ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Κυριακή, Μαΐου 31, 2009

Αρχιερατική προσευχή του Χριστού


(To ιζ΄κεφάλαιον του κατά Ιωάννην)

  Aφού τα είπε αυτά ο Iησούς, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και είπε: “

Πατέρα, έχει έρθει κιόλας η ώρα. Δόξασε το Γιο σου, έτσι που να σε δοξάσει και ο Γιος σου σύμφωνα με την εξουσία που του έδωσες να έχει πάνω σε όλους τους ανθρώπους, ώστε σε όλους εκείνους που του έχεις εμπιστευθεί, να τους χορηγήσει ζωή αιώνια. Kαι τούτη είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα το μόνο αληθινό Θεό κι εκείνον που απέστειλες, τον Iησού Xριστό. Eγώ σε δόξασα πάνω στη γη. Tο έργο, που μου έχεις αναθέσει να κάνω, το έφερα σε πέρας. Kαι τώρα, Πατέρα, δόξασέ με εσύ δίπλα σε σένα, με τη δόξα που είχα στο πλάϊ σου προτού υπάρξει ο κόσμος.  Φανέρωσα το χαρακτήρα σου στους ανθρώπους τους οποίους μου έχεις εμπιστευθεί από τον κόσμο. Δικοί σου ήταν και τους έχεις εμπιστευθεί σε μένα, και το λόγο σου τον έχουν τηρήσει. Tώρα πια το ξέρουν, πως όσα μου έδωσες προέρχονται από σένα, γιατί τους μετέδωσα τις αλήθειες που εσύ μου έχεις δώσει. Kι αυτοί τις δέχτηκαν κι αναγνώρισαν πως πραγματικά βγήκα από σένα, και πίστεψαν ότι εσύ με απέστειλες.  ”Γι’ αυτούς παρακαλώ εγώ. Δεν παρακαλώ για τον κόσμο, αλλά γι’ αυτούς που μου έδωσες, γιατί είναι δικοί σου. Kι όσα έχω εγώ είναι όλα δικά σου, και τα δικά σου είναι δικά μου, κι έχω δοξαστεί ανάμεσά τους. Kι εγώ δε μένω πια στον κόσμο, αυτοί όμως μένουν στον κόσμο, ενώ εγώ έρχομαι κοντά σου. Πατέρα άγιε, φύλαξέ τους στ’ όνομά σου, το οποίο μου χάρισες, για να είναι κι αυτοί ένα, όπως είμαστε εμείς. Όσο βρισκόμουν μαζί τους στον κόσμο, εγώ τους φύλαγα στ’ όνομά σου. Aυτούς που μου έχεις δώσει τους φύλαξα, και κανένας απ’ αυτούς δε χάθηκε εκτός από το γιο της απώλειας, έτσι που να εκπληρωθεί η Γραφή. Όμως, τώρα πια έρχομαι σε σένα κι αυτά τα λέω όσο βρίσκομαι στον κόσμο, για να έχουν τη χαρά μου ολοκληρωμένη μέσα τους. Eγώ τους έχω μεταδώσει το λόγο σου, αλλά ο κόσμος τους μίσησε, γιατί δεν είναι από τους ανθρώπους που ανήκουν στον κόσμο, όπως εγώ δεν ανήκω στον κόσμο. Δε ζητώ να τους πάρεις από τον κόσμο, μα να τους φυλάξεις από τον πονηρό. Δεν ανήκουν στον κόσμο, όπως κι εγώ δεν ανήκω στον κόσμο. Aγίασέ τους με την αλήθεια σου. O Λόγος ο δικός σου είναι η αλήθεια. Όπως με απέστειλες εσύ στον κόσμο, το ίδιο κι εγώ απέστειλα αυτούς στον κόσμο. Kαι στη θέση τη δική τους αγιάζω εγώ τον εαυτό μου, για να είναι κι αυτοί αγιασμένοι με την αλήθεια σου.  ”Όμως δεν προσεύχομαι μονάχα γι’ αυτούς, μα και για εκείνους που θα πιστεύουν σε μένα με το κήρυγμα το δικό τους, έτσι ώστε όλοι να είναι ένα. Όπως εσύ, Πατέρα, είσαι με μένα κι εγώ με σένα, έτσι να είναι κι αυτοί ένα χάρη σε μας, για να πιστέψει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες”. “Kι εγώ τη δόξα που μου έδωσες τη μετέδωσα σ’ αυτούς, για να είναι ένα, όπως είμαστε εμείς ένα. Eγώ μαζί τους κι εσύ μαζί μου, για να είναι ολοκληρωμένοι σε μια ενότητα, και για να ξέρει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες κι ότι τους αγάπησες όπως ακριβώς αγάπησες εμένα.  Πατέρα, αυτούς που μου έχεις δώσει, θέλω, όπου είμαι εγώ να είναι κι αυτοί μαζί μου, για να βλέπουν τη δόξα τη δική μου, την οποία εσύ μου έδωσες, γιατί με αγάπησες προτού δημιουργηθεί ο κόσμος. Πατέρα δίκαιε, ο κόσμος δε σε γνώρισε, αλλά εγώ σε γνώρισα κι αυτοί κατάλαβαν ότι εσύ με απέστειλες. Kι έκανα γνωστό σ’ αυτούς το χαρακτήρα σου και θα συνεχίσω να τους το κάνω γνωστό, έτσι ώστε να υπάρχει μέσα τους η αγάπη με την οποία με αγάπησες, κι εγώ να είμαι ριζωμένος μέσα τους”.  

Σάββατο, Μαΐου 30, 2009

Κυριακή Ζ΄ από του Πάσχα: Των Αγίων 318 Πατέρων της Α΄ εν Νικαία Συνόδου





Αγαπητοί χριστιανοί,

Η Εκκλησία μας σήμερα θυμάται τους 318 θεοφόρους Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Οικουμενική Σύνοδος για την Εκκλησία είναι η συνέλευση εν αγίω Πνεύματι κληρικών και επισκόπων από τη σύνολη ορθόδοξη οικουμένη, για να επιλυθούν συνοδικά δηλ. δημοκρατικά,εκκλησιαστικά και αγιοπνευματικά διάφορα προβλήματα της εκκλησιαστικής ζωής και θεολογίας και κυρίως για να αντιμετωπιστούν οι αιρέσεις. Οι οικουμενικές σύνοδοι έχουν βάση και έρεισμα στην αγία γραφή και υπόδειγμα την αποστολική σύνοδο του 49 μΧ, όπου οι μαθητές του Χριστού συνήλθαν στα Ιεροσόλυμα για να επιλύσουν αναφυόμενα προβλήματα στην πρώτη εκκλησία. Δηλ. η οικουμενική σύνοδος είναι κάτι το απόλυτα εκκλησιαστικό και παραδοσιακό. Επίσης προηγήθηκαν πολλές τοπικές σύνοδοι, των οποίων τις αποφάσεις επικύρωσαν οικουμενικά οι μεγάλες σύνοδοι αργότερα.

Έτσι στις 20 Μαΐου 325 μΧ ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας Κων/νος ο μέγας συγκάλεσε σύνοδο στην Νίκαια, πόλη της Βιθυνίας για να αντιμετωπιστεί η αίρεση του αλεξανδρινού πρωτοπρεσβύτερου Αρείου που δίδασκε ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού δεν ήταν Θεός ομοούσιος ,συνάναρχος και ομότιμος με τον Πατέρα, αλλά κτίσμα, δηλ. δημούργημα του Πατέρα εν χρόνω και απλώς ειπείν ένας ηθικός και άγιος άνθρωπος. Στη σύνοδο συμμετείχαν μεγάλα πνευματικά και θεολογικά αναστήματα της Εκκλησίας, όπως ο μέγας Αθανάσιος , ο οποίος αν και διάκονος και νέος στην ηλικία, πρωταγωνίστησε αποδεικνύοντας με μαρτυρίες της Αγίας Γραφής και της παράδοσης της Εκκλησίας, τον Υιό και Λόγο του Θεού, ομοούσιο με τον Πατέρα και δημιουργό της Κτίσης και όχι κτίσμα ή δημιούργημα. Επίσης συμμετείχαν στην α΄αυτή σύνοδο οι άγιοι Μακάριος Ιεροσολύμων,Σίλβεστρος Ρώμης,Ευστάθιος Αντιοχείας,μοναχός Παφνούτιος,Νικόλαος και Σπυρίδων, ο άγιος Αλέξανδρος Αλεξανδρείας, ο άγιος Όσιος Κορδούης, πνευματικός σύμβουλος του αυτοκράτορα κ.α.

Η Σύνοδος κατεδίκασε τον Άρειο και τις ιδέες του , διετράνωσε την ορθοδοξία αλλά και θέσπισε ιερούς κανόνες απαραίτητους για την εκκλησιαστική ζωή. Επίσης, καθόρισε τον εορτασμό του Πάσχα, την πρώτη Κυριακή της άνοιξης και εξέδωσε το Σύμβολον της Πίστεως, το γνωστό "Πιστεύω..", το οποίο συμπλήρωσε στην τελική του μορφή όπως το ξέρουμε σήμερα η β΄οικουμενική σύνοδος.Επίσης ξαναδέχτηκε στους κόλπους της εκκλησίας όσους μετανόησαν και ομολόγησαν την ορθοδοξία και έβαλε τα ερείσματα για μια εκκλησία πιστή στην Παράδοση της και την διδασκαλία του Κυρίου, συνοδική, διαλεκτική με τον κόσμο, μια εκκλησία ζωντανών δογμάτων που οδηγούν στην σωτηρία, ενώ κατεδίκασε τον ανθρώπινο δογματισμό και υποκειμενισμό σε θέματα πίστης.

Η μνήμη των αγίων 318 Πατέρων της εν Νικαία Συνόδου, μας υπενθυμίζει τα εξής:

α) Η Σύνοδος συγκλήθηκε μέσα σε ένα κλίμα αγάπης και με σκοπό την εκκλησιαστική ειρήνη και ομόνοια. Δεν αντιμετώπισε τους αιρετικούς με εχθρότητα και μισαλλοδοξία, αλλά σαν άρρωστα μέλη του εκκλησιαστικού σώματος, με φιλανθρωπία και ενδιαφέρον αλλά και με προσήλωση στην αυθεντικότητα της Πίστης , στα θέματα της οποίας υπήρθε ανυποχώρητη για να μην διασαλευθεί και αμαυρωθεί η Αλήθεια που ο Χριστός παρέδωσε με το ίδιο Του το Αίμα. Όμοια αποτελέστηκε απο συνέδρους ομότιμους και ίσους μεταξύ τους, χωρίς κάποιος να διεκδικεί το αλάθητο ή το πρωτείο.

β) Στην αίρεση φαίνεται ξεκάθαρα η αρρώστια και η κατάρα της υπερηφάνειας. Ο αιρεσιάρχης Άρειος επήρθη λόγω της υψηλής του θέσης και της ακραιφνούς φιλοσοφικής του κατάρτισης. Ήταν πρωτοπρεσβύτερος της αλεξανδρινής εκκλησίας και δάσκαλος του ευαγγελίου. Στην θεοπαράδοτη όμως διδασκαλία προσέθεσε ανθρώπινες διδασκαλίες και φιλοσοφιστικά φληναφήματα που γέννησε η ανθρώπινη και πεπερασμένη του διάνοια. Προσπάθησε να "περάσει" ως ορθοδοξία την τποκειμενική θέση που του υπαγόρευε η υψηλή αλλά αφώτιστη λογική του, ενώ με όπλα τη φυσική του γοητεία και ηθική ζωή παρέσυρε πλήθος του λαού προς την κακοδοξία. Επίσης, η ίδια η διδασκαλία του προέβαλε μόνο την ηθική αλλά όχι και την ορθή πίστη. Δεν ήταν ο Ιησούς ένας τέλειος ηθικός άνθρωπος και διδάσκαλος μόνο, αλλά ο ενανθρωπήσας Θεός. Απόδειξη πως δεν φτάνει μόνο η ηθική ζωή αλλά και η πίστη για την σωτηρία του ανθρώπου.Ο Άρειος ήταν αρκετά υπερήφανος ώστε να παραδεχτεί κάτι που παρέδωσαν στην Εκκλησία οι αρχαίοι πατέρες και οι απόστολοι, δηλ. η ίδια η συνείδηση της. Αλλά δεν ήταν μόνο η πτώση του εωσφορική, αλλά και το τέλος του έμοιαζε με αυτό του Ιούδα, αφού διερήχθησαν τα εντόσθια του και πέθανε με φρικτό τρόπο μέσα σε ένα δημόσιο απόπατο.

γ) Η Εκκλησία δεν δογματίζει στηριζόμενη σε ανθρώπινες διδασκαλίες αλλά σύμφωνα με αυτά που της παραδόθηκαν. Τα δόγματα, δηλαδή οι ακριβείς αλήθειες δεν είναι επινόηση των πατέρων και των συνόδων αλλά υπήρχαν από πριν στην παράδοση και στην Γραφή. Οι σύνοδοι τα αλίευσαν μέσα απ'αυτήν και διετράνωσαν την αλήθεια. Το δόγμα της ανάστασης του Χριστού λχ το γνώριζαν και το αναγνώριζαν και οι μη θεολόγοι και μάλιστα πριν από την οικουμενική σύνοδο. Είναι θέμα πίστης. ¨Ομως από την στιγμή που αμφεσβητήθη , όφειλε η σύνοδος να το υπενθυμίσει και να το στερεώσει στην εκκλησιαστική συνείδηση ως δόγμα.

δ) Υπάρχει διάκριση δόγματος και δογματισμού. Δόγμα είναι μια αναμφισβήτητη αλήθεια που υπάρχει από πάντα. Πχ. δόγμα φυσικό είναι ότι ο ήλιος ανατέλει από την ανατολή και δύει στην δύση. Δογματισμός είναι ένα καταπιεστικό σύστημα ανθρώπινων επινοήσεων και επιμονής στο εγωιστικό θέλημα. Κάτι που χαρακτήριζε τους αιρετικούς και τον Άρειο. Η Εκκλησία όμως μας προσφέρει με τα δόγματα της, δηλ το πιστεύω της την ελευθερία, την ευλογία, την αυθεντικότητα και την αποδέσμευση από αμφιβολίες και φοβίες υποκειμενικές και λογιστικές.

Ας μακαρίσουμε λοιπόν, αδελφοί μου, τους αγίους αυτούς πατέρες. Τα μυρίπνοα άνθη του παραδείσου, τας σάλπιγγας της θεολογίας, της μυστικής Σιών-Εκκλησίας τους πύργους. Αυτούς τους ομοζήλους και διαδόχους των αποστόλων. Αυτούς που έδωσαν την ζωή τους στον Χριστό και στην αλήθεια. Αυτούς που μας πότισαν με τον μεστό οίνο της ορθοδοξίας και εξαπέστειλαν κενούς τους υδαρούς της κοσμικής σοφίας. Και μαζί τους ας δοξάσουμε τον αναστάντα και αναληφθέντα Κύριο και πάλιν ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς, τον Κύριο και αρχηγό της Ζωής και της Εκκλησίας. ΑΜΗΝ.

Παρασκευή, Μαΐου 29, 2009

Λόγια κυρ-Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου βασιλιά των Ρωμαίων .






 «Το να σου παραδώσω την πόλη, δεν είναι θέμα ούτε δικό μου ούτε άλλου κατοίκου της, καθώς με κοινή απόφαση όλοι αυτοπροαίρετα θα πεθάνουμε και δε θα λογαριάσουμε τη ζωή μας» ( Προς τον Μωάμεθ)


 [Διηγείται ο Φραντζής]: Ακούσαμε λοιπόν εμείς μέσα στην πόλη τόσο μεγάλη οχλοβοή, σαν ήχο έντονης θαλασσοταραχής, και σκεφτόμασταν άραγε τι είναι. Μετά από λίγο βεβαιωθήκαμε και επαληθεύτηκε ότι για την επαύριο ο αμιράς ετοίμασε χερσαίο και θαλάσσιο πόλεμο για την πόλη, με όση σφοδρότητα μπορούσε. Κι εμείς βλέποντας το τόσο μεγάλο πλήθος των ασεβών (όπως μου φάνηκε, πραγματικά για κάθε έναν από εμάς αντιστοιχούσαν πεντακόσιοι και περισσότεροι από αυτούς), αναθέσαμε όλες μας τις ελπίδες στην Πρόνοια του Θεού.
  Και με προσταγή του βασιλιά, ιερείς, αρχιερείς και μοναχοί, γυναίκες και παιδιά κρατώντας τις άγιες και σεπτές εικόνες καθώς και τα «θεία εκτυπώματα», γύριζαν στα τείχη της πόλης και με δάκρυα φώναζαν το «Κύριε ελέησον» και ικέτευαν τον Θεό να μη μας παραδώσει για τις αμαρτίες μας σε χέρια εχθρών άνομων και αποστατών και των πιο πονηρών σε όλη τη γη, αλλά να μας λυπηθεί.

 Και κλαίγοντας, ο ένας στον άλλον έδιναν θάρρος, για να αντισταθούν γενναία στους εχθρούς την ώρα της μάχης.

Παρόμοια και ο βασιλιάς, το ίδιο οδυνηρό δειλινό της δευτέρας, αφού συγκέντρωσε όλους τους αξιωματούχους, τους άρχοντες και αρχομένους, δημάρχους και εκατόνταρχους και άλλους εκλεκτούς στρατιώτες, είπε τα εξής:

  «Εσείς λοιπόν ευγενέστατοι άρχοντες και εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί και γενναιότατοι συμπολεμιστές και όλος ο πιστός και τίμιος λαός, γνωρίζετε καλά ότι ήρθε η ώρα και ο εχθρός της πίστης μας θέλει, με κάθε μέσο και τέχνασμα, να μας φέρει σε πολύ δυσκολότερη θέση και με όλη του τη δύναμη να μας πολεμήσει σφοδρά με μεγάλη συμπλοκή στην ξηρά και στη θάλασσα, για να μας δηλητηριάσει, αν μπορεί, σαν το φίδι και να μας καταπιεί σαν το λιοντάρι.
  Για αυτό σας μιλώ και σας παρακαλώ να σταθείτε με ανδρεία και γενναία ψυχή, όπως κάνατε πάντα ως τώρα, ενάντια στους εχθρούς της πίστης μας. Σας παραδίδω λοιπόν την εκλαμπρότατη και περίφημη αυτή πόλη και πατρίδα μας και βασιλεύουσα των πόλεων.
  Γνωρίζετε βέβαια καλά, αδελφοί, ότι για τέσσερα πράγματα οφείλουμε από κοινού να προτιμήσουμε περισσότερο να πεθάνουμε παρά να ζούμε. Πρώτα για την πίστη μας και την ευσέβεια, δεύτερον για την πατρίδα, τρίτον για τον βασιλιά σαν χρισμένο κύριό μας και τέταρτον για τους συγγενείς και φίλους.
  Λοιπόν, αδελφοί, αν οφείλουμε να αγωνιζόμαστε ως το θάνατο για ένα μόνο από τα τέσσερα, πολύ περισσότερο για όλα αυτά μαζί, καθώς, όπως ολοφάνερα το βλέπετε, όλα πρόκειται να τα στερηθούμε.
  Αν για τα δικά μου πλημμελήματα παραχωρήσει ο Θεός τη νίκη στους ασεβείς, αγωνιζόμαστε για την πίστη μας την αγία, την οποία ο Χριστός με το δικό του αίμα μας χάρισε. Κι αν ακόμα κερδίσει κάποιος όλο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του, ποιο το όφελος; Δεύτερον, με τον ίδιο τρόπο θα χάσουμε την περίφημη πατρίδα και την ελευθερία μας. Τρίτον, χάνουμε και τη βασιλεία, την κάποτε περίλαμπρη και τώρα ταπεινωμένη και ντροπιασμένη και αποδυναμωμένη, και εξουσιάζεται από τύραννο και ασεβή. Τέταρτον, στερούμαστε και τα πολυαγαπημένα μας παιδιά, και τις συζύγους μας και τους συγγενείς.». 


Γεώργιος Φραντζής , (J.Ρ. ΜΙGΝΕ, Patrologia Graeca)

Απόδοση στα νέα ελληνικά: Τέζας Γεώργιος

πηγή


Πάρθεν η Ρωμανία...



Έναν πουλίν, καλόν πουλίν, εβγαίν' από την Πόλιν,
μηδέ σ' αμπέλια 'κόνεψεν, μηδέ σε περιβόλιν,
επήεν και ν' εκόνεψεν σ' Αγιά-Σοφιάς την πόρταν.
Ένοιξεν τ' έναν το φτερόν, σο αίμαν βουτεμένον.
Και σ' άλλο το φτερόν εθέ, χαρτίν βαστά γραμμένον.
Ατό κανείς 'κι αναγνώθ', κανείς 'κι ξερ' ντο λέει,
μηδέ κι ο Πατριάρχης μας με όλους τους ποπάδες.
Κι έναν παιδίν, καλόν παιδίν, πάει και αναγνώθει.
Σίτια αναγνώθ’ και σίτια κλαίει, σίτια κρούει την καρδίαν:
Ν' αϊλί εμάς και βάι εμάς, 'πάρθεν ή Ρωμανία! 
Ν' αϊλί εμάς και βάι εμάς, οι Τούρκ’ την Πόλ’ επαίραν.
Επαίραν το Βασιλοσκάμ’ κι ελλάεν Αφεντία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μαναστήρια 
κι Αϊ-Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπισκάται.
Μη κλαις, μη κλαις Αϊ-Γιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι. 
Η Ρωμανία αν πέρασεν, η Ρωμανία αν ‘πάρθεν 
Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

Πέμπτη, Μαΐου 28, 2009

Οι δια Χριστόν σαλοί ως ιεραπόστολοι - Δ. Σπεντζάρη


 [ Σημ. :28 Μαΐου Μνήμη του αγίου Ανδρέου του διά Χριστόν σαλού]

Οι δια Χριστόν Σαλοί ως ιεραπόστολοι * 

του Διονύση Σπεντζάρη 

  Αν επιχειρήσουμε να ρίξουμε μια ματιά στη βιογραφία ενός δια Χριστόν Σαλού, αυτό που θα τραβήξει ιδιαιτέρως την προσοχή μας και μάλιστα θα μας ξαφνιάσει, θα είναι μάλλον η παραδοξότητα, η υπερβολή και η «τρέλα» της συμπεριφοράς του Σαλού.Ωστόσο, αν μετά το πρώτο μας ξάφνιασμα θελήσουμε η ματιά μας να γίνει περισσότερα απαιτητική, θ’ ανακαλύψουμε μια καταπληκτική ιεραποστολική θέαση της εκκλησιαστική μας ζωής η οποία φανερώνει τα βάθος της σχέσης Εκκλησίας και κόσμου. Γι’ αυτό καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.Δια Χριστόν Σαλοί, δηλαδή τρελοί για χάρη του Χριστού, καθιερώθηκε από τον 6ο αιώνα περίπου (με την εμφάνιση του αγίου Συμεών από την Έμεσα) να αποκαλούνται οι Χριστιανοί εκείνοι, συνήθως μοναχοί, που προσποιούνται τον τρελό προκειμένου να ανταποκριθούν, μέσα από περίεργους και ασυνήθιστους δρόμους τις εντολές του Χριστού. Όχι όμως για να σώσουν μονάχα την δική τους ψυχή αλλά και πλήθος άλλων συνανθρώπων. Η ζωή τους, δηλαδή, διαπνεόταν από κίνητρο ιεραποστολικό.Αυτό που πρέπει να προσέξουμε στους «Βίους» τους είναι ότι ο χώρος δράσης τους είναι η κοινωνία, οι πόλεις. Όσοι από τους δια Χριστόν Σαλούς ήσαν μοναχοί, άφησαν το μοναστήρι ή το ασκητήριό τους και εισήλθαν στη κοινωνία. Οι κοινωνίες, όμως, στις οποίες εισήλθαν ήσαν πάντοτε χριστιανικές. Αυτές ήσαν το πεδίο της δράσης τους. Οι πράξεις που έκαναν ήσαν παράλογες και προκλητικές, πράξεις ενός τρελού, οι οποίες όμως είχαν ένα βαθύτερο περιεχόμενο. Οι Σαλοί σύχναζαν σε ταβέρνες, σε κακόφημες συνοικίες, έκαναν παρέα με τις πόρνες, συμμετείχαν σε όλες τις διαστάσεις του περιθωρίου πλην μίας: της αμαρτίας.Ποιο ήταν αυτό το βαθύτερο περιεχόμενο; και γιατί οι Σαλοί έδρασαν στις χριστιανικές κοινωνίες;Στους πρώτους αιώνες της χριστιανικής εποχής οι πιστοί βίωναν περισσότερο έντονα το γεγονός ότι ήσαν μέλη της ίδιας οικογένειας. Όμως, όταν με το διάταγμα των Μεδιολάνων η Χριστιανική Εκκλησία γνώρισε την αναγνώριση, οι χριστιανοί άρχισαν να εφησυχάζουν μέσα στον ιστό της κοινωνικής τάξης και οι αδελφικές σχέσεις χαλάρωσαν. Τώρα πια ο Χριστιανισμός έγινε κοινωνικά αποδεκτός, απέκτησε κρατική υποστήριξη και εδραιώθηκε με κοσμικό πνεύμα στις συνειδήσεις, ο θεσμός της ιδιοκτησίας. Τώρα πια άρχισε να κυριαρχεί η διάκριση μεταξύ του «δικού μου» και του «δικού σου». Κι αυτή ήταν, σύμφωνα με τη μαρτυρία του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, μία από τις αιτίες αλλοίωσης του χριστιανικού ήθους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι τον 4ο αιώνα στην Κωνσταντινούπολη οι περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν μέσα στη φτώχια, στην ταλαιπωρία και στους πόνους. Σε αντίθεση μ’ αυτούς, η ζωή των πλουσίων ήταν ιδιαίτερα προκλητική. Δεν αφορούσε όμως μόνο τις κοινωνικές ανισότητες ο νέος άνεμος που έπνεε τον 4ο αιώνα. Οι χριστιανοί απολάμβαναν τιμές, αξιώματα, θέσεις στην, χριστιανική πια, Αυτοκρατορία. Ξαφνικά η Εκκλησία κατακλύσθηκε από πλήθη που έφεραν χωρίς κόπο την ετικέτα «Χριστιανός». Ο ιερός Χρυσόστομος ένοιωθε στεναχώρια για το μεγάλο αριθμό των κατ’ όνομα Χριστιανών, που τους θεωρούσε μάλιστα μια επιπλέον τροφή για το πυρ της γεένης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η χριστιανική ταυτότητα έχανε τη βασική ιδιότητά της να λειτουργεί ως άλας της γης, ως η ζύμη που θα αναπλάσει το φύραμα, το ανθρώπινο φύραμα.Εδώ ακριβώς φανερώνεται η ιεραποστολική συνείδηση και δραστηριότητα των δια Χριστόν Σαλών. Οι Σαλοί ήλθαν να εργαστούν για μια ουσιαστική μεταστροφή στο Χριστό και για την γέννηση της πραγματικά χριστιανικής κοινωνίας. Δεν διακήρυξαν μια άλλη θρησκεία ή μια άλλη Εκκλησία, αλλά κατέθεσαν το αίτημα της ανανέωσης, την ανάγκη μιας αναβάπτισης. Υπενθύμισαν το μήνυμα του Χριστού και κάλεσαν σε γνήσια αποδοχή του. Οι Σαλοί ήσαν μια γροθιά στο στομάχι της εφησυχασμένης μετά τους διωγμούς, χριστιανικής κοινωνίας, τάραξαν τα λιμνάζοντα ύδατα της ασφάλειας, της ευημερίας και της τυπολατρείας.Αυτή την τυπολατρεία «τσαλάκωσε» ο Άγιος Συμεών όταν, Κυριακάτικα, γέμισε τις τσέπες του καρύδια, πήγε στην Εκκλησία, στην αρχή της θείας Λειτουργίας κι άρχισε να σβήνει τις καντήλες. Ακολούθησε πανικός. Άρχισαν να τον κυνηγούν για να τον βγάλουν έξω, αλλά αυτός ανέβηκε στον άμβωνα και εκεί χτυπούσε τις γυναίκες με τα καρύδια. Επιτέλους αυτές ξύπνησαν. Ναι! Όπως μαρτυρούν και τα κείμενα του ιερού Χρυσοστόμου, πολλές γυναίκες, μέσα στο πλαίσιο προφανώς της εξοικείωσης τους με τη λειτουργική ζωή, συνήθιζαν να παίρνουν έναν υπνάκο στη θεία Λειτουργία. Οι άνδρες είχαν «σοβαρότερες» ασχολίες, αφού στηνόταν μεταξύ τους κανονικός διάλογος για «τόκους αριθμών, λογισμούς δανεισμάτων» ή «περί κερδών, περί εμπορίας, περί καπηλείας». Γι’ αυτό ο Χρυσόστομος δεν δίσταζε να ομολογεί ότι οι πραγματικά καλοί χριστιανοί αποτελούσαν ένα μικρό κλάσμα από τον ολικό αριθμό των εκκλησιαζομένων. Οι περισσότεροι εκκλησιάζονταν από συνήθεια.Αυτή δεν ήταν η μοναδική ενέργεια του Συμεών, από την οποία αναστατώθηκαν και προκλήθηκαν οι κάτοικοι της Έμεσας. Τον συναντούμε να εισβάλει στα γυναικεία λουτρά της πόλης, να επιχειρεί τάχα να βιάσει τη γυναίκα το ταβερνιάρη εργοδότη του. Κίνητρό του; Να γκρεμίσει τη σιγουριά και το νομικίστικο πνεύμα, που κατατάσσει τους ανθρώπους με βάση τα εξωτερικά, επιδερμικά κριτήρια και παραβλέπει ότι η σωτηρία είναι ζήτημα βαθιάς μετάνοιας κι όχι απλώς τήρησης ενός κοσμικού καθωσπρεπισμού. Ο βιογράφος του, Λεόντιος ο επίσκοπος Νεαπόλεως, ο οποίος ρητά μας διαβεβαιώνει ότι η είσοδός του ήταν προσχεδιασμένη, επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό μας. «Πώς αισθανόσουν Πάτερ, όταν μπήκες στα λουτρά των γυναικών;» τον ρώτησε ο διάκονος Ιωάννης, ο μόνος που γνώριζε την αληθινή πολιτεία του αγίου. «Πίστεψέ με, παιδί μου ήμουν σαν ξύλο ανάμεσα σε ξύλα» του είπε ο Συμεών.Ο Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός έδρασε στην Κωνσταντινούπολη τον 9ο αιώνα. Κοντά στα άλλα του χαρίσματα φαίνεται ότι διέθετε και πολύ «βαρύ χέρι». Τα ευεργετικά του αποτελέσματα αισθάνθηκαν για τα καλά δυο κλέφτες, οι οποίοι απολάμβαναν τα «αγαθά» της λείας τους σε μια ταβέρνα. Ο τρόπος που μεταχειρίσθηκε ο Άγιος σίγουρα μας ξαφνιάζει. Αλλά αν έμπαινε στην ταβέρνα κι άρχιζε το κήρυγμα σε μια γλώσσα οικεία σε αξιοπρεπείς νοικοκυραίους, ποιος θα τον άκουγε; Ο πόνος από τα χαστούκια που δέχθηκαν οι δυο κλέφτες ήταν ένα είδος γλώσσας κατανοητό από τους ανθρώπους του υποκόσμου, και διαπέρασε το σώμα και την ψυχή τους. Περισσότερο αυτήν. Το φανέρωμα της «πληγής» μας, η συνειδητοποίηση των αμαρτιών μας είναι το πρώτο βήμα προς τη σωτηρία. Αυτό πέτυχε ο Άγιος.Όταν, κατά την περίοδο της μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο Ρώσσος Νικόλαος ο Σαλός (16ος αιώνας) διασταυρώθηκε με τον τσάρο Ιβάν τον Τρομερό ο οποίος είχε εγκαθιδρύσει μια βασιλεία του τρόμου, του προσέφερε να φάει ένα κομμάτι ωμό κρέας. Ο Ιβάν οπισθοχώρησε αηδιασμένος, παίρνοντας το μήνυμα, ότι χειρότερο από το να φας κρέας τη Σαρακοστή είναι να «καταβροχθίζεις» ανθρώπινο κρέας με την τυραννική εξουσία σου. Ο Σαλός δεν επαναπαύθηκε στο ότι τυπικά η εξουσία ήταν χριστιανική, αλλά φανέρωσε τα ουσιαστικά κριτήρια χριστιανικότητας.Πιστεύουμε, ότι με τη ζωή και τη δράση τους οι δια Χριστόν Σαλοί μιμήθηκαν την κένωση του ίδιου του Ιησού Χριστού, που κατέβηκε μέχρι τα κατώτατα του Άδη για να καλέσει κάθε άνθρωπο στο Σώμα του. Οι Σαλοί απευθύνουν ένα διαρκές μήνυμα σε όλο το σώμα της Εκκλησίας, σε όλες τις εποχές και υπενθυμίζουν τη θεμελιώδη ιεραποστολική φυσιογνωμία της. Μας καλούν, έτσι, σε αυτοκριτική, σε αναζήτηση γνήσιου εκκλησιαστικού τρόπου ζωής. Συνεχώς μας υπενθυμίζουν ότι δεν μπορούμε να εφησυχάζουμε, νομίζοντας ότι είμαστε Χριστιανοί επειδή γεννηθήκαμε σε ένα από τα λεγόμενα «χριστιανικά έθνη». ----------------* Περιοδικό Πάντα τα έθνη, Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2003

Τετάρτη, Μαΐου 27, 2009

Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ!




« Ὁ Κύριος ἀνελήφθη εἰς οὐρανούς, 
ἵνα πέμψῃ τὸν Παράκλητον τῶ κόσμω, 
οἱ οὐρανοὶ ἡτοίμασαν τὸν θρόνον αὐτοῦ, 
νεφέλαι τὴν ἐπίβασιν αὐτοῦ, 
Ἄγγελοι θαυμάζουσιν, 
ἄνθρωπον ὁρῶντες ὑπεράνω αὐτῶν, 
ὁ Πατὴρ ἐκδέχεται, ὃν ἐν κόλποις ἔχει συναϊδιον, 
Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον κελεύει πᾶσι τοὶς Ἀγγέλοις αὐτοῦ, 
Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ἡμῶν, 
Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χείρας. 
ὅτι ἀνέβη Χριστός, ὅπου ἣν τὸ πρότερον». 



Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μετά την λαμπροφόρο Ανάστασή Του από τους νεκρούς, δεν εγκατέλειψε αμέσως τον κόσμο, αλλά συνέχισε για σαράντα ημέρες να εμφανίζεται στους μαθητές Του (Πράξ.1,3). Αυτές οι μεταναστάσιμες εμφανίσεις Του προς αυτούς είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Έπρεπε οι πρώην δύσπιστοι και φοβισμένοι μαθητές να βιώσουν το γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου τους και να αποβάλλουν κάθε δισταγμό και ψήγμα απιστίας για Εκείνον. 

Την τεσσαρακοστή λοιπόν ημέρα, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Κύριος τους μαθητές του «εξήγαγε έξω έως τη Βηθανία», στο όρος των Έλαιών όπου συνήθως προσηύχετο. «Και αφού σήκωσε τα χέρια του, τους ευλόγησε». (Λουκά 24,50) και «ευλογώντας τους, εχωρίσθηκε απ' αυτούς και εφέρετο πρός τα πάνω, στον ουρανό» μέχρι που τον έχασαν από τα μάτια τους. Και μετά αφού Τον προσκύνησαν επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με χαρά μεγάλη και έμεναν συνεχώς στο ναό υμνολογώντας και δοξολογώντας το Θεό. 

Ο ευαγγελιστής Μάρκος, περιγράφοντας πιο λακωνικά το θαυμαστό και συνάμα συγκινητικό γεγονός, αναφέρει πως μετά από την ρητή αποστολή των μαθητών σε ολόκληρο τον κόσμο κηρύττοντας και βαπτίζοντας τα έθνη, «ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού. Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων» (Μαρκ.16,19-20). 

Αυτή η ευλογία είναι πια η αρχή της Πεντηκοστής. Ο Κύριος ανέρχεται για να μας στείλει το παράκλητο Πνεύμα, όπως λέγει το τροπάριο της εορτής: «Ανυψώθηκες στη δόξα, Χριστέ Θεέ μας, αφού χαροποίησες τους μαθητές σου με την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος και βεβαιώθηκαν από την ευλογία σου». 

Η Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί αναμφίβολα το θριαμβευτικό πέρας της επί γης παρουσίας Του και του απολυτρωτικού έργου Του. «Ανελήφθη εν δόξη» για να επιβεβαιώσει την θεία ιδιότητά Του στους παριστάμενους μαθητές Του. Για να τους στηρίξει περισσότερο στον τιτάνιο πραγματικά αγώνα, που Εκείνος τους ανάθεσε, δηλαδή τη συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του για το ανθρώπινο γένος. 

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανήλθε στους ουρανούς, αλλά δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος, για το οποίο έχυσε το τίμιο Αίμα Του. Μπορεί να κάθισε στα δεξιά του Θεού στους ένδοξους ουρανούς, όμως η παρουσία Του εκτείνεται ως τη γη και ως τα έσχατα της δημιουργίας. Άφησε στη γη την Εκκλησία Του, η οποία είναι το ίδιο το αναστημένο, αφθαρτοποιημένο και θεωμένο σώμα Του, για να είναι το μέσον της σωτηρίας όλων των ανθρωπίνων προσώπων, που θέλουν να σωθούν. Νοητή ψυχή του σώματός Του είναι ο Θεός Παράκλητος, «το Πνεύμα της αλήθείας» (Ιωάν. 15,26), ο Οποίος επεδήμησε κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής σε αυτό, για να παραμείνει ως τη συντέλεια του κόσμου. 

Η σωτηρία συντελείται με την οργανική συσσωμάτωση των πιστών στο θεανδρικό Σώμα του Χριστού. Αυτό εννοούσε, όταν υποσχόταν στους μαθητές Του: «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20). 


Απολυτίκιον Ἦχος δ'


«Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, 
χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, 
τὴ ἐπαγγελία τοῦ ἁγίου Πνεύματος, 
βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, 
ὅτι σὺ εἰ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, 
ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου».
 


«Ο ίδιος ο Κύριος λέει: «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω ... και εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν» (Ιωάν. 14,16). Έτσι η Ανάληψη του Χριστού είναι η κατ' εξοχήν επίκληση, γιατί είναι θεία• ο Υιός παρακαλεί τον Πατέρα να στείλη το Άγιο Πνεύμα και, εις απάντηση αυτής της παρακλήσεως, ο Πατήρ στέλνει το Πνεύμα και πραγματοποιεί την Πεντηκοστή. Η ολοκληρωμένη αυτή θεώρηση των οικονομιών δεν ελαττώνει καθόλου τον κεντρικό χαρακτήρα του απολυτρωτικού έργου του Χριστού, της θυσίας του Αμνού, αλλά προσδιορίζει την προοδευτική τάξη των γεγονότων και δείχνει τον Υιό και το Πνεύμα, καθένα ιδιαίτερα στην προσωπική Του μεγαλοπρέπεια και διάσταση, καθένα στην υπηρεσία του άλλου σε μια αμοιβαία λειτουργία που συμπίπτει με τη Βασιλεία του Πατρός». 

Paul Evdokimov 


Ευαγγελική περικοπή (Ιωαν. 24: 36-53)


«36 Ταῦτα δὲ αὐτῶν λαλούντων αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς ἔστη ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν. 37 πτοηθέντες δὲ καὶ ἔμφοβοι γενόμενοι ἐδόκουν πνεῦμα θεωρεῖν. 38 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Τί τεταραγμένοι ἐστέ, καὶ διατί διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 39 ἴδετε τὰς χεῖράς μου καὶ τοὺς πόδας μου, ὅτι αὐτὸς ἐγώ εἰμι· ψηλαφήσατέ με καὶ ἴδετε, ὅτι πνεῦμα σάρκα καὶ ὀστέα οὐκ ἔχει καθὼς ἐμὲ θεωρεῖτε ἔχοντα. 40 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐπέδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας. 41 ἔτι δὲ ἀπιστούντων αὐτῶν ἀπὸ τῆς χαρᾶς καὶ θαυμαζόντων εἶπεν αὐτοῖς· Ἔχετέ τι βρώσιμον ἐνθάδε; 42 οἱ δὲ ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος καὶ ἀπὸ μελισσίου κηρίου, 43 καὶ λαβὼν ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγεν. 44 εἶπε δὲ αὐτοῖς· Οὗτοι οἱ λόγοι οὓς ἐλάλησα πρὸς ὑμᾶς ἔτι ὢν σὺν ὑμῖν, ὅτι δεῖ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Μωϋσέως καὶ προφήταις καὶ ψαλμοῖς περὶ ἐμοῦ. 45 τότε διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς, 46 καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὅτι Οὕτω γέγραπται καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, 47 καὶ κηρυχθῆναι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τὰ ἔθνη, ἀρξάμενον ἀπὸ Ἱερουσαλήμ. 48 ὑμεῖς δέ ἐστε μάρτυρες τούτων. 49 καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός μου ἐφ' ὑμᾶς· ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους. 50 Ἐξήγαγε δὲ αὐτοὺς ἔξω ἕως εἰς Βηθανίαν, καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς. 51 καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ' αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. 52 καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης, 53 καὶ ἦσαν διὰ παντὸς ἐν τῷ ἱερῷ αἰνοῦντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν. Ἀμήν». 

Αποστολικόν Ανάγνωσμα (Πραξ. 1: 1-12)


«1 Τὸν μὲν πρῶτον λόγον ἐποιησάμην περὶ πάντων, ὦ Θεόφιλε, ὧν ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς ποιεῖν τε καὶ διδάσκειν 2 ἄχρι ἧς ἡμέρας ἐντειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις διὰ Πνεύματος ἁγίου οὓς ἐξελέξατο ἀνελήφθη· 3 οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι' ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. 4 καὶ συναλιζόμενος παρήγγειλεν αὐτοῖς ἀπὸ Ἱεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου· 5 ὅτι Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας. 6 οἱ μὲν οὖν συνελθόντες ἐπηρώτων αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, εἰ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις τὴν βασιλείαν τῷ Ἰσραήλ; 7 εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· Οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ, 8 ἀλλὰ λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐφ' ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθέ μου μάρτυρες ἔν τε Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. 9 καὶ ταῦτα εἰπὼν βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν. 10 καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῇ, 11 οἳ καὶ εἶπον· Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ'ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανὸν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν. 12 Τότε ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ ἀπὸ ὄρους τοῦ καλουμένου ἐλαιῶνος, ὅ ἐστιν ἐγγὺς Ἱερουσαλὴμ, σαββάτου ἔχον ὁδόν.». 

πηγή

Αγίου Επιφανίου: Στην Ανάληψη



Κανεὶς δὲν ἀνέβηκε στὸν οὐρανὸ παρὰ μόνον Ἐκεῖνος ποὺ κατέβηκε ἀπ᾿ τὸν οὐρανό, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος βρίσκεται πάντοτε στὸν οὐρανό. Ὁ καλὸς ποιμένας, ποὺ ἄφησε τὰ ἐνενήντα ἐννέα πρόβατα - τοὺς ἀγγέλους - στὰ οὐράνια ὄρη καὶ ἀφοῦ τὸ σήκωσε στοὺς φιλάνθρωπους ὤμους του τὸ ἔφερε στὸ οὐράνιο λιμάνι καὶ προσφέροντάς το σὰν δῶρο στὸν οὐράνιο Πατέρα τοῦ λέγει: «Βρῆκα, Πάτερ, τὸ πλανεμένο πρόβατο, ἐκεῖνο ποὺ ὁ ἀπατεώνας ὄφις μὲ δόλιους τρόπους καὶ τεχνάσματα ἐξαπάτησε καὶ στοὺς δρόμους τῆς κακίας τὸ παρέσυρε καὶ μὲ τὴ λάσπη τῆς πολυθεΐας μόλυνε τὴν καθαρότητα τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Βλέποντάς το, λοιπόν, νὰ πνίγεται μέσα στὸ βοῦρκο τῆς μαλθακῆς ζωῆς μὲ τὸ θεϊκό μου χέρι τὸ ἅρπαξα γρήγορα καὶ εὐσπλαχνικὰ τὸ ἔπλυνα στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη καὶ ἀφοῦ τὸ ἄλειψα μὲ τὸ μύρο τῆς εὐωδίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος - μὲ τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως - τώρα ἔρχομαι φέρνοντας ὡς δῶρο ἀντάξιο τῆς θεότητός σου τὸ λογικὸ πρόβατο».

Σήμερα ὁ Διάβολος θρηνεῖ γιὰ τὴν ἥττα του βλέποντας τὸ δικό μας -ἀνθρώπινο- σῶμα νὰ ἀνεβαίνει στοὺς οὐρανούς. Σήμερα ἡ ἁμαρτία σὰν καπνὸς διαλύεται μὲ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

(ἐκ τοῦ λόγου εἰς τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου)

Δευτέρα, Μαΐου 25, 2009

25 Μαΐου: Η Γ΄Εύρεση της Κεφαλής του Προδρόμου


Την πρώτη και δεύτερη εύρεσή της εορτάζει η Εκκλησία στις 24
Φεβρουαρίου. Η τιμία κεφαλή του Βαπτιστή Ιωάννη (που στο μεταξύ είχε
χαθεί και πάλι), ενώ ήταν πολλά χρόνια κρυμμένη, τώρα φάνηκε μέσα στη
γη, όπως διακρίνεται ο χρυσός από τα άλλα κοινά μέταλλα. Όμως δεν
ήταν κλεισμένη μέσα σε ειδική στάμνα όπως πρώτα, αλλά βρισκόταν μέσα
σε αργυρό αγγείο και σε τόπο ιερό.
Η εύρεση αυτή έγινε από κάποιον ιερέα στα Κόμανα της Καππαδοκίας. Από
εκεί μετακόμισαν το ιερό λείψανο στην Κωνσταντινούπολη, όπου η
υποδοχή έγινε με μεγάλη επισημότητα. Ο τότε πιστότατος βασιλιάς και ο
Πατριάρχης, με όλο τον ορθόδοξο λαό, υποδέχθηκαν με πολλή χαρά την
τιμία κεφαλή του Προδρόμου. Έπειτα με ευλάβεια την προσκύνησαν και
την τοποθέτησαν σε τόπο ιερό. Έτσι επαληθεύεται ο λόγος του ψαλμωδού
Δαυΐδ, «Ο Κύριος φυλάσσει όλα τα οστά των δικαίων και ούτε ένα από
αυτά δεν θα συντριβεί».

Η Εκκλησία εορτάζει την Τρίτη εύρεση της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου
στις 25 Μαΐου.


Απολυτίκιο

Ως θείον θησαύρισμα εγκεκρυμμένον τη γη, Χριστός απεκάλυψε την

Κεφαλήν σου ημίν, Προφήτα και Πρόδρομε. πάντες ουν συνελθόντες, εν τη

ταύτη ευρέσει, άσμασι θεηγόροις τον Σωτήρα υμνούμεν, τον σώζοντα ημάς

εκ φθοράς ταις ικεσίαις σου.

http://www.agiooros.net/modules.php?name=News&file=article&sid=267


Κυριακή, Μαΐου 24, 2009

Ο πόλεμος των πειρασμών




 

  Οι πειρασμοί είναι σωματικοί και ψυχικοί. Οι άγιοι λέγουν πως οι πειρασμοί, που έρχονται κατά παραχώρηση Θεού, είναι για την υπερηφάνεια μας, να μας φέρουν δηλ. στην ταπείνωση. Μας πολεμούν και μας πειράζουν με πόνους και οδύνες στο κορμί μας. Έρχονται όμως σαν γιατροί «πας πειρασμός, ως εκ Θεού παραχωρείται, προς ίασιν ψυχής του νοσούντος» (αγ. Πέτρος ο Δαμασκηνός). Βέβαια μας φέρνουν λύπες και σωματικές οδύνες, αλλ’ αυτό γίνεται για τρεις λόγους: α) να ξεριζώσουν από μέσα μας τις παλιές αμαρτίες, β) να μας απομακρύνουν από τις τωρινές αμαρτίες, και γ) να μας προφυλάξουν από τις αμαρτίες που ο σατανάς θα μας βάλει να κάνουμε αύριο μεθαύριο. Αλλά δεν πρέπει ούτε στιγμή να γογγύζουμε για τους πειρασμούς που θα μας έρθουν. «Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν» (Ιακ. Α΄12). Αυτό είναι το όπλο, με το οποίο θα νικήσουμε τον πειρασμό. Να προσευχόμαστε να δίνει ο Θεός υπομονή και ταπείνωση: «ευφρανθείημεν, ανθ’ ων ημερών εταπείνωσας ημάς, ετών ων είδομεν κακά» (Ψαλμ. πθ΄15). Και να μη νομίζουμε ότι ο Θεός θα μας αφήσει να βαστάξουμε πειρασμό βαρύτερο απ’ ότι μπορούμε να υποφέρουμε «πιστός δε ο Θεός ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν» (Α΄Κορ. ι΄13). 

  Πρέπει ακόμη να ξέρουμε, ότι η έκβαση του πειρασμού εξαρτάται από την προσευχή μας και τη θέληση του Θεού. Κι αν δεν ήρθε ο πειρασμός, λέγει ο Μέγας Αντώνιος, εμείς πρέπει να τον περιμένουμε. Θεωρεί αδύνατο να σωθεί ο άνθρωπος, δίχως να πειρασθεί: «ουδείς απείραστος δυνήσεται εισελθείν εις την Βασιλείαν των Ουρανών. Έπαρον γαρ, φησί, τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζώμενος». Χωρίς πειρασμούς η υπερηφάνεια μας σέρνει σε ψηλούς και επικίνδυνα απόκρημνους βράχους. Ενώ με τους πειρασμούς και οι τέλειοι ακόμη, γίνονται άξιοι για μεγαλύτερα χαρίσματα. Και την κατάλληλη ώρα, «οίδε Κύριος ευσεβείς εκ πειρασμού ρύεσθαι» (Β΄Πέτρου β΄9) αρκεί όμως, όπως μας το ζητάει, να δείξουμε υπομονή. Η υπομονή είναι η μητέρα της παρηγοριάς, είναι η δύναμη, που γεννιέται μέσα σε μια ευρύχωρη καρδιά, με επίμονη προσευχή και θερμά δάκρυα. Κ’ εκεί που ο πόνος μας συνθλίβει και κράζουμε εναγώνια «ο Θεός, ο Θεός μου, πρόσχες μοι, ίνα τι με εγκατέλειπες;» (Ψαλμ. δ΄ 1), σε λίγο αναφωνούμε, ξαλαφρωμένοι και ανακουφισμένοι: «Κύριε, εν θλίψει επλάτυνας με» (Ψαλμ. δ΄ 1).

  Ας μη γογγύζουμε με τους πόνους και τις οδύνες των πειρασμών που μας έρχονται. Όπως εμείς οι άνθρωποι ξέρουμε πόσο βάρος πρέπει να φορτώσουμε τα ζώα μας, κι όπως ο κεραμιδάς που καίει τα πήλινα αγγεία, ούτε άψητα τ’ αφήνει, κι ούτε τα παρακαίει, έτσι κι ο Θεός, που επιτρέπει τους πειρασμούς για το καλό μας: καίει όσο χρειάζεται το χωματένιο αγγείο του σαρκίου μας με το θείον πυρ, για να βαστάξουμε μέχρι τέλους ελεύθερη τη ψυχή μας από το θάνατο της αμαρτίας. Στο τέρμα των πειρασμών υπάρχει το βραβείο και ο στέφανος, τα οποία δίδονται σε όσους αγωνίζονται, και όχι σε εκείνους που «υπτίως κείμενοι ρέγχουσι». Σε κάθε πειρασμό να στρέφουμε τα μάτια μας στον ουρανό και θ’ ακούσουμε τη γλυκειά φωνή της Αποκαλύψεως να μας λέγει: «ότι ετήρησας τον λόγον της υπομονής μου, καγώ σε τηρήσω εκ της ώρας του πειρασμού της μελλούσης έρχεσθαι επί της οικουμένης όλης» (Αποκ. γ΄ 10). 

  Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε: «Τις πτώσεις του χριστιανού δεν τις φέρνει η φύση των πειρασμών, αλλά η ραθυμία των πειρασμών».
 

«ΕΡΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»

Π.Β.ΠΑΣΧΟΥ

 

Σάββατο, Μαΐου 23, 2009

Κυριακή ΣΤ΄ από του Πάσχα ή του Τυφλού


«Εμέ δει εργάζεσθαι τά έργα του πέμψαντός με, έως ημέρα εστίν, έρχεται νύξ, ότε ουδείς δύναται εργάζεσθαι».
  

  Αγαπητοί μου αδελφοί,

  Χριστός Ανέστη!


Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, κατά την επίγειο Αυτού ζωή, πάντοτε ειργἀζετο το αγαθό, το δίκαιο· «αγαθός ο Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησε», και ως ο Μέγας και βαθύρρους ποταμός της χάριτος του ελέους και της ευσπλαγχνίας, παντού διέχυνε τα καθαρά νερά της ευσπλαχνίας Του και της ευεργεσίας Του στους πάσχοντες και τους ασθενείς.

Ο Αγαθοδότης Κύριος χωρίς καμία διάκριση ευεργετούσε τους προστρέχοντας και τους επιζητούντας την χάρη και την ευλογία Του. Λεπροί, κουφοί, τυφλοί, χωλοί, δαιμονιζόμενοι βρήκαν την σωματική μα και πνευματική υγεία τους. Νεκροί, με ένα λόγο Του, αναστήθηκαν σωματικά αλλά και πνευματικά.

Όλες οι μέρες της επιγείου ζωής του Αρχηγού της Ζωής και του θανάτου ήταν ημέρες ευεργεσίας και θείας διδασκαλίας· «Εμέ δεί εργάζεσθαι τά έργα του πέμψαντός με Πατρός, έως ημέρα εστί». Και να αγαπητοί μου αδελφοί.

Ο των όλων Κύριος, καθώς βάδιζε, είδε έναν άνθρωπο, πού είχε γεννηθεί τυφλός, και τον ερώτησαν οι μαθητές Του: «Διδάσκαλε», του είπαν, «ποιός αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς αυτού και γεννήθηκε τυφλός;», και ο Παντογνώστης Κύριος τους λέγει: «ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς αυτού, αλλά για να φανερωθούν εξ αφορμής του τα έργα του Θεού.

Ο ποτέ τυφλός ήταν δυστυχής, γιατί, ως τυφλός, ήταν ζωντανός νεκρός και δεν μπορούσε να βλέπει τα προσφιλή του πρόσωπα, αλλά προπάντων να βλέπει τον ορατό τούτο κόσμο που δημιούργησε ο των πάντων Ποιητής και Δημιουργός.

Ο πονεμένος και δυστυχισμένος αυτός άνθρωπος περνούσε τις ημέρες της ζωής του χωρίς καμία ελπίδα θεραπείας, αλλά και το χειρότερο, είχε γίνει από τους ανθρώπους αντικείμενο περιφρόνησης, γιατί πίστευαν ότι αυτός γεννήθηκε τυφλός για τις αμαρτίες τις δικές του ή των γονέων του.

Ο Φωτοδότης, όμως, Κύριος, ο Μέγας Ιατρός της ψυχής και του σώματος, για να κάνει φανερό ότι ούτε αυτός ημάρτησε, ούτε οι γονείς του, «έπτυσε χαμαί και εποίησε πηλόν εκ του πτύσματος και επέχρισε τον πηλόν επί τους οφθαλμούς αυτού» και του είπε να πάει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ· και, ω, του θαύματος! ο ποτέ τυφλός, ο δυστυχισμένος και υπό των ανθρώπων περιφρονημένος, «ενίψατο και ήλθε βλέπων».

Ο τυφλός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής δεν γεννήθηκε τυφλός ούτε για τις αμαρτίες του ούτε για τις αμαρτίες των γονέων του, αλλά γεννήθηκε τυφλός για έναν υψηλότερο, μυστηριώδη λόγο: για να φανεί η δόξα και το μεγαλείο του Τριαδικού Θεού.

Διπλή ωφέλεια δέχεται σήμερα ο ποτέ τυφλός, σωματική και πνευματική. Αφ΄ενός βλέπει πλέον τον αισθητό ήλιο, το φώς της ημέρας και τα δημιουργήματα του Θεού Πατρός και αφ΄ ετέρου καταυγάζεται από τον νοητό Ήλιο της Δόξης, τον Κύριο και Σωτήρα του Κόσμου Χριστό.

Όμως, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι δεν βλέπουν το θαύμα. Εθελοτυφλούν κάτω από τον φθόνο τους κατά του Υιού και Λόγου του Θεού. Τυφλοί πνευματικώς, ζητούν να τυφλώσουν και τον λαό. Όμως, ο θεραπευθείς τυφλός φίμωσε το στόμα των Γραμματέων και Φαρισαίων λέγοντας: «εν οίδα, ότι τυφλός, άρτι βλέπω».

Ω, πόσο, αδελφοί μου, η αμαρτία και η απιστία γεννά μίσος, πάθος κακία, πλεονεξία, και ακόμα, αμαυρώνει και αυτό το φως του ανθρωπίνου λόγου, του λόγου των Αποστόλων και Μαθητών του Κυρίου, τον λόγο των Πατέρων της Εκκλησίας μας, με αποτέλεσμα πολλοί και σήμερα ψευδοδιδάσκαλοι και ψευδοπροφήτες να παραποιούν την αλήθεια και να παραχαράσσουν τον λόγο της αλήθειας με δικές τους θεωρίες και διδασκαλίες.

Αδελφοί μου, εμείς ας έχουμε τα αυτιά του σώματός μας κλειστά σε τέτοιες ανθρώπινες θεωρίες και την ψυχή μας καθαρή από αμαρτίες. Ο χρόνος είναι πολύτιμο δώρο του Θεού, ανεκτίμητος θησαυρός, τον οποίο οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε προς ωφέλεια της ψυχής μας. Κάθε μέρα, ώρα και στιγμή πού περνά είναι πολύτιμη και δεν πρέπει να χάνεται για μάταια και πρόσκαιρα πράγματα, αλλά να χρησιμοποιήται προς δόξαν, αίνο και ευχαριστία προς τον Τριαδικό Θεό και ωφέλεια της ψυχής μας.

Ας ακούσουμε δε τον Θείο Παύλο πού λέγει: «Βλέπετε πώς ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ΄ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισί· δια τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά συνιέντες τι το θέλημα του Κυρίου». Έτσι, σαν παιδιά του ουράνιου Πατέρας μας, θα περάσουμε τον χρόνο της ζωής μας, εδώ στην γή, με χαρά πνευματική και στους ουρανούς θα τύχουμε της αιωνίου μακαριότητας. ΑΜΗΝ.

Ο .Λ. Κ .Α. Παΐσιος

Βεβήλωση και υποτίμηση της νοημοσύνης μας.


Η αβάσταχτη και ελεεινή υποκρισία κάποιων "φιλοπροοδευτικών" και "παρακρατικών"(τρομάρα μας!), σχετικά με τα γεγονότα περί της "βεβήλωσης του Ιερού Κορανίου" χτυπάει κόκκινο! Είναι δε τόσο εξώφθαλμη που προσβάλει όχι μόνο την νοημοσύνη αλλά και αυτή την υπόσταση του κάθε έντιμου δημοκρατικού πολίτη και παρατηρητή. Αυτή η πλαστή αγανάχτηση, η πολιτική του πεζοδρομίου που παίρνει  στο λαιμό της κάθε αναξιοπαθή μετανάστη και χειραγωγεί κάθε πονεμένο και φανατικό  είναι ο πιο επικίνδυνος φασισμός, ο πιο κυνικά σερβιρισμένος και εφηρμοσμένος λαϊκισμός.  Η βεβήλωση του Ιερού Βιβλίου των μουσουλμάνων από έναν προφανώς αγράμματο και μην έχοντα παιδεία κοινωνική δημόσιο υπάλληλο, δεν μπορεί να βαραίνει έναν ολόκληρο λαό, ένα ολόκληρο έθνος. Δεν ξέρω τί μας λέει για ένα σύστημα που του λείπει η στοιχειώδης παιδεία και στρατολογεί το "κάθε καρυδιάς καρύδι", αλλά εμένα τουλάχιστον ως χριστιανό ορθόδοξο και έλληνα πολίτη , ούτε με αγγίζει , ούτε με χαρακτηρίζει. Είναι γνωστό πώς εμείς οι έλληνες έχουμε κάποια ευαισθησία στο θέμα, στο θρησκευτικό αίσθημα.  Είναι επίσης φανερό το πώς δεν ευθύνεται ο απλός λαός για την γκετοποίηση του κάθε μετανάστη , αλλά μάλιστα είναι ο ίδιος ο λαός που πληρώνει τα σπασμένα της συμβίωσης, συνεπιβιώνοντας μ'αυτούς τους ανθρώπους και παραμένοντας ξεχασμένος απ'την Πολιτεία, στις χαρακτηρισμένες ως υποβαθμισμένες περιοχές. Ωστόσο, η κίνηση και η χειραγώγηση της μάζας από τους επιτηδείους έχει ως στόχο τον ίδιο τον Λαό, τις πεποιθήσεις και τις ρίζες του , που τίθενται υπό αμφισβήτηση. Επίσης , είναι έντονα αντιλαϊκές, γιατί βάζουν στο εδώλιο την συμπαθέστατη πλειοψηφία της λαϊκής τάξης και στην αγχόνη τους μετανάστες, των οποίων την εικόνα δεν προάγουν, ούτε τους ίδιους βοηθούν , αλλά τους τερατοποιούν, χρησιμοποιώντας τους για παραπολιτικά παιχνίδια.

Ωστόσο η υποκρισία έγκειται και αλλού. Ως φαίνεται η ορθόδοξη πίστη και τα ιερά της, αυτή η ίδια πίστη που ανέθρεψε με το γάλα της ελευθερίας και του πολιτισμού το γένος, έχει γίνει άξαφνα κάτι το ...καθεστωτικό και απαξιωμένο και οπωσδήποτε όχι τόσο ιερό όσο οι μειοψηφούσες θρησκείες εν Ελλάδι και δη η υπερθρησκεία της αθεΐας και έτσι η βεβήλωση των ιερών της(βλ.εικόνες στην πανεπιστημιούπολη, συνθήματα σε εκκλησίες, κ...δειξίματα στην μητρόπολη Αθηνών κλπ) είναι κάτι τόσο ...φυσιολογικό και ...επαναστατικό που δεν πληγώνει ούτε προβληματίζει τα ανεξίθρησκα και δημοκρατικά αισθήματα των κκ. "προοδευτικών"! Φυσικά , αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Αλλά μας φέρνει προ της Αλήθειας. Με λίγα λόγια υπενθυμίζει σε μας τους χριστιανούς την αλήθεια του "μίσους αυτού του κόσμου" προς την Πίστη μας. Αν συνέβαινε το αντίθετο τότε θα αρχίζαμε να φοβόμασταν πώς είμαστε σε λάθος δρόμο και σε λάθος προοπτική ως ορθόδοξοι.

Κύριοι,κύριοι αποτέτοιοι το ποτήριο σας γέμει υποκρισίας.  Κύριοι μου, είστε τόσο πονηροί και "βλάχοι" όπου σας "επήραμε χαμπάρι". Μη παίρνετε στον λαιμό σας άλλους αθώους, ξένους ή έλληνες.  Και υστερογραφικά, "σκληρόν προς τα κέντρα λακτίζειν", ήτοι βαράτε το καρφί, όσο το βαράτε τόσο βαθύτερα θα μπαίνει και θα στεριώνει...

Παρασκευή, Μαΐου 22, 2009

Εντυπώσεις πρωϊνού εικοσαλέπτου.


Του αγίου μάρτυρος Βασιλίσκου και μνήμη της Β΄Οικουμενικής Συνόδου. Σήμερα λειτουργήσαμε τελώντας την μνήμη ενός νεαρού ενορίτη που δεν γνωρίσαμε. Δεν έχει σημασία. Όλοι είμαστε πολύτιμα και ιερά ψιχία μέσα στο Ποτήριο του σωτηρίου. Όλοι αδέρφια και γνώριμοι στο μυστήριο του Χριστού. Αισθάνομαι πώς και να έρθει ο κόσμος τούμπα σήμερα, είτε κηρυχθεί πόλεμος, είτε με βρεί αρρώστια ή ξαφνικά γίνω πάμπλουτος, ακόμα και αν καταρρεύσει ή αναστηθεί ένα σύμπαν δίπλα μου, δεν υπάρχει σημαντικότερο γεγονός σήμερα απ'αυτή την απλή την καθημερινή λειτουργία που τελέσαμε. Αυτή τη λειτουργία με το καθημερινό τυπικό και με τους λίγους περαστικούς συλλειτουργούντες λαϊκούς. Για μια ακόμα φορά φέραμε τον ουρανό στην γη. Και αυτό είναι το θαύμα των θαυμάτων. Το θαύμα που αγιάζει την κοινοτυπία της καθημερινότητας. Μένω σιωπηλός για να μην χάσω την μυστική χαρά, μήπως αντέξω την "κακία της ημέρας".

Στην τηλεόραση ο σοβαροφανής διαφημιστής διατείνεται πώς "εδώ στα χωριά κρατάμε τις αξίες και τις παραδόσεις" και αναφέρεται σε ένα τυρί.  Οι παραδόσεις και οι αξίες είναι εργαλείο διαφημιστών, σαν κενό γράμμα βεβαίως. Τουλάχιστον υπάρχει ακόμα αναφορά σ'αυτές. Αν και το αεί ζητούμενο των παραδόσεων γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Πλαστική ημέρα δεν μπορείς να μου κλέψεις την χαρά.

Στο Net ανακαλύπτω το death test(τεστ θανάτου), ήτοι "μάθε πότε θα πεθάνεις απαντώντας δέκα απλές ερωτήσεις". Η πρώτη εντύπωση μας λέει ότι πρόκειται για ένα θέμα μακάβριο, ένα θεματάκι "μαύρου χιούμορ". Με λίγο περισσότερο ψάξιμο καταλαβαίνει κανείς πώς πρόκειται για μια εργασία nerd υγιεινιστών. Με ακόμη περισσότερο ψάξιμο, ευκαιρία χρέωσης του κινητού σου με το λαμπρό διδακτισμό για την αξία της υγιεινιστικής ζωής. Αν το φιλοσοφήσουμε και δούμε την ανταπόκριση των καταναλωτών στο test, επιβεβαιώνεται πώς ζούμε σε μια κοινωνία θανατοκεντρική και μάλιστα είναι η νέα γενιά που ζει με την αγωνία του θανάτου. Όχι μνήμη θανάτου, αλλά αγωνία. Μονώτατος πάντων μας εμφαίνει ο θάνατος,διάβασα κάπου.

Όμως η δίψα για ζωή είναι πιο δυνατό συναίσθημα...

(εικόνα:Φ.Γρυπάρης, Άγγελος στο Αιγαίο)

Πέμπτη, Μαΐου 21, 2009

Τρία ποιήματα αγιολογικά


Hμερολόγιο ήσυχο στον τοίχο, μια ημερομηνία κι οι άγιοι σιωπηλοί, χλωμοί κι αναμάρτητοι, σημειωμένοι μόνο με το μικρό τους όνομα, όπως τους φώναζε η μητέρα τους.
Kύριε, κανείς δεν ήθελε να μεγαλώσει.

(Τάσος Λειβαδίτης,Αγιότητα)

Tα μάτια στις βυζαντινές εικόνες,
αγίων και μαρτύρων, τα εκστατικά,
είναι διαφορετικά απ' των αρχαίων αγαλμάτων.

- Ω δόξα της πατρίδας μου διπλή κι' απέραντη
χαρά η προσφορά, ανθρώπινη,
δική σου παρηγοριά και διδαχή σου.

Σ' ολόκληρη την όρθωση, την άρθρωση
του ωραίου σώματός των, είναι υπεροπτικά
σχεδόν, τα ελληνικά αγάλματα
και στην ευγενική θωριά, το βλέμμα
δείχνει αλλού να θεωρεί.

Oι άγιοι μονάχο δε σ' αφήνουνε,
το στρογγυλό τους μάτι ολάνοιχτο,
κι' ωσάν έκπληκτο, σε παρακολουθεί
σε μυστικήν, ενδόμυχη ατένιση σε οδηγεί
για να πιστέψεις στο δικό τους όραμα
με πάσαν την υποταγή.
  Όχι πια φοβισμένη,
μα φωτισμένη απ' της ψυχής το νόημα

που αντελήφθη και ομολογεί.

(Ζωή Καρέλλη,Τα Εικονίσματα ΙΙΙ)

Τρίτη
Τί ἔχει μιά Τρίτη ἐννιὰ Φεβρουαρίου
Μοῦ φαίνεται μιά ἄσημη ἡμέρα
Προσωποποίηση τῆς Ἄσημης Ἡμέρας
Οἱ ἄνθρωποι θὰ σηκωθοῦνε θὰ πλυθοῦνε θὰ ντυθοῦνε
θὰ φύγουνε γιὰ τὶς δουλειές τους
Καὶ τὸ 1903 ἐπὶ Παλαμᾶ
Καὶ τὸ 1933 ἐπὶ Παλαμᾶ
Πῶς ἦταν αὐτὴ ἡ Τρίτη ἐννιὰ Φεβρουαρίου
Πῶς ἦταν αὐτὲς οἱ ἄσημες ἥμερες

Κι ὅμως
Ὑπάρχει μιά Κυριακὴ μέσα σὲ κάθε μέρα 
Κρυμμένη ἴσως σὲ κάποιο λεπτὸ σὲ κάποιαν ὥρα 
Καὶ πιὸ πολὺ κρυμμένη στὴν ψυχὴ 
(Σὲ μέρος ποὺ ἴσως ἔχουμε κι ἐμεῖς ξεχάσει) 
Γιατί μιά ξεχασμένη μέρα 
Δὲν παύει νὰ'ναι μιά μέρα τοῦ Θεοῦ 
Μιά Τρίτη ἐννιὰ Φεβρουαρίου νὰ'ναι μιά μέρα 
Νικηφόρου μάρτυρος Μαρκέλου Παγκρατίου 
Νὰ 'ναι μιά μέρα Ὡραίων Ὀνομάτων 
Ὀνόματα ποὺ ξέχασαν τὴ λήθη 
Κλητοὶ αἰώνια μέσα σ' ἕνα Φῶς
Πού κάθε μέρα Ἑορτάζει 
Μεσ' στὸ φῶς τῆς μέρας.

(Γιάννης Πατίλης, Εορτολόγιο)

Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού,Μυριόβιβλος




Η Ρωμαϊκή συνέχεια και η διασφάλιση της



π.Γεώργιος Μεταλληνός


  Η ενότητα και συνέχεια των Ορθοδόξων Λαών της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης εξασφαλίζεται με την κοινή Πίστη, την Ορθοδοξία, όπως αυτή παραδόθηκε από τους Αποστόλους και τους Αγίους μας (πρβλ.Ιούδα 3), την κοινή πνευματική ζωή (αγιοπατερική πνευματικότητα) και την κοινή κανονική τάξη.

Αυτά είναι τα όρια της ενότητας της Ορθοδοξίας στην οικουμενική διάσταση της. Όπου σώζονται αυτές οι πνευματικές προυποθέσεις, η Αυτοκρατορία της Ν. Ρώμης συνεχίζει να ζεί, με έναν άλλο τρόπο, όχι ως Κράτος, αλλά ως πνευματικός σύνδεσμος και ως Χριστώ κοινωνία. 
  Η κοινή συνείδηση, ότι ιστορικά και πνευματικά όλοι οι Ορθόδοξοι (και όσοι κλείνονταν στα όρια της Αυτοκρατορίας) συναποτελούμε την Μια ανά τον κόσμο Ορθοδοξία, είναι το θεμέλιο της ενότητας μας, που υπερβαίνει και θεραπευεί τις εθνικές και όποιες άλλες κατατμήσεις. Άλλωστε, η Ορθοδοξία είναι αγιοπνευματικό μέγεθος, που ζεί και κινείται μέσα στην αιωνιότητα, ενώ τα έθνη και τα κράτη κλείνονται στην προσωρινότητα του κόσμου τούτου. 
  Χωρίς να καταργούνται, έτσι, οι εθνικές και κρατικές ταυτότητες μας, ζούμε οι Ορθόδοξοι και την εν Χριστώ υπερεθνικότητας μας, που διασφαλίζεται με την «ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος». Αυτό που ήμαστε, λοιπόν, μέσα στην Αυτοκρατορία της Ορθόδοξης Ρωμανίας, συνεχίζεται και σήμερα, πνευματικά, με έναν άλλο τρόπο, και το βιώνουμε, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, όταν η εθνικότητα και η κρατική υπόσταση μας δεν διεκδικούν κάποιο πρωτείο η ηγετικό ρόλο (αυτό το κάνουν οι εθνικισμοί), ούτε χρσιμοποιείται η Ορθοδοξία για την επίτευξη καιρικών και κοσμικών στόχων και σκοπιμοτήτων. 
  Εν τούτις, από ένα σημείο και μετά, αναπτύχθηκε υπέρμετρα ο εθνικισμός ( η φυλετική συνείδηση) που οδήγησε στον τονισμό της εθνικότητας, με θλιβερές συνέπειες για την ρωμαϊκή ενότητα. Αυτό, λόγω της επενεργείας των διαφόρων πολιτικών ρευμάτων, έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις στα Βαλκάνια, χωρίς όμως να μείνουν ανεπηρέαστει και οι Ρωμηοί της Μέσης Ανατολής.

Η επικράτηση των Φράγκων-Λατίνων στην Ανατολή μετά το 1204 και η ίδρυση των φραγκικών κρατιδίων, όπως και η επίδραση των Αράβων, ευνόησαν την ανάπτυξη διασπαστικών -εθνικιστικών τάσεων, που όλο και αδυνάτιζαν τη ρωμαίκή συνείδηση και ενότητα. Και είναι ανάγκη να λεχθεί ότι η Φραγκοκρατία δεν αρχίζει με την εμφάνιση Φράγκων στην Ανατολή αλλά με την κατάκτηση από τους Φράγκους των δυτικών επαρχιών της Ρωμανίας. Τη γιγάντωση του εθνικισμού ενίσχυσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις της Δυτικής Ευρώπης (Άγγλοι, Γάλλοι, κτλ) για την προώθηση των δικών τους πολιτικών συμφερόντων, όπως επίσης και το Παπικό Κράτος, που δεν έπαυσε ποτέ να επιδιώκει την διάλυση της ενότητας των Ορθοδόξων της Ανατολής για την εύκολη απορρόφηση τους, είτε ως παπικών, είτε ως ουνιτών.

Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία διαμορφώθηκαν δύο αντίρροπες καταστάσεις . Η κοινή ζωή των Ρωμαίων-Ορθοδόξων στο «ρούμ-μιλλετί» (τη ρωμαίκή εθνότητα) ευνόησε την ενότητα τους, ενώ οι εξισλαμισμοί προώθησαν την διάσπαση τους, μερική ή ολική απώλεια της ρωμαικής -ορθόδοξης συνείδησης τους. 
  Βέβαια, η φραγκική επέκταση στη Ρωμαίικη Ανατολή είχε και μία απρόσμενη ευεργετική για την ενότητα των Ρωμηών συνέπεια. Οι σταυροφορίες που επεσώρευσαν τόσα κακά στους Ρωμαίους της Ανατολής, με κορύφωση την άλωση του 1204, τους βοήθησαν να αντιληφθούν τις πραγματικές διαθεσείς των Φραγκοτευτόνων απέναντι τους, αλλά και της ηγεσίας τους (Πάπας, Φράγκοι Ηγεμόνες).

Οπότε οι σταυροφορίες βοήθησαν την ανάπτυξη της ψυχικής και πνευματικής ενότητας των Ρωμηών, διότι έγινε συνειδητό, ότι όλοι αντιμετώπιζαν τον ίδιο αδυσώπητο εχθρό, τους Φράγκους.

Ομολογώ, ότι αισθάνθηκα μεγάλη έκπληξη, όταν σε κάποιο Συνέδριο σε μεγάλη Χώρα της Μέσης Ανατολής (ισλαμική και αραβόφωνη) μας ετόνιζαν οι ντόπιοι συνομιλητές μας, οτί αισθάνονταν ισχυρό το συναίσθημα της αγάπης απέναντι στους Έλληνες - Ορθοδόξους, διότι επι αιώνες αντιμετωπίζαμε τον ίδιο εχθρό. Και εννοούσαν τους Φράγκους σταυροφόρους! 
  Η καλλιέργεια της εθνικής (εθνικιστικής) ιδέας στη Ρωμαίικη Ανατολή εντάθηκε από τα τέλη του 18ου αιώνα με τους φορείς του δυτικού πνεύματος Διαφωτιστές και τον 19ον αιώνα θα επιβληθεί μέσω της σχολικής εκπαίδευσης. Μόνο το ευρύ λαικό σώμα θα συνεχίζει ως κάποιο βαθμό να επηρεάζεται από το οικουμενικό πνεύμα της Ορθοδοξίας, κυρίως μέσα στη Λατρεία.

Σ΄αυτήν, ανεπίγνωστα πολλές φορές , βιώνεται η υπερεθνική -οικουμενική ενότητα των Ρωμηών-Ορθοδόξων, όταν λειτουργούμε γύρω από την κοινή Αγία Τράπεζα και κοινωνούμε όλοι από το ίδιο άγιο Ποτήριο. Σήμερα όμως η σκέψη σχεδόν όλων μας κινείται σε πλαίσιο εθνικιστικό-φυλετικό, και γι' αυτό τα αντανακλαστικά μας αδρανούν και μειώνονται οι αντιστάσεις μας. 
  Ανάλογη αρνητική επίδραση έναντι της ρωμαϊκής ενότητας είχαν και στη Μ.Ανατολή οι δυτικοσπουδασμένοι και κάτοχοι φράγκικης (γαλλικής - αγγλικής) κουλτούρας και γι'αυτό φορείς του ευρωπαικού -φραγκικού πνεύματος.

Η απώλεια κάθε σχέσης και επαφής με την Ρωμανία, αφού χάθηκε κάθε σχετική δυνατότητα στην σχολική εκπαίδευση, εξασθενίζει τη ρωμαϊκή ενότητα και αλλοιώνει την Ορθοδοξία μέσα σε ένα πνεύμα - και συνείδηση - Ουνίας ή καθαρού εκδυτικισμού/εκφράγκευσης.

  Στην εποχή μας όμως συμβαίνει και ένα άλλο παράδοξο. Τον 19ο αιώνα η ανερχόμενη αστική τάξη, για να σαρώσει τη φεουδαρχική κοινωνία και να προωθήσει την εδαφική κατάτμιση, εξυπηρετώντας την παραγωγική ανάπτυξη και την δημιουργία «προτεκτοράτων» για τον ευκολότερο μεταπραματισμό, απέβαλε την ιδεολογία του εθνικισμού και δημιούργησε τα εθνικά κράτη.

Τα επαρχιωτικά ονόματα έγιναν κρατικά (π.χ Ελλας, Σερβία, Βουλγαρία, Συρία, κ.λ.π), με ταυτόχρονη απώλεια της συνείδησης της ενότητας στο ένα μεγάλο κράτος. Τον 20ο αιώνα ο εθνικισμός εμπλουτίζεται μ' ένα στοιχείο, τον ρατσισμό ως ιδεολογία, που χωρίζει τους Ευρωπαίους από την λοιπή ανθρωπότητα, και ιδιαίτερα τους μη λευκούς. Στα τέλη όμως του 20ου αιώνα με την υπερατλαντική ιδεολογία και πολιτική της παγκοσμιοποιήσης, στην οποία κυριαρχούν το πολυεθνικό κεφάλαιο και οι υπερεθνικές «ελίτ», η εθνικιστική κατάτμιση του κόσμου θεωρείται εμπόδιο και επιβάλλονται τα ιδεολογήματα του αντιεθνικισμού και του αντιρατσισμού. 
  Όλα αυτά τα ρεύματα επηρεάζουν και τους Ορθοδόξους, ως πολίτες του κόσμου και μεταθέτουν την ενότητα μας από την ρωμαϊκή οικουμενικότητα στην νεοεποχική παγκοσμιοποίηση. Η πρώτη όμως ήταν μία φυσική ροή και εξέλιξη της ιστορικής πραγματικότητας, που άρχισε με τον Μ.Αλέξανδρο και κορυφώθηκε στην Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης (Ρωμανία).

Η δεύτερη είναι ένας άνωθεν κατευθυνόμενος εξαναγκασμός (αυτό δηλώνει το β' συνθετικό του όρου: παγκοσμιο-ΠΟΙΗΣΗ), που χειραγωγείται από τον στρατιωτικό - πολιτικό βραχίονα της Νέας Εποχής (New Age), τη Νέα Τάξη πραγμάτων, που επιβάλει σε όλο τον κόσμο η σημερινή Υπερδύναμη και Παγκόσμια Ηγεσία, η οποία σύμφωνα με πολλές σοβαρές ενδείξεις δεν είναι μόνο η Κυβέρνηση των Η.Π.Α., αλλά και η γνωστή μεν, αλλ' αθέατη εκείνη «Δύναμη», που κρύβεται πίσω απ' αυτήν και την κατευθύνει στην αλλαγή του κόσμου, σύμφωνα με ένα καθορισμένο σχέδιο.

Αυτά οι Ορθόδοξοι πρεπεί να τα λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπόψη για την κατανοήση της πορείας του σημερινού κόσμου και την αντιμετώπιση της, που αρχίζει με την αποφυγή της εξαπάτησης. 
  Η Ρωμαική Εθναρχία, με την πρωτοβουλία του Εθναρχικού Κέντρου, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, βλέποντας που οδηγούνται τα πράγματα για τους Ρωμηούς- Ορθοδόξους, μετά το πραξικόπηματικό ελλαδικό αυτοκέφαλο (1833) και την «Βουλγαρική Εξαρχία» (1870-1872), αντιμετώπισε το πρόβλημα του «εθνικισμού», ως θρησκευτικοπνευματικό όμως πρόβλημα και όχι ως εθνικό, όπως πράγματι ήταν, για την αποφυγή ακαίρων τριβών και εντάσεων. Έτσι, η (Πανορθόδοξος) Σύνοδος του 1872 στην Κωνσταντινούπολη κατεδίκασε τον εθνοφυλετισμό» ως αίρεση46, που αναιρεί την διδασκάλία του Ευαγγελίου και το πνεύμα της Ορθοδοξίας. Υπάρχουν όμως και άλλες όψεις της αποδυνάμωσης της ρωμαίικης ενότητας. 
  Η ουνιτική και πανσλαβιστική προπαγάνδα του 19ου αιώνα καλλιέργησε και εξάπλωσε την ιδέα, οτί οι λεγόμενοι «Βυζαντινοί» ή Γραικοί καταδυνάστευαν τις μη «ελληνικές» εθνότητες (Ρουμάνους, Αρβανίτες και Αραβόφωνους Ρούμ), ως αποικιοκράτες. Έτσι έμαθαν οι εθνότητες αυτές να βλέπουν τους «Βυζαντινούς» ως κατακτητές και όχι ως συμπολίτες τους. Το ίδιο θα συνέβαινε , αν οι ισπανόφωνοι λ.χ των Η.Π.Α έβλεπαν τους Αγγλοαμερικάνους ως κατακτητές τους. 
  Κατά τον π. Ι. Ρωμανίδη η προπαγάνδα αυτή απειλεί με μεγάλο κίνδυνο το Πατριαρχείο των Ιεροσαλύμων, το οποίο όμως από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου (4ος αι.) είναι Ρωμαίικο, δηλαδή ελληνορθόδοξο. Δεν ανήκει, συνεπώς, σε μία από τις εθνότητες της Ρωμανίας. Γι'αυτό συνυπάρχουν σ' αυτό Έλληνες και αραβόφωνοι Ορθόδοξοι της Μ. Ανατολής αυτοαποκαλούνται με υπερηφάνεια Ρούμ (Ρωμηοί) ως Ορθόδοξοι πολίτες της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης, δυσανασχετούν δικαίως, όταν εμείς οι Έλληνες (Ελλαδίτες) περιορίσαμε τη σημασία του, ταυτίζοντας το όνομα Ρωμηός (Ρωμαίος) μόνο με τους φυλετικά Έλληνες, η τους ονομάζουμε Γραικούς (Greek), που και αυτό όμως το αποσυνδέσαμε από την Αυτοκρατορία και το περιορίσαμε (όπως στην αρχαιότητα) στους εκ καταγωγής Έλληνες.


 

Ως Ρωμηοί-Ρούμ θεωρούν τους ευατούς τους αδελφούς των Ελλαδιτών και (πνευματικά σήμερα) συμπολίτες τους στην Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, στη μία και ενιαία Ρωμηοσύνη. Η κοινή ρωμαϊκή γλώσσα δεν σήμαινε καθόλου καταδυνάστευση των Ελλήνων ή Γραικών πάνω στους άλλο Ρωμαίους (πάλι θα παραπέμψουμε στις Η.Π.Α, όπου όλοι οι πολίτες της,διεσπαρμένοι στις διάφορες Πολιτείες (States), έχουν την αγγλική ως κοινή γλώσσα και είναι συμπολίτες του ενός και ενιαίου Αμερικάνικου Υπερκράτους).

Συνέβη όμως και κάτι τραγικό και για μας του εκ καταγωγής Έλληνες, όπως παρατηρεί εύστοχα ο π. Ιωάννης: «Αδίστακτοι τίνες ψευδοεπιστήμονες προπαγανδισταί ξένοι δεν εντρέπονται να ισχυρίζονται ότι η Ελλάς και οι Έλληνες ήσαν υπόδουλοι εις του "Βυζαντινούς" και ότι η αρχή της απελευθερώσεως των Ελλήνων "υπήρξε η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως εις τους Τούρκους"». Αυτό σημαίνει, οτί οι Ρωμηοί υπήρξαμε υπόδουλοι στους εαυτούς μας! 
  Οι αληθινοί και γνήσιοι όμως Ρωμηοί, που θέλουν την Ορθοδοξία ως βάση της ενότητας τους και ιεραρχούν την εθνικότητα τους στην πίστη, γνωρίζουν ότι εκκλησιαστικά μπορεί να βιωθεί και σήμερα η υπερεθνικότητα της Ρωμανίας, ανεξάρτητα από την έκταση της ή την κρατική υπόσταση της.

Ρωμανία ήταν πάντοτε η χώρα, το Κράτος, η βασιλεία και επικράτεια των «Ρωμαίων», των Ορθοδοξών πολιτών της Νέας Ρώμης, ανεξάρτητα από τα όρια, που κατά καιρούς είχε. Εξ' άλλου, Ρωμηοσύνη ήταν ο λαός και ο πολιτισμός των Ρωμαίων, ανεξάρτητα από το αν βρίσκονταν μέσα ή έξω από τα κρατικά όρια της. Ο ηγέτης της Ρωμανίας (αυτοκράτορας) ήταν ο ηγέτης όλων των Ρωμαίων, εντός και εκτός της Ρωμανίας. 
  Η ενότητα της Ρωμανίας και η συνέχεια της οικουμενικής ρωμαϊκής ιδέας εξασφαλιζόταν σε κάθε ιστορική στιγμή στα όρια της εκκλησιαστικής διακαιοδοσίας, η οποία δεν ακουλούθησε τις τύχες και περιπέτειες της κρατικής δικαιοδοσίας.

Ο εκκλησιαστικός χώρος, όταν και όπου κυριαρχεί το αγιοπατερικό φρόνημα, μένει πάντα πιστός στην οικουμενικότητα της Αυτοκρατορίας. Αυτό σημαίνει, οτί όπου είναι ζωντανή η ορθόδοξη συνείδηση, εκεί βιώνεται η ρωμαϊκή οικουμενικότητα και παναδελφότητα. Διαφορετικά, όπου επικρατεί το κοσμικό φρόνημα, εκεί τα πάντα καταβροχθίζονται από ένα νοσηρό εθνικισμό.

Η απεξάρτηση από τον καταθλιπτικό (ρατσισμό) εθνικισμό, για την ανεύρεση της ρωμαϊκής οικουμενικότητας, απαιτεί κοινή προσπάθεια όλων των Ρωμηών. Διαφορετικά η ενότητα είναι αδύνατη και θα συνεχίζονται οι διαιρέσεις και ανταγωνισμοί μεταξύ τους. 
  Αυτό διαπιστώνεται ευκολότερα στην περιοχή των Αγίων Τόπων. Τα ιερά προσκυνήματα είναι Ρωμαϊκά. Αυτό σημαίνει οτί δεν ανήκουν σε μία μόνο ρωμαϊκή εθνότητα, αλλά στο Ρωμαϊκό Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων. Το ελληνικό σχολείο αφείλει, όπως πράττει επι αιώνες, έτσι και σήμερα, να τα διαφυλάττει και περιφρουρεί όχι μόνο από την αρπακτικότητα μη Ορθοδόξων παραγόντων, αλλά και από τυχόν «ορθόδοξες» ομάδες, που εργάζονται εις βάρος της ενότητας της Ρωμηοσύνης και υπέρ των δικών τους ή και ξένων συμφερόντων.


Και είναι μεν κατανοητά τα αιτήματα των μη Ελλήνων (Ελλαδιτών) Ρωμηών της Μ.Ανατολής για ίσα δικαιώματα, λύση όμως των προβλημάτων δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς της επαναπόκτηση καθαρού πατερικού φρονήματος και υπέρβαση του πνεύματος του εθνικισμού - φυλετισμού, σύμφωνα με τις αποφάσεις της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1872. 
  Η Ρωμανία ζεί και ανθεί λόγω της επιβιώσεως των εθναρχιών των κατακτημένων εδαφών της. Της Εθναρχίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως - Νέας Ρώμης, της Αλεξανδρείας, της Αντιοχείας, των Ιεροσολύμων και της Εκκλησίας Κύπρου.

Η διακαιοδοσία αυτών των εθναρχικών κέντρων σώζει και εδαφικά - δικαιοδοσιακά την παλαιά γεωγραφική έκταση της Ρωμανίας. Στο Πατριαρχείο Νέας Ρώμης ανήκουν εκκλησιαστικά λόγω των εκεί Μητροπόλεων οι παλαιές επαρχίες της Μεγάλης Ρωμανίας (Δυτική Ευρώπη, Σκανδιναβικές χώρες, Αμερικανική ήπειρος), αλλά και η Νέα Ζηλανδία, η Αυστραλία, η Ιαπωνία και τα λοιπά τμήματα της Ασίας.

Το Ρωμαϊκό Πατριαρχείο Αλεξανδρείας έχει δικαιοδοσία σ' όλη την Αφρική. Το Ρωμαϊκό Πατριαρχείο Αντιοχείας καλύπτει, κυρίως, την Συρία και τον Λίβανο. Το Ρωμαϊκό Πατριαρχείο Ιεροσολύμων καλύπτει τα κράτη Παλαιστίνη, Ισραήλ και Ιορδανία, με τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Ρωμηοσύνης. 

  Αυτό σημαίνει ότι η Ρωμανία ζεί όχι μόνο εκκλησιαστικά, πνευματικά, αλλά και στην πράξη. Η συνέχεια της όμως και ενότητα της σήμερα, εξαρτάται από την Ορθοδοξία των ορθοδόξων πολιτών της και την πνευματική τους ελευθερία από τις εφάμαρτες και θανατηφόρες δεσμεύσεις, που δημιουργεί ο «κόσμος», που «κείται εν τω πονηρώ» (Α'Ιωαν.5,19).

πηγή

Τετάρτη, Μαΐου 20, 2009

Άγιος Θαλλέλαιος και αγία Λυδία

Άγιος Θαλλέλαιος

Ο Άγιος Μάρτυς Θαλλέλαιος καταγόταν από τον Λίβανο και έζησε κατά την εποχή του αυτοκράτορα Νουμεριανού (283-284 μ.Χ.). Ο πατέρας του ονομαζόταν Βερεκκόκιος και η μητέρα του Ρομβυλιανή. Είχε σπουδάσει την ιατρική επιστήμη και προσέφερε πιο πάντες αφιλοκερδώς και με αγάπη τις ιατρικές του υπηρεσίες, γι αυτό και εντάσσεται στην κατηγορία των γνωστών Αναργύρων.

Για την πίστη του στον Χριστό τον συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες στην Ανάζαρβο, πρωτεύουσα της δεύτερης επαρχίας της Κιλικίας, κρυμμένο μέσα στο δάσος και τον οδήγησαν στον άρχοντα Τιβεριανό. Εκείνος, επειδή ο Άγιος δεν πειθόταν να θυσιάσει στα είδωλα, πρόσταξε να του τρυπήσουν τους αστραγάλους και να τον κρεμάσουν με το κεφάλι προς τα κάτω. Τόση δε ήταν η υπομονή του Αγίου, την οποία επέδειξε κατά το φρικτό αυτό μαρτύριο, ώστε δύο από τους βασανιστές του στρατιώτες, ονόματι Αλέξανδρος και Αστέριος, πίστεψαν και αφού ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό, αποκεφαλίσθηκαν. Κατόπιν ο Τιβεριανός πρόσταξε και έριξαν τον Άγιο στη θάλασσα να πνιγεί. Εκείνος όμως, δεν έπαθε τίποτε και βγήκε από την θάλασσα φορώντας ολόλευκη εσθήτα. Μετά από την θαυματουργική αυτή διάσωσή του τον έριξαν στο στάδιο να τον κατασπαράξουν πεινασμένα σαρκοβόρα θηρία. Όμως τα θηρία δεν τον πλησίασαν και έμεινε και πάλι αβλαβής.
Έτσι ο Μάρτυς Θαλλέλαιος αποκεφαλίσθηκε διά ξίφους στην Έδεσσα των Αιγαίων, κατά το φθινόπωρο του 284 μ.Χ. και έλαβε τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.
Η Σύναξή του ετελείτο στο μαρτύριό του, το οποίο βρισκόταν εντός του Ναού του Αγίου Αγαθονίκου. Πλην του ναΐσκου αυτού γνωρίζουμε και το ναό κοντά στο όρος του Αυξεντίου. Επ ονόματι του Αγίου υπήρχε και μονή στην Παλαιστίνη, την οποία, κατά τη μαρτυρία του Προκοπίου, «ανανεώσατο» ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός (527-565 μ.Χ.). Φαίνεται δε ότι ορισμένες μονές εόρταζαν τη μνήμη του Αγίου Θαλλελαίου στις 3 Σεπτεμβρίου, ενώ άλλοι και στις 23 Αυγούστου, ημέρα κατά την οποία ο Μάρτυς προσήχθη σε ανάκριση.


Απολυτίκιο. Ήχος α΄ της ερήμου πολίτης.
Μαρτυρίου ανύσας τον αγώνα Θαλλέλαιε, ήσχυνας ειδώλων την πλάνην, τη γενναία αθλήσει σου" και ώφθης ιαμάτων θησαυρός, παρέχων τάς ιάσεις δωρεάν, τοίς προστρέχουσιν εν πίστει τω σω ναώ και πόθω άνακραζουσι " δόξα τώ δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σού, πάσιν ιάματα.

Κοντάκιον. Ήχος γ  Η Παρθένος σήμερον
Των Μαρτύρων σύναθλος, αναδειχθείς και οπλίτης, στρατιώτης άριστος, του Βασιλέως της δόξης, γέγονας διά βασάνων και τιμωρίας, έπαρσιν ειδωλολατρών καταπατήσας, διά τούτο την σεπτήν σου, υμνούμεν μνήμην σοφέ Θαλλέλαιε.

Η Αγία Λυδία η Φιλιππησία

Η λατρεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τα τελούμενα στους ιερούς ναούς, όπως τα σωζόμενα μνημεία του παρελθόντος και του παρόντος, ως αψευδείς μάρτυρες των γεγονότων, βοηθούν τον πιστό στην υπέρβαση των τοπικών και χρονικών περιορισμών και στη βίωση της εν Χριστώ ενότητος και της θαυμαστής παρουσίας μέσα στον κόσμο της Εκκλησίας.
Ο συνοδοιπόρος του Αποστόλου Παύλου και οικείος των Φιλιππησίων Ευαγγελιστής Λουκάς καταγράφει στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων για την πρώτη επίσκεψή τους στους Φιλίππους και το βάπτισμα της πορφυροπώλιδος Λυδίας: «Όταν είδε το όραμα, ζητήσαμε αμέσως να φέρουμε σε αυτούς το χαρμόσυνο άγγελμα. Αφού λοιπόν ξεκινήσαμε από την Τρωάδα, πλεύσαμε κατ ευθείαν στη Σαμοθράκη, την δε επομένη στη Νεάπολη και από εκεί στους Φιλίππους, η οποία είναι η πρώτη πόλη της περιοχής εκείνης της Μακεδονίας, μία αποικία Ρωμαϊκή, και μείναμε στην πόλη σε μέρος κοντά στον ποταμό, όπου νομίζαμε ότι υπήρχε τόπος προσευχής και καθίσαμε και μιλούσαμε στις γυναίκες που είχαν συγκεντρωθεί εκεί. Κάποια γυναίκα, από την πόλη των Θυατείρων, ονομαζόμενη Λυδία, η οποία πωλούσε πορφύρα, γυναίκα θεοσεβής, άκουγε και ο Κύριος της άνοιξε την καρδιά, για να προσέχει σε όσα έλεγε ο Παύλος. Όταν βαπτίσθηκε αυτή και οι οικιακοί της, μάς είπε, «Εάν με κρίνατε ότι είμαι πιστή στον Κύριο, ελάτε να μείνετε στην οικία μου, και μάς πίεζε&»».
Στην πηγαία και ανεπιτήδευτη περιγραφή του πρώτου βαπτίσματος στους Φιλίππους από τον πρωτοκορυφαίο Απόστολο Παύλο εύκολα διακρίνεται η διαδικασία και επισημαίνονται οι βασικές προϋποθέσεις για τη συμμετοχή του νέου πιστού στη νέα εν Χριστώ ζωή και την ένταξή του στους κόλπους της Εκκλησίας. Οι Απόστολοι κήρυσσαν «Χριστόν εσταυρωμένον» και όσοι από τους ακροατές αποδέχονταν αβίαστα την αποστολική διδασκαλία, ακολουθούσαν την πράξη, που καθορίσθηκε ήδη την ημέρα της Πεντηκοστής. Μετανοούσαν και βαπτίζονταν στο Όνομα του Ιησού Χριστού εξασφαλίζοντας έτσι τη συγχώρεση των αμαρτιών τους και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τη δυνατότητα να γεννηθούν στη νέα εν Χριστώ ζωή.
Στην όχθη του ποταμού Ζυγάκτη, έξω από τα τείχη των Φιλίππων, η θεοσεβής Λυδία, μαζί με άλλες γυναίκες, άκουσε προσεκτικά τη χριστοκεντρική διδασκαλία του Παύλου και με ανοικτή τη φωτισμένη καρδιά της αποδέχθηκε τη σωτήρια διδασκαλία. Αμέσως κατέβηκε στα νερά του νέου Ιορδάνου και βαπτίσθηκε μαζί με όλα τα μέλη της οικογένειάς της. Πανηγυρικά και έμπρακτα ομολογεί την πίστη της στον Χριστό και η ομολογία επιβραβεύεται με την αποστολική πράξη της βαπτίσεως και της επιθέσεως των χειρών επάνω στους βαπτισθέντες, για να μεταδοθούν οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος και να ξεκινήσει η εφαρμογή στο βίο τους, όλων εκείνων που είναι αληθινά, σεμνά, δίκαια, αγνά, αγαπητά και η επιδίωξη οποιασδήποτε αρετής και οποιουδήποτε επαίνου.
Η μετάβαση όλων στην οικία της Λυδίας επισφράγισε το πασχάλιο μυστήριο του Χριστού, την ολοκλήρωση της πνευματικής ευωχίας της ευλογημένης εκείνης ημέρας, κατά την οποία στο Σώμα της Εκκλησίας εντάχθηκε με το βάπτισμα η πρώτη Ευρωπαία Χριστιανή των Φιλίππων.
Η Εκκλησία μας τιμά την Αγία Λυδία ως Ισαπόστολο και στον ιερό τόπο της βαπτίσεώς της ύψωσε ναό  βαπτιστήριο, όπως και στην παρακείμενη όχθη του ποταμού Ζυγάκτη καθιέρωσε υπαίθριο βαπτιστήριο, όμοιο με εκείνα που σώζονται στις παλαιοχριστιανικές βασιλικές των Φιλίππων.


Απολυτίκιο. Ήχος α' της ερήμου πολίτης.

Τον Θεόν σεβόμενη διανοίας ευθύτητι, το της χάριτος φέγγος διά Παύλου είσδεδεξαι, και πρώτη εν Φιλίπποις τώ Χριστώ, έπιστευσας θεόφρον πανοικεί" διά τούτο σε τιμώμεν ασματικώς, Λυδία Φιλιππησία. Δόξα τώ εύδοκησαντι εν σοι, δόξα τω σε καταυγάσαντι, δόξα τώ χορηγούντι διά σού, ημίν τα κρείττονα.

πηγή

Δευτέρα, Μαΐου 18, 2009

19 Μαΐου: Θύτες και Θύματα...


19 Μαΐου: Επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων. Οι πόντιοι, ο ρωμαίικος ηρωϊκός λαός με την μακραίωνη παράδοση, την αρχαιοελληνική διάλεκτο, την έντονη εθνική και κοινωνική συνείδηση, την ορθόδοξη πίστη και κοινωνική δραστηριότητα. Ένας λαός που έχει κάτι από το πονεμένο μεγαλείο του Πάθους του Χριστού και την στιβαρή αίγλη της  βασιλικής παράδοσης του Γένους. Έρμαιο στην τουρκική βαρβαρική λαίλαπα και στον ελληνοτσολιάδικο πολιτικάντικο κυνισμό, ο λαός που έφερε την χρυσή σφραγίδα της ρωμαίικης μεγαλωσύνης, πέρασε δια πυρός και σιδήρου, μέσα από πόνο και λεπίδι και εξορία, μα δεν νικήθηκε. Και αν ακόμα χάθηκε η αλησμόνητη εκείνη πατρίδα του ελληνικού Πόντου, ωστόσο ο Πόντος ζει στις ψυχές και την ζωή των απογόνων με την ιστορία, τους θρύλους, την παράδοση, την κοινωνική και πολιτική δράση, την λαογραφία, την μουσική. Στοιχεία όχι φολκλορικά και ψυχρά που μυρίζουν μουσειακή μούχλα και θάνατο, αλλά στοιχεία ζωηφόρα και αεί παρόντα που αποδεικνύουν ότι παράδοση σημαίνει αεί εξέλιξη και αειφορία. Οι Πόντιοι κοντά στα άλλα είναι ο τύπος του αγωνιστή λαού, του αγωνιστή ανθρώπου , του ανθρώπου εκείνου που είναι "συνόκαιρος του κόσμου" και κανείς δεν μπορεί να τον μετακουνήσει .

Εντωμεταξύ στη φίλη Τουρκία, η 19 Μαΐου είναι ημέρα "Νεολαίας και Αθλητισμού". Μια κεμαλική γιορτή που θυμίζει Βερολίνο του Μεσοπολέμου αφιερωμένη στην ανδρεία και στο αιέν αριστεύειν. Με λίγα λόγια εσωτερική εθνικιστική κατανάλωση και κρυφοφασιστικά ιδεώδη και άλλα "εμπριμέ". Συγκρίνετε λοιπόν τους δύο πολιτισμούς και βγάλετε συμπεράσματα. Από τη μια ο διωκόμενος που σφάχτηκε και ατιμάστηκε και πέρασε μέσα από τη φωτιά και "ιδού ζεί" και διατηρεί την Αληθινότητα του αναστημένος στους αιώνες. Από την άλλη ο διώκτης: πόπολο έρμαιο πολλών δικτατοριών που προσπαθεί να προσδιοριστεί  εθνικά και πολιτιστικά μέσα από εορτές 80 μόλις χρόνων που θυμίζουν σοβιέτ, μέσα δηλ από τον "πολιτισμό της μάζας" και της χειραγώγησης. Ένας λαός δυστυχισμένος. Όπου το θύμα ενός δημίου δεν είναι μόνο αυτός που σφάζεται αλλά και αυτός που σφάζει. Να που ο διώκτης είναι και ο διωκόμενος της Ιστορίας...

Χωρίς παρεξήγηση, η συμπάθεια μου είναι και για αυτούς που ακόμα κατά-διώκονται...

Μήνυμα Ιερωνύμου προς τους μαθητές


Μήνυμα του Μακαριωτάτου προς τους μαθητές και τις μαθήτριες που θα διαγωνισθούν στις σχολικές εξετάσεις (Μάιος - Ιούνιος 2009)
15/5/2009


Αγαπητά μου παιδιά,
Χριστός Ανέστη!

«Ήρθε ο καιρός του επόμενου βλέμματος»1. Καιρός που οι λέξεις δέχονται το αποτέλεσμα της πρώτης ωρίμανσης. Της αρχικής αναζήτησης. Κανένα εξεταστικό σύστημα δεν έχει τη δυνατότητα να αξιολογήσει την ομορφιά αυτής της περιπέτειας.

Άρα θα πρέπει να αντιλαμβάνεσθε ότι οι οποιεσδήποτε εξετάσεις δεν αγγίζουν το όραμα σας, τις ελπίδες σας, το μέλλον και τη δημιουργικότητά σας. Κάθε εξεταστικό σύστημα προσπαθεί «αντικειμενικά» να μετρήσει επίπεδα γνώσης. Έχουν αποτύχει όμως. Ο άνθρωπος και οι δυνατότητές του τα ξεπερνούν.

Επομένως μην παγιδευτείτε στη λογική της «αποτυχίας» ή της «επιτυχίας». Κάθε αποτέλεσμα αντιμετωπίστε το ως πρόκληση. Ως κάλεσμα για νέα αρχή, για αλλαγή πορείας. 

Ακόμα και πρόχειρα αν διατρέξετε την Αγ.Γραφή θα διαπιστώσετε πολλούς «αποτυχημένους» που κοσμούν τις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Θα διαπιστώσετε επίσης ότι τίποτε δεν κρίνεται από το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας αλλά από την αγάπη . Από τη φλόγα που πληρώνει την καρδιά μας. Από την αφοσίωση και την πίστη στο όραμά μας. 

Στα σύνορα του τέλους της σχολικής σας ζωής και της αρχής μιας νέας προσεύχομαι, να συνοδοιπορείτε με τον Αναστάντα Κύριο μας, να νοιώσετε, όπως οι μαθητές Του στο δρόμο προς την Εμμαούς, την Χαρά και τη Φλόγα της Συνάντησης να καίει την καρδιά σας.


1. Ν.Καρούζου Τα ποιήματα τ.Α’ (1961-1978), 

Κυριακή, Μαΐου 17, 2009

Αν...


Ράντγυαρντ Κίπλινγκ

Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου, 

όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή, 
Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις, 
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα, 
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει, 
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου, 
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου, 
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις 
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς, 
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη 
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει, 
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα, 
και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,

Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα. 
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς, 
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις 
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις 
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα, 
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα 
δε έχει μέσα σου απομείνει 
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου, 
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου, 
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν, 
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας, 
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος 
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη 
κι όλα εκείνα πλου κατέχει, και ό,τι αξίζει πιο πολύ- 

Άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου!



Σάββατο, Μαΐου 16, 2009

Κυριακή Ε΄ από του Πάσχα ή της Σαμαρείτιδος: Πρόσκληση πάντων σε πνευματική λατρεία και θεογνωσία.


Αδελφοί, Χριστός Ανέστη.

"...Ὢ τοῦ θαύματος! ὁ τοῖς Χερουβὶμ ἐποχούμενος, πόρνῃ γυναικὶ διελέγετο, ὕδωρ αἰτῶν, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας, ὕδωρ ζητῶν, ὁ πηγὰς καὶ λίμνας ὑδάτων ἐκχέων, θέλων ἑλκῦσαι ὄντως αὐτήν, τὴν θηρευομένην ὑπὸ τοῦ πολεμήτορος ἐχθροῦ, καὶ ποτίσασθαι ὕδωρ ζωῆς, τὴν φλεγομένην ἐν τοῖς ἀτοπήσασι δεινῶς, ὡς μόνος εὔσπλαγχνος καὶ φιλάνθρωπος."

Αδιακρίτως, η Εκκλησία προσκαλεί τους ανθρώπους όλων των τάξεων, των πεποιθήσεων, της ηθικής ποιότητας, της εθνικής καταγωγής και παιδείας στην πνευματική λατρεία του μόνου Θεού, πού είναι Πατέρας όλων μας. Η σημερινή περικοπή, παρουσιάζει τον Μεσσία Χριστό να στέκεται "παρά το φρέαρ του Ιακώβ" και να συνδιαλέγεται με μία αιρετική και κατεγνωσμένη για άστατο βίο Σαμαρείτισσα. Συνδιαλέγεται αυτός ο άχραντος και υψηλός Θεός με ένα πλάσμα καταφρονημένο και εσκοτισμένο από την φιληδονία και τις λανθασμένες επιλογές του βίου. Και ίσως το πλέον παράδοξο δεν είναι η συγκατάβαση του Θεανθρώπου στον κόσμο του θανάτου, αλλά η επαφή του μ'αυτά τα πλάσματα που μυρίζουν και εμπνέουν θάνατο. "Ω της ανοχής"! "Ω της αγάπης". Λες και σταμάτησε να κυριεύει ο χρόνος, ο τρόπος και ο τόπος  πάνω στους υποταγμένους στον Νόμο ανθρώπους και να αδυνατεί το μίσος και η προκατάληψη, η φθοροποιός ροή και δύναμη της ιστορίας. Ο Θεός διαλέγεται και επιλέγει αυτό ακριβώς που καταφρονείται από τον ιουδαϊκό και σύμπαντα τον αρχαίο κόσμο: το θήλυ, το αμαρτωλό, το αλλόθρησκο, το ακοινώνητο. Φυσικά, η κατάληξη είναι να το μεταμορφώσει σε άγιο και ξεχωριστό  και κοινωνικό της θεότητος.

Ο Χριστός "παρά το φρέαρ του Ιακώβ" διψά και ζητά νερό από το ίδιο του το κτίσμα. Αυτή η δίψα του Χριστού δεν ερμηνεύεται μόνο δογματικώς, ως "αδιάβλητο και φυσικό πάθος" που αφορά το κτιστό ύδωρ, αλλά είναι πρόσκληση διά της αιτήσεως. Δηλαδή ζητά ο Χριστός νερό από την Σαμαρείτιδα για να της δώσει την ευκαιρία να ζητήσει και να λάβει εκείνη το ύδωρ το ζων, όχι νερό υλικό και φθαρτό , αλλά πνευματική και ουσιαστική σωτηρία και αιώνια. Το "διψώ" του Χριστού, ερμηνεύεται ως πανανθρώπινη αγωνία για ξεδίψασμα. Διψούσαν οι άνθρωποι για θεϊκή κοινωνία, πνευματικότητα, αλήθεια, δικαιοσύνη, σωτηρία. Και στο πρόσωπου Εκείνου, πληρώθηκε και δικαιώθηκε το αίτημα τους. Ξεδίψασε η ανθρωπότητα , "πίνοντας" από τον εν αγίω Πνεύματι Θεάνθρωπο που είναι η ανακούφιση και η δροσιά και η απόλαυση και η απάντηση και η δικαίωση της προαιώνιας και διαιώνιας ανθρώπινης δίψας.

Ο Χριστός προσκαλεί την Σαμαρείτιδα, αυτήν που έχει πέντε άντρες και άνδραν ουκ έχει, δηλ . την ανθρωπότητα που ζητούσε να ξεδιψάσει με τον παλαιό Νόμο και την εξ ανθρώπων σοφία , στην πηγή του "νερού της ζωής" που είναι η πνευματική λατρεία του Θεού. Με Πνεύμα και Αλήθεια λατρεύεται, γνωρίζεται, κοινωνείται ο Θεός. Δεν είναι ο τόπος , αλλά ο τρόπος που κάνει τους προσκυνητές αληθείς, δεν είναι η πνευματική καταγωγή αλλά η πνευματική διάθεση που είναι "θυσία ευάρεστη" και έξοδος προς την Αλήθεια. Δεν είναι η προσευχή των χειλέων, η προσφορά του θυμιάματος και του άρτου, η τυπολατρεία και η εξάρτηση από τον τύπο που ποιεί τον αληθινό προσκυνητή. "Αυτός που θα πιεί από ετούτο το νερό θα ξαναδιψάσει". Είναι η αγνότητα και η ταπείνωση, η ευχαριστία της καρδιάς , η πρόθεση της μετάνοιας, η προσευχή με ειλικρίνεια, η πράξη που οδηγεί στον αγιασμό,ο πόθος για ένωση πνευματική με το Θείο που είναι το ερώμενο της ψυχής του αληθούς προσκυνητή. Αυτός που πίνει από το "ύδωρ το ζων" της αληθινής λατρείας όχι μόνο θα ξεδιψάσει αλλά και αυτό το παράκλητο Πνεύμα θα γίνει μέσα του , πηγή ζωής ύδατος αλλομένου , πνεύματος που θα ξεχειλίζει και θα οδηγεί στην αληθινή γνώση και κοινωνία του Θεού.

Μην διστάζετε και μην αμφιβάλετε, χριστιανοί μου, για την ορμή και τη δύναμη του παρακλήτου πνεύματος, του θεϊκού εκείνου καταρράχτη, που ορμητικά και αλλοιωτικά μεταστρέφει την ζωή του ανθρώπου , απο καθοδική πορεία προς τον θάνατο, σε ανοδική συμπορεία με τον Χριστό στο αχανές πέλαγος της θεϊκής αγάπης, παρά τους κήπους της νοητής Εδέμ , που είναι η γνώση του Θεού και η κοινωνία μαζί Του. "Δεύτε και αρρύσασθε, ύδωρ αθανασίας". Αφεθείτε αδελφοί μου , στην εμπειρία και την αλλοίωση της πνευματικής λατρείας για να ξεδιψάσετε αληθινά με την δροσιά της χαράς, της μένουσας χαράς και της χάρης του Παρακλήτου. Και σαν την σαμαρείτισσα εκείνη του ευαγγελίου , γίνετε κήρυκες όχι του λόγου του κενού και κοινού, αλλά κήρυκες ένθεοι και ζωντανοί στον κόσμο της πνευματικής ξηρασίας και δίψας. Ώστε, ατενίζοντας εκείνος που διψά για Θεό, εκείνους πού πραγματικά ξεδίψασαν και είναι κεχαριτωμένοι να οδηγηθεί στην πηγή της ζωής, στην πηγή της σωτηρίας, στον δικό του δρόμο προς την αληθινή γνώση και κοινωνία με τον Θεό Πατέρα και χορηγό της ζωής. ΑΜΗΝ.