δεν πρόκειται να μας σταματήσει καμμιά επίγεια δύναμη από το να εκφράζουμε την λογική και θεολογική κρίση μας σε κάθε πολιτική ή άλλη παρέμβαση, πού αλλοιώνει το ήθος του Χριστού και του
Ευαγγελίου Του!
 
Η φράση «διακριτοί ρόλοι» είναι πυροτέχνημα
Πρέπει να επισημάνουμε, όμως, και κάτι ακόμη.  Ότι η φράση «διακριτοί ρόλοι», όχι μόνο διαστρεβλώνεται αλλά και έτσι πού χρησιμοποιείται είναι μονής κατευθύνσεως! Χρησιμοποιείται μόνο για να λογοκρίνουν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι τούς κληρικούς, και όχι και για το αντίστροφο. Δηλαδή, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, ενώ δεν ανέχονται να εκφράζει η [ Εκκλησία τη γνώμη της, για τα όσα αυτοί κατεργάζονται, αυτοί ακάθεκτοι και με στόμφο εκατό καρδιναλίων υπαγορεύουν συνεχώς στην Εκκλησία το τι πρέπει να πει, το τι πρέπει να αποφεύγει, ποια πολιτική πρόταση θα ενισχύσει και για ποια πρέπει να τηρήσει σιγή ιχθύος.
Συμπεριφέρονται σ’Αυτήν, πού είναι η Ουράνια Μητέρα μας, σαν να είναι κάποια μαθητριούλα, ανεπίδεκτη μαθήσεως, που πρέπει να της υπενθυμίζουν συνεχώς τη διδακτέα ύλη και να την ανακαλούν στην τάξη για τις αταξίες της!
Επιτέλους! Ποιοι νομίζουν ότι είναι; Θα χάσουμε όλοι το μυαλό μας και θα τούς αναγορεύσουμε σε κριτές της οικουμένης, επειδή τάχα ψηφίζονται;
Γράψαμε και άλλοτε ότι ούτε και οι δημοσιογράφοι ψηφίζονται και όμως
έχουν συνεχή λογοδιάρροια και ασκούν προς πάσα κατεύθυνση αδυσώπητη και σαφώς κατευθυνόμενη από σκοτεινά κέντρα κριτική, ιδιαιτέρως δε λυσσωδώς κατά της Εκκλησίας! Τελικά, στη χώρα μας, παρ’ ότι έχει καταργηθεί η λογοκρισία ακόμη και για εκείνους πού διαφθείρουν τον λαό, οι μόνοι πού δεν έχουμε ελεύθερα το δικαίωμα του λόγου είμαστε εμείς οι κληρικοί, γιατί επηρεάζουμε τον λαό να αντισταθεί στο πολυποίκιλο κακό!
Δεν τούς αρκούν τα δισεκατομμύρια πού ξοδεύουν για τηλεοπτική και έντυπη προπαγάνδα αλλά θέλουν να φιμώσουν και τούς κληρικούς, γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι ένας μόνο λόγος αληθείας, συντρίβει πολλά τείχη ψεύδους! Το παρατηρεί κανείς και στις τηλεοπτικές εκπομπές, όπου μόλις κανείς αρθρώσει ένα σωστό λόγο, “πέφτουν όλοι επάνω του” για να πνίξουν τη φωνή του. Ο πύρινος ποταμός της ψευτιάς καίγεται με την αλήθεια, έστω και αν αυτή είναι μια μικρή σταγόνα!...
 
Μόνο η Εκκλησία αποφασίζει για τη σιωπή Της
Μόνη αρμόδια να αποφασίζει για το πότε θα ομιλεί και πότε θα σιωπά, είναι η Εκκλησία. Αυτή μόνο έχει το δικαίωμα να οριοθετεί τις παρεμβάσεις, πού πρέπει να γίνονται από τούς κληρικούς της στο επίπεδο των δραστηριοτήτων της πολιτικής. Και αυτό, γιατί μόνο Εκείνη έχει τη διάκριση να βλέπει πότε οι παρεμβάσεις αυτές ωφελούν πνευματικά τον πιστό λαό και πότε τον βλάπτουν.
Τονίζουμε, τον πιστό λαό και όχι απλώς τον λαό. Η Εκκλησία έχει χρέος πρωτίστως έναντι των παιδιών Της κι όχι έναντι των εχθρών Της. Και τα πιστά παιδιά της θλίβονται όταν αυτή σιωπά, καθ’ ον χρόνον στην Ορθόδοξη πατρίδα μας δεν μένει τίποτε όρθιο! Αντιθέτως, οι εχθροί της Εκκλησίας, δηλαδή οι εχθροί του Χριστού, επαναστατούν και εξαγριώνονται εναντίον της, όταν Αυτή ελέγχει τις παραχαράξεις του χριστιανικού ήθους.
Η  Εκκλησία ποτέ δεν ρύθμισε την συμπεριφορά της αναλόγως του πολέμου πού εδέχετο. Ρυθμιστής της πάντοτε ήταν το πνευματικό συμφέρον των παιδιών του Θεού και γι’ αυτό ποτέ μέχρι ήμερα δεν κατήντησε <Φούρνος του Χότζα>,ώστε να υπηρετεί όλα τα άνομα συμφέροντα, εκτός από <τά καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών>.
Μόνο η Εκκλησία, λοιπόν, έχει την εξουσία για το τι θα πράττει και το τι θα λέγει. Κανένας άλλος δεν μπορεί να γίνει αφεντικό Της! Και όταν λέμε Εκκλησία, δεν εννοούμε μόνο έναν κορυφαίο εκκλησιαστικό ηγέτη, ούτε καν μία Σύνοδο Αρχιερέων, αλλά τούς πιστούς ορθοδόξους κληρικούς και λαϊκούς πού έχουν το αυτό φρόνημα με την Θριαμβεύουσα  Εκκλησία και ταυτίζονται απόλυτα στη θεωρία και στην πράξη με <ό,τι πανταχού, ό,τι πάντοτε και υπό πάντων επιστεύθη>, σύμφωνα με την μνημειώδη φράση του αγίου Βικεντίου Λειρίνης.
Ακουέτωσαν ταύτα πολιτικοί και δημοσιογράφοι!*
 
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ε. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ
Πρωτοπρεσβύτερος
 
* Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε το 2008 στο τεύχος 70-71 της "Ενοριακής Ευλογίας "

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 25, 2011

Εργασία της Εκκλησίας είναι η παρέμβαση

Mε την σημερινή περικοπή ανοίγει ο κύκλος των φθινοπωρινών κυριακάτικων αναγνωσμάτων, από το ευαγγέλιο του Λουκά. Η περικοπή αναφέρεται στην θαυμαστή αλιεία και στην κλήση των τεσσάρων κορυφαίων μαθητών. Ο Κύριος συναντά τους τέσσερις κορυφαίους μαθητές, όχι αστάτους,αργούς και περιπλανώμενους, αλλά στο φυσικό τους δημιουργικό περιβάλλον : στην ε ρ γ α σ ί α  τους, την οποία καθευλογεί, αλλά και της δίνει άλλο νόημα: " από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών".
 Η βιοποριστική εργασία τους, καθ'ολα ευλογημένη οπωσδήποτε,  γίνεται εργασία πνευματική, εργασία αποστόλου και φυσικά αυτή η εντολή και η χάρη μεταδίδεται και κληροδοτείται στην Εκκλησία.

Και πράγματι η Εκκλησία, πιστή στον λόγο του Ιδρυτού της , δεν έχει πάψει να εργάζεται. Δεν είναι οι επίσκοποι και οι ιερείς της αργοί φιλοσοφούντες, αλλά ανθρώπους ανασύρουν από το πέλαγος της αμαρτίας ως ιχθύας αφώνους και τους μετατρέπουν στην σαγήνη της Εκκλησίας σε ανθρώπους ουσιαστικοποιημένους και ευχαριστηριακούς.
Πολλοί θεωρούν πώς η Εκκλησία περιορίζεται στην κοινωνική φιλανθρωπική δράση και πώς οφείλει να είναι οργανισμος προνοίας. Πιστή βέβαια στα λόγια του Ιδρυτού της εξακολουθεί και είναι φορέας προνοίας,προσφοράς και αγάπης αποδεικτικά και ενεργά. Βέβαια, ο πρώτιστος λόγος της είναι ποιμαντικός και πνευματικός: είναι ο χώρος της μεταμορφώσεως.
Ωστόσο , μεριμνώντας για τον λαό και τις ανάγκες του και με απίστευτη προσφορά στα ορθόδοξα έθνη ακόμα-ιδία στο ελληνικό- η Εκκλησία αποκτά δικαίωμα λόγου και ορθότερον οφείλει αγαπητικά,παραινετικά και καίρια να έχει λόγο για τα συμβαινόμενα και τα προβλήματα του λαού , από τον οποίο αποτελείται.
Σήμερα πού επιχειρείται φίμωση της Εκκλησίας, για να περάσουν ανωδυνότερα και χωρίς αντίδραση μέτρα απάνθρωπα και αντιλαϊκά,και μάλιστα από ανθρώπους του πολιτικού κιναιδισμού και της εσχάτης εγκληματικής απάτης, δηλαδή ανθρώπους πού εχουν χάσει το δικαίωμα λόγου και αναισχύντως και καταχρηστικώς το διατηρούν ακόμα,  ο μη ομιλών ανάθεμα έστω.  Ο λαός προσβλέπει στην Εκκλησία.
Άγιος Ιωάννης : Η φωνή του Θεού και του λαού

Η παράδοση, η παιδεία , η δημοκρατία και η γλώσσα βιάζονται και βιάστηκαν καθοριστικά από τα όργανα της ανομίας και της ισοπέδωσης. Ο λαός προσβλέπει προς την Εκκλησία, η οποία δεν μπορεί , δεν εχει το δικαίωμα να σιωπά, αλλά να εξακολουθεί να εργάζεται προς το ανώτερο και το πνευματικό αλλά και το καθημερινό και απλό αίτημα του ανθρώπου.

Η τελευταία γνησιότητα, η τελευταία αυθεντικότητα στον αιώνα του ψέματος οφείλει να κρατήσει το δικαίωμα και την υποχρέωση: την καίρια και αγαπητική και αψευδή παρρησία και τον έλεγχο και την παραίνεση, και την τοποθέτηση σε ότι πνίγει και απασχολεί τον λαό. Και αυτή είναι η πλέον επείγουσα και ουσιαστική εργασία της σήμερα.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 22, 2011

1000 αναρτήσεις

Πάντα σκεφτόμουνα πώς η χιλιοστή ανάρτηση αυτού του ιστολογίου, θα είχε κάτι ωφέλιμο να πεί, κάτι πραγματικά πνευματικό από τους Πατέρες ή την Γραφή και σίγουρα μαλακτικό και χρήσιμο για την ψυχή. Μας αξίωσε ο Θεός και αυτό το ιστολόγιο πού άρχισε και συνέχισε ως καταθετήριο πνευματικών δρωμένων και καταθέσεων-πρωτότυπες ή όχι οι αναρτήσεις αναπαράγουν την κοινή γνώση και εμπειρία, δεν έχει σημασία- έφτασε στην χιλιοστή ανάρτηση του.

 Δεν θα γράψω αισίως. Ένα ταξίδι πού καταλήγει αισίως ή απαισίως έστω σε έναν σταθμό και έστω όχι στην τερματική στάση δεν πρέπει να έχει ποιότητες,δεν επιδέχεται χαρακτηρισμούς. Αλλιώς χάνεται η πρόκληση και αυτό κρίνεται μονότονο. Δεν ξέρω αν μέχρι τώρα έχει προάγει ή προσφέρει τίποτα αυτό το ιστολόγιο. Αν έχει αναπαράγει σκέψεις λαμπρές ή έχει παράγει ένστιχτα χαλασμένα. Αν μέσα του βρίσκονται διαμάντια (άλλων) και σκουπίδια (από την άστατη ψυχή μας) , κατά προσφυέστατη παρατήρηση αγαπητού φίλου.

Αυτό πού με προβληματίζει είναι πώς φτάσαμε σε αυτή την χιλιοστή ανάρτηση σε εποχή  πόνου. Γράφουμε τώρα κάτω από το γκρίζο πέπλο του ελληνικού χειμώνα, πού δεν μας δίνει ελπίδες για μια γρήγορη , μια επικείμενη άνοιξη. Οι πάντες χάσαμε την καλή μας διάθεση,την καλή μας ελπίδα και εξαρτούμε την καλή μας ευχαρίστηση και το καλό μας μέλλον, από το κέφι διεστραμμένων και μασόνων. Γιατί αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Τα ιστολόγια πού αναπαράγουν πνευματικότητα μοιάζουν λοιπόν από άλλο πλανήτη, δίνεται η εντύπωση πώς οι διαχειριστές τους βρίσκονται κλεισμένοι σε ένα δικό τους καβούκι, ξένοι από τον κόσμο και την προσδοκία του.

Ωστόσο , αναλαμβάνοντας, ίσως ακαίρως, ίσως ευκαίρως, ίσως με περισσή υπερηφάνεια και θράσος, ίσως με την κρυφή ελπίδα και την εγωιστική ευχαρίστηση του προσφοράς στο Κοινό Καλό, ιεραποστολή ιστολόγου, προσπαθούμε να υπερβούμε την θλίψη και την ματαιότητα και να δώσουμε έναν άλλο τόνο και ένα άλλο ίχνος σε όποιον το χρειάζεται σήμερα. Δεν είμαστε παρά το μέσον, ακόμα και την στιγμή πού  εκφράζουμε δικές μας "αγανακτίσεις"(μια που είναι επίκαιρος ο όρος) και δικές μας ευχαριστίες ( επίκαιρη μα ξεχασμένη έκφραση).

Να γνωρίζεις, αγαπητέ αναγνώστη, πώς όλες οι αναρτήσεις αυτού του ιστολογίου είτε είναι αποκυήματα της πένας μας, είτε καλοπροαίρετα "κλοπιμαία" από φίλιους χώρους , είναι σαν μικροί μικροί κόμποι αίματος, αναμεμιγμένοι με χαρά και λύπη,πού επήγασαν ή κατένυξαν την μικρή στενόχωρη και αμαρτωλή καρδιά μας. Σε ευχαριστώ , λοιπόν πού ως τώρα μου έδωσες την χαρά να περνάς από αυτή την ασήμαντη γωνιά του διαδικτύου και να με συντροφεύεις νοερά. Όπως καταλαβαίνεις η τιμή πού μου έκανες ήταν πραγματικά σημαντική και όχι τυχαία και αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα με την οποιαδήποτε διάθεση σου έναντι μας.

Ευχόμαστε οι αναρτήσεις της δικής σας πραγματικής-ήτοι εξωιντερνετικής- ζωής να είναι πάντα φωτεινές, αυθεντικές και πρωτότυπες. Με το Έλεος πάντα και την Ελπίδα του Θεού.

Και στις χαρές της πατρίδας...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2011

ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ Η ΦΙΜΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ; - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος


      Τον τελευταίο καιρό, ευκαίρως - ακαίρως, από τα Μ.Μ.Ε. προβάλλεται ένα ζήτημα το οποίο απασχολεί, και όσο θα περνά ο καιρός θα απασχολεί ολοένα και περισσότερους πολίτες στον ελλαδικό και όχι μόνο χώρο.
Και ποιο είναι αυτό; Το αν έχει δικαίωμα και αν μπορεί ένας κληρικός να έχει και να εκφέρει γνώμη για τα τεκταινόμενα γενικώς στην κοινωνία μας και ειδικώς εάν δύναται να εκφράζει άποψη σε θέματα τόσο εθνικά, όσο και κοινωνικά.
Ορισμένοι μάλιστα στρατευμένοι «δημοσιογράφοι», όταν κάποιος κληρικός και μάλιστα ανώτερος, όπως είναι οι ελάχιστοι, δυστυχώς, μητροπολίτες, που ευθαρσώς εκφράζουν την άποψή τους, ορισμένοι λοιπόν κονδυλοφόροι, αφού βάψουν την πέννα τους στον φάρυγγα του όφεως, γράφοντας τόσα και τόσα, καταλήγουν και σε μαθήματα δεοντολογίας. Ότι δηλ. δεν θα πρέπει οι κληρικοί να ομιλούν, διότι δήθεν ξεφεύγουν από τον σκοπό του λειτουργήματός τους.
Βεβαίως το να θέτονται τέτοιου είδους ερωτήματα, για το αν θα μπορεί ο ορθόδοξος κληρικός να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, τόσο γραπτώς, όσο και προφορικώς, τούτο θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο σε ανελεύθερα καθεστώτα, όπως π.χ. στην χιτλερική Γερμανία ή στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, όπου κυριαρχούσε το κόκκινο θηρίο του επάρατου κομμουνισμού. Ποιός αλήθεια, εχέφρων άνθρωπος, δεν γνωρίζει για τον «πατερούλη» Στάλιν, τον τύπο αυτόν του αντιχρίστου, που με τους οπαδούς του και τους ποικίλους δορυφόρους του (μηδέ εξαιρουμένων και των οπαδών του στον τόπο μας), που ξερνούσαν μέσα από την διεστραμμένη τους καρδιά την πίσσα της κολάσεως εναντίον του Ορθοδόξου Χριστιανικού κλήρου; Όποιος κληρικός ή μοναχός  τολμούσε να κηρύξει ελεύθερα τον λόγο του Θεού, ή να εκφράσει την άποψή του επάνω σε κοινωνικά θέματα, αμέσως, αν δεν τον έστελναν στο εκτελεστικό απόσπασμα, τον συνελάμβαναν και ο άνθρωπος έπαιρνε την άγουσαν για τα αλήστου μνήμης «γκουλάγκ» και την Σιβηρία...
Σε πάρα πολλές χιλιάδες αριθμούνται οι μάρτυρες κληρικοί και μοναχοί που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην αχανή αυτή χώρα των πρώην Σοβιέτ. Το δε άξιον παρατηρήσεως μεταξύ του κομμουνιστικού διωγμού σε σχέση με τη σημερινή νοοτροπία την οποία τα Μ.Μ.Ε. προσπαθούν να επιβάλλουν, είναι τούτο: Άφηναν τα Σοβιέτ (δηλ. τα παραρτήματα του άδου), όπου τέλος πάντων άφηναν, κάποιο ναό να λειτουργεί και κάποια ακολουθία να τελείται, απαγόρευαν όμως απολύτως το ζωντανό κήρυγμα. Τον ριζοσπαστικό λόγο του Θεού που καθαιρεί τα οχυρώματα του διαβόλου και ταυτοχρόνως αφυπνίζει τις συνειδήσεις. Αυτό δηλ. που ζητούν τα «παπαγαλάκια» των ποικίλων στοών και των σκοτεινών δυνάμεων, να επαναληφθεί και σήμερα. Ο κλήρος, τονίζουν, να περιοριστεί μόνο εντός των ναών και κυρίως να σφραγίσει το στόμα του.
Αν λοιπόν ζούσαμε σε τέτοιου είδους, ολοκληρωτικά καθεστώτα, τότε πράγματι θα μπορούσε να τεθεί θέμα ελευθερίας του λόγου για τον κάθε πολίτη, για τον κάθε πιστό και κυρίως για τον Ορθόδοξο κλήρο.
Τώρα όμως που δεν υφίσταται τέτοιο ζήτημα, τώρα που μας έχουν στην κυριολεξία ζαλίσει το κεφάλι με την ακράδαντη δήθεν δημοκρατία που απολαμβάνουμε, τώρα φυσικά δεν τίθεται, δεν μπορεί να τεθεί καν τέτοιο ζήτημα. Δεν μπορεί, εκτός και αν όλα αυτά τα φερέφωνα, οι πληρωμένοι και κατ’ όνομα δημοσιογράφοι και οι δημοκόποι πολιτικοί, αισθάνονται ότι όντως δεν υφίσταται γνήσια δημοκρατία και ότι αργά αλλά σταθερά περιορίζεται πλέον η ελευθερία του λόγου. Αλλ’ αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, σε λίγο καιρό οι μόνοι που θα μπορούν να ομιλούν θα είναι οι αντίχριστοι και όσοι υπηρετούν τις γνωστές δυνάμεις της ανωμαλίας, οι οποίες λυσσούν σ’ ο,τιδήποτε αυθεντικά Ελληνικό και γνήσια Χριστιανικό.
Αλλ’ ας εστιάσουμε στη συνέχεια το όλο θέμα στη βάση του.
Μπορεί ένα κληρικός να έχει γνώμη και ελευθέρως να την εκφράζει; Αυτό είναι το ζητούμενο.
Και ρωτούμε κι εμείς τώρα με τη σειρά μας. Οι Έλληνες Ορθόδοξοι κληρικοί, οι Έλληνες Ορθόδοξοι μοναχοί και γενικώς ειπείν οι ρασοφόροι και βεβαίως οι αδελφοί των Ιεραποστολικών Αδελφοτήτων, δεν είναι Έλληνες πολίτες;
Φυσικά, δεν θα αγγίξουμε το ζήτημα από την καθαρώς πνευματική του πλευρά. Οπωσδήποτε από την Ευαγγελική άποψη όχι απλώς μπορούν, αλλά επιβάλλεται να ομιλούν. Και δεν θα αγγίξουμε το θέμα από αυτή την σκοπιά,  διότι όλος αυτός ο συρφετός είναι παντελώς άσχετος με το αγνό, με το κρυστάλλινο πνεύμα του Ιερού Ευαγγελίου. Αν συζητήσουμε επάνω στην βάση αυτή, τότε θα κινδυνεύσουμε να δώσουμε «το άγιον τοις κυσί και τον μαργαρίτη να ρίψουμε στους χοίρους» (Ματθ.ζ΄6).
Τους θέτουμε λοιπόν με την σειρά μας τα εξής ερωτήματα: Οι Έλληνες κληρικοί και μοναχοί, δεν είναι βάσει του Συντάγματος ίσοι με όλους τους άλλου Έλληνες; Δεν είναι όλοι οι Έλληνες ίσοι έναντι των νόμων αλλά και των ελευθεριών που προβλέπει το Σύνταγμα; Μήπως καθιερώθηκε ο διαχωρισμός των Ελλήνων και δεν το μάθαμε; Μήπως κάποιοι είναι Α΄ κατηγορίας πολίτες και μπορούν εντελώς ελεύθερα να εκφράζονται (π.χ. πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, «καλλιτέχνες» κ.ά.), ενώ μερικοί άλλοι (κληρικοί και μοναχοί), χαρακτηρίστηκαν ως β΄ κατηγορίας Έλληνες και δεν δύνανται να ομιλούν; Μήπως οι μεγάλοι μας δημοκράτες θεσμοθετούν τον  κοινωνικό ρατσισμό και πλέον σε λίγο θα πρέπει  αναμένουμε και τον εξοστρακισμό;
Μήπως εκτός της οικονομικής καταρρακώσεως της πατρίδας μας και της δεσμεύσεως του Δ.Ν.Τ., επεβλήθη και η κοινωνική περιχαράκωσις μιας μερίδας πολιτών; Ή συναισθάνονται τα πειθήνια όργανα της τρόικας ότι και στην ζοφερή αυτή περιπέτεια ο Ελληνορθόδοξος κλήρος είναι αυτός που θα στηρίξει και θ’ ανορθώσει έτι άπαξ το Έθνος, και κυρίως τούτο είναι που τους καίει και ζητούν ν’ αποφύγουν;
Ερωτούμε. Οι κληρικοί μας, δεν εκπληρώνουν στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους προς την πατρίδα και μάλιστα με το παραπάνω σε πλείστες όσες περιπτώσεις; Δεν πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν και δεν συμπεριφέρονται ως χρηστοί πολίτες μέσα σε μια ευνομούμενη πολιτεία που κατά κόρον ακούμε ότι απολαμβάνουμε;
Οπωσδήποτε, σε άλλες εποχές, μόλις πριν μερικά χρόνια, θα ήταν αδιανόητο να έθετε κανείς τέτοιου είδους ερωτήματα. Δυστυχώς όμως φτάσαμε και σε αυτό το κατάντημα ώστε να προσπαθούμε να παρουσιάσουμε τα αυταπόδεικτα.
Αλλ’ ας μας επιτραπεί να συνεχίσουμε και με μια άλλη δέσμη ερωτήσεων.
Ποιοι είστε εσείς κύριοι, οι οποίοι θα μας απαγορεύσετε την ελευθερία του λόγου; Ποιος σας έδωσε αυτό το «δικαίωμα» να μας απαγορεύεται αυτό το οποίο έχει «δικαιωματικώς» και ο τελευταίος λαθρομετανάστης του ταλαίπωρου, όπως τον καταντήσατε, αυτού  τόπου;
Και ποιος αλήθεια σας μετάλλαξε σε «φίμωτρα» για τα στόματα και τις συνειδήσεις των Ελληνορθόδοξων κληρικών;
Και δεν αισθάνεσθε ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές το μόνο που κατορθώνουν είναι να κάνουν κι όσους από χαρακτήρος είναι «πραείς και ησύχιοι», να ξεσηκώνονται και να διεκδικούν τα αναφαίρετα δικαιώματά τους, με πρώτιστο αυτό το της ελευθερία του λόγου;
Μετά βεβαιότητος, θα πρέπει κανείς να διαθέτει πολύ χαμηλό δείκτη νοημοσύνης για να πιστέψει ότι τα «δημοσιογραφικά μπαράζ» και οι επιπόλαιοι  πολιτικάντικοι εκφοβισμοί, θα κατορθώσουν να επιφέρουν αποτελέσματα και να κάμψουν τους Ορθοδόξους και μάλιστα τους Έλληνες κληρικούς. Θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής για να πιστέψει ότι με τέτοιου είδους τερτίπια, θα μπορέσουν να μας φοβίσουν ώστε να γίνουμε «καλά παιδιά» ράβοντας το στόμα μας και κάμπτοντας τον αυχένα μας.
Τους βεβαιώνουμε τους κυρίους αυτούς, που βάλθηκαν εργολαβικά να χτυπήσουν το μόνο που μας έμεινε, την ελευθερία δηλ. του λόγου, ότι θα συμβεί το εντελώς αντίθετο από αυτό, που επιδιώκουν. Και αν έως τώρα ευάριθμοι μητροπολίτες έχουν το θάρρος να ορθώνουν το ανάστημά τους και με παρρησία να ελέγχουν ο,τιδήποτε μολυσμένο και σαπισμένο μέσα στην κοινωνία και το κράτος μας, ας έχουν λοιπόν την βεβαιότητα όλοι αυτοί οι «μπαμπούλες της εξουσίας», ότι σε λίγο καιρό το κύμα θα έχει γίνει ασυγκράτητο.
Ξεκάθαρα πράματα λοιπόν. Ως Έλληνες κληρικοί, έχοντες συνείδηση της αποστολής μας, ουδέποτε θα παραδεχθούμε το «αδίκημα της γνώμης» που προσπαθούν εμμέσως πλην σαφώς και ψυχολογικώς να μας επιβάλλουν. Και έχουμε την βεβαιότητα πως όχι όταν εκφράζει κανείς την αλήθεια διαπράττει αδίκημα, αλλά αντιθέτως εγκληματεί όταν κρατά την σιωπή (την περίεργη και ένοχη εν πολλοίς σιωπή... ).
Την θεμελιώδη δε αυτή αλήθεια περί της ελευθερίας του λόγου την γνωρίζουν πολύ καλά οι εξουσίες που υφίστανται σε μια ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία. Τόσο η νομοθετική και η εκτελεστική, όσο κυρίως η δικαστική, η οποία όταν λειτουργεί σωστά και ελεύθερα, παίζει σπουδαίο ρόλο στην διαμόρφωση των ηθών και μάλιστα των ορθώς πολιτικών ηθών. Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα, δεν μένει παρά την αλήθεια αυτή να την συνειδητοποιήσει και να την εφαρμόσει και η «τετάρτη εξουσία» των δημοσιογραφικών και όχι μόνον συγκροτημάτων. Όσο μάλιστα γρηγορότερα την ενστερνιστούν τόσο καλύτερα για τους ιδίους, αφού κυρίως κάτι τέτοια σχέδια εκφοβισμού και ψυχολογικής τρομοκρατίας,  γυρίζουν μπούμερανγκ σε όσους τα χρησιμοποιούν με ύπουλο τρόπο για να κτυπήσουν τους αντιπάλους. Και επιτέλους ας ανοίξουν και λίγο την εθνική μας ιστορία για να δουν και να μάθουν το ακατάλυτο και ανυπότακτο του Χριστιανικού κλήρου.
Υστερόγραφο προς κάθε αποδέκτη: Οίκοθεν νοείται ότι αυτόν που σέβεται τον εαυτό του και την αποστολή του, ουδεμία απειλή και ουδεμία εγκύκλιος, είτε «ιερά», είτε «ανίερος», θα κατορθώσει να τον φιμώσει και να τον εμποδίσει, προς πάσα κατεύθυνση, να κηρύττει και να ορθοτομεί.
Άλλωστε ο αιώνιος λόγος του Θεού μαρτυρεί περί αυτού: «Ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας» (Β΄Τιμοθ. Α΄ 7) και έτι πλέον «υμείς εκ του Θεού εστέ, τεκνία, και νενικήκατε αυτούς, ότι μείζων εστίν ο εν υμίν ή ο εν τω κόσμω» (Α΄Ιωάννου Δ΄ 4).


Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ.& Κονίτσης.
Κόνιτσα.
 
 
 

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 20, 2011

Έτος 2030 μ.χ. … Ένα συγκλονιστικό κείμενο.


 

Ένας ιερέας κατεβαίνει τα σκαλιά μιας υπόγειας κρύπτης. Δεν φοράει σταυρό και ράσα καθώς στην Ελλάδα έχει απαγορευτεί να δείχνεις φανερά το οποιοδήποτε θρησκευτικό σύμβολο.
Το σκεπτικό του νόμου ήταν ότι σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία που συνυπάρχουν πολλές θρησκευτικές ομάδες κανένας δεν πρέπει να δείχνει θρησκευτικά σύμβολα δημοσίως για να μην προσβάλει τον συνάνθρωπο του. Ο Ιερέας βγάζει με τρεμάμενο χέρι μια Αγία Γραφή.
Είναι παλιά και κιτρινισμένη από την πάροδο του χρόνου. Πολλές σελίδες της είναι σε κακή κατάσταση και δύσκολα διαβάζονται.
 Έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία της Αγίας Γραφής και οι παραβάτες διώκονται αυστηρά και ο λόγος της απαγόρευσης της ήταν ότι κρίθηκε ως προπαγανδιστικό κείμενο που σκοπό είχε να διαφθείρει την Ελληνική κοινωνία και να την τάξει εναντίον της παγκόσμιας ειρήνης που πρέσβευε η νέα εποχή. Κυκλοφορούσαν βέβαια ακόμα κάποια «αντίτυπα» αλλά ήταν παραλλαγμένα και είχε αφαιρεθεί από μέσα ότι θεωρήθηκε προσβλητικό για την νέα εποχή και την νέα παν-θρησκεία.

Ο Ιερέας ετοιμάζει την κολυμβήθρα. Είναι να βαφτίσει έναν άνθρωπο εκείνη την ημέρα Χριστιανό. Όμως η κολυμβήθρα δεν είναι όπως την ξέρουμε. Είναι ουσιαστικά μια μεγάλη μεταλλική μπανιέρα και ο λόγος είναι ότι αυτός που θα βαφτιστεί δεν είναι νήπιο αλλά ενήλικας. Έχει καταργηθεί ο νηπιοβαφτισμός προ πολλού. Υπήρχε μεγάλη πολεμική στο ζήτημα αυτό και είχαν γίνει πολλά επεισόδια. Το κύριο επιχείρημα εναντίον του νηπιοβαφτισμού ήταν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν ήταν σωστό κατά την νέα-τάξη ο άνθρωπος να βαφτίζεται με το ζόρι όταν είναι νήπιο. Μετά την ενηλικίωση του ας αποφασίσει τι θέλει να κάνει. Έτσι από το 2020 οι Έλληνες δεν μπορούσαν πλέον να βαφτίσουν τα παιδιά τους. Έπρεπε να περιμένουν να αποφασίσει το ίδιο το παιδί.
Ωστόσο πολύ λίγοι Έλληνες πλέον αποφάσιζαν να βαφτιστούν έστω και ενήλικες. Ο λόγος απλός: Τα παιδιά φεύγαν από την οικογένεια νωρίς και πλέον δεν ήταν δυνατό οι γονείς να διδάξουν στα παιδιά τους τις αρχές και την πίστη. Και οι δυο γονείς δουλεύανε νυχθημερόν με αποτέλεσμα τα παιδιά να πηγαίνουν από πολύ μικρή ηλικία σε ολοήμερα σχολεία στα οποία σχολεία τους γινόταν η ανατροφή που ήθελε η νέα εποχή. Το μάθημα των θρησκευτικών είχε πλέον καταργηθεί σαν μάθημα που δίχαζε τους μαθητές και οι εικόνες είχαν αφαιρεθεί από τις σχολικές αίθουσες. Η πρωινή προσευχή είχε αντικατασταθεί με ένα τραγουδάκι που αποτελούσε τον σχολικό ύμνο της νέας εποχής: “όλοι οι άνθρωποι ένα χρώμα μια φυλή μια θρησκεία μια γλώσσα…”.Η ιστορία πλέον είχε αλλάξει και διδασκόντουσαν μόνο κεφάλαια που δεν δημιουργούσαν εθνικές η θρησκευτικές αντιπαραθέσεις. Σε αυτό το κλήμα ο νέος ήταν αδύνατο να μάθει για τον Χριστό…
Ο Ιερέας σχεδόν δακρυσμένος ξεκινάει το μυστήριο. Θυμάται ακόμα τους παλαιούς τρόπους ο γέρο-Ιερέας και κάθε φορά που καλείται να τελέσει κάποιο μυστήριο στους λίγους εναπομείναντες Χριστιανούς η μνήμη του ανασύρει γεγονότα παλαιότερων εποχών. Θυμάται όταν ο τόπος ήταν Ορθόδοξος και οι Έλληνες τελούσαν περήφανοι τα μυστήρια στις Εκκλησίες. Τώρα οι Εκκλησίες έχουν καταργηθεί. Κατασπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα είπαν και τις κλείσανε. Οι δημοσιογράφοι φωνάζανε στα κανάλια ότι οι παπάδες έχουν κλέψει πολλά και πρέπει να πληρώσουν. Έτσι όχι μόνο η νέα εποχή έκλεισε τις δημόσιες Εκκλησίες αλλά φορολογούσε υπέρογκα και όποιον επιχειρούσε να ανοίξει μια ιδιωτική. Με την έλλειψη μεγάλου αριθμού πιστών κανείς ιερέας πλέον δεν μπορούσε να καλύψει το έξοδο και έτσι οι εναπομείναντες ιερείς αναγκαζόντουσαν και τελούσαν τα μυστήρια σε σπίτια.
Άλλωστε τα περισσότερα μυστήρια είχαν πλέον απαγορευτεί να τελούνται δημοσίως υπό το πρόσχημα της θρησκευτικής ελευθερίας: Ο αγιασμός των υδάτων δεν τελούταν πλέον γιατί στις θάλασσες υπήρχαν και νεκροί που δεν ήταν Χριστιανοί και προφανώς δεν θα θέλανε να αγιαστούν. Στις λειτουργίες πλέον απαγορεύτηκε να μνημονεύεται ο Στρατός γιατί δεν ήταν όλοι οι φαντάροι Χριστιανοί. Πλέον στην ορκωμοσία της βουλής δεν υπήρχε ιερέας αφού οι βουλευτές δεν ήταν όλοι Χριστιανοί και απαγορεύτηκε το μνημόσυνο των νεκρών με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να μας βεβαιώσει κάποιος που έχει πεθάνει αν ήταν Χριστιανός μέχρι το τέλος της ζωής του η όχι οπότε στην περίπτωση που λίγο πριν πεθάνει άλλαξε γνώμη και έγινε παγανιστής είναι σπίλωση της μνήμης του να του κάνει μνημόσυνο ο παπάς.
Πόσο είχε αλλάξει ο κόσμος! Ο γέρο-Ιερέας έχει τελειώσει το μυστήριο. Δεν μπορούν βέβαια να του δώσουν κάτι ως αντάλλαγμα οι λιγοστοί πιστοί που βρίσκονται εκεί καθώς πλέον το χρήμα έχει καταργηθεί και την θέση του έχει πάρει ένα τσιπάκι στο χέρι η στο μέτωπο. Με αυτό μόνο μπορείς να κάνεις συναλλαγές και όσοι λιγοστοί δεν το έχουν πάρει περνάνε δύσκολα. Μόνο ευχαριστώ μπορούν να του πουν και να του φιλήσουν το χέρι. Και ο γέρο Ιερέας τους δίνει την ευχή του: “Δύναμη παιδιά μου. Σύντομα, πολύ σύντομα θα είμαστε κοντά στον κύριο. Δεν έχει πολύ ακόμα ο κόσμος αυτός και εμείς δεν είμαστε του κόσμου τούτου. Πάμε αλλού,σε έναν κόσμο που θα είμαστε μαζί με τον γλυκό Ιησού…”
 
Ίσως το κείμενο φανεί υπερβολικό σε κάποιον αλλά αν αποκωδικοποιήσουμε το τι επιτέλους ζητάνε οι πολέμιοι της Ορθοδοξίας θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά είναι η απώτερη επιδίωξη τους. Όμως μπορούν να γίνουν
ΑΝ τους αφήσουμε οι Χριστιανοί να συνεχίσουν το έργο τους. Και λέω ΑΝ γιατί ΔΕΝ θα τους αφήσουμε με την βοήθεια του Θεού. Έτσι λοιπόν η απάντηση μας στο εν λόγο περιστατικό και στα όσα Αντίχριστα δρομολογούνται στην Ελλάδα είναι μία:
 
Δεν θα σας περάσει. Η Ελλάδα είναι Ορθόδοξη και έτσι θα παραμείνει. Αμήν+
 
 
από:
 
LOCKHEART
ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2011

Καιρός πλέον να ξεσηκωθούμε!!!


  Μητρ.Μεσογαίας Νικόλαος

Καιρς πλέον ν ξεσηκωθομε. Καινούργιο κρασ σ καινούργια σκιά! Τ πάντα πρέπει ν λλάξουν. Κα πειδ δν θ τ λλάξουν κάποιοι λλοι, καιρς ν μπομε στ παιχνίδι λοι. Κυρίως ο νέοι. λες ο καλς παναστάσεις γιναν π μπνευ­σμένους νέους. χι π γανακτισμένους, λλ π γις πανα­στα­τη­μένους. σες κα πρέπει κα μπορετε κα πιβάλλεται ν λλάξετε μ δική σας πρωτοβουλία τ μέλλον σας. χι μ βία, λλ μ δύναμη κα ποφασιστικό­τητα. Ο πανα­στάσεις δν γίνονται μ βόμβες μολότωφ κα λοστούς, οτε μ α­το­καταστροφικ προσφυγ σ ναρκωτικ οτε μ καταλήψεις, μ graphiti στος τοίχους κα μηδε­νιστικς πιλογές, λλ μ καθαρό­τητα, ρωισμ κα ξυπνάδα.
Ζητ­στε ποιότητα στν παιδεία σας. Ζητστε τέτοια παιδεία πο ν ξίζει τν κόπο σας, τέτοια παιδεία πο ν πενδύει σ ατν τ μέλλον σας. Τ κατε­στημένο σύστημα πέ­τυχε πατα­γωδς. Μς δείχνει μως τν μονόδρομο τς πι­στροφς στος θησαυ­ρούς μας, τν κατεύθυνση τς διορθωτικς πορείας μας. Πρωτο­τυ­π­στε παι­τντας πρτα π τος αυτούς σας συνέπεια, προσπάθεια, ψηλος στό­χους, ποιότητα, θος. Ρωτστε τος καθηγητές σας τ σημαίνουν ατ κα παι­τστε κυρίως π τν θεολόγο σας ν σς δείξει δρόμο γι τν λήθεια. ν δν μπορον ν σς βοηθήσουν, πιέστε τους ν καταλάβουν τς νάγκες σας κα τν ποστολή τους. Ατ ν κάνετε μ λους μας. Κυρίως μ τος ερες κα τν κκλησία. Μ λυπηθετε κανέναν μας. Πρέπει ν λλάξουν λα κα λοι μας.
 
 

Καιρός πλέον να ξεσηκωθούμε!!!