Η πιο κοινή εικόνα της Αγ. Γραφής είναι ότι ο Κύριος είναι ο εραστής και ο Νυμφίος της ψυχής. Εκείνο όμως που φαίνεται στο Άσμα Ασμάτων είναι η αδυναμία της νύμφης ψυχής να συναντήσει τον νυμφίο της και να ενωθεί μαζί του.
Το ερώτημα που βασανίζει την ύπαρξη της, «μή ὅν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου ἴδετε;» παραμένει αναπάντητο. Ο αγαπημένος της μένει άπιαστος, άφαντος απλησίαστος. Τον νοιώθει ν’ αγρυπνά όλη τη νύχτα στον κήπο, κάτω απ’ τα παράθυρα της. Σηκώνεται, τρέχει να τον βρει κι’ εκείνος εξαφανίζεται. «Ἤνοιξα ἐγώ τῷ ἀδελφιδῷ μου. Ὁ ἀδελφιδός μου ἀπῆλθε. Ἐζήτησα αὐτόν καί οὐχ εὗρον αὐτόν».
Αυτό είναι το μαρτύριο της ψυχής. Η ισόβιος μνηστεία της. Ο δικός της γάμος δεν είναι πραγματικότητα του κόσμου τούτου. Η ώρα του γάμου της δεν θα έλθει παρά μαζί με την ώρα της βασιλείας του Νυμφίου της. Γι’ αυτό και η ψυχή στον κόσμο τούτο θα παραμείνει μια ισόβια μνηστή, που θα αναζητεί νύχτα και μέρα τη μεγάλη της αγάπη: «ὅτι τετρωμένη ἀγάπη ἐγώ εἰμί».
π.Γ.Στ.
Read more: http://agiabarbarapatras.blogspot.com/#ixzz0qRHISYxy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου