ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Πέμπτη, Απριλίου 30, 2009

Για την Πρωτομαγιά



Για τους "πλαστικούς" αγώνες της "πρωτομαγιάς" του σήμερον και τα αθώα θύματα του λαού και του εργατικού αγώνα.

(κάντε κλίκ στο κείμενο)

ΚΕΜΑΛ

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Μουσική: Μ. Χατζιδάκις

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...


Τετάρτη, Απριλίου 29, 2009

Οι άγιοι απόστολοι Ιάσων και Σωσίπατρος

Οι Άγιοι Απόστολοι Ιάσων και Σωσίπατρος ανήκουν στη χορεία των Αποστόλων του Κυρίου και κατάγονταν ο μεν Ιάσων από την Ταρσό ή τη Θεσσαλονίκη, κατά το παλαιό χειρόγραφο, όπως σημειώνει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο δε Σωσίπατρος από την Αχαΐα.

Το όνομα του Ιάσων απαντά σε δύο από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Στις Πράξεις των Αποστόλων και στην προς Ρωμαίους Επιστολή του Παύλου.

Ο Απόστολος Παύλος, μετά τους Φιλίππους, ήλθε στην Θεσσαλονίκη, όπου δίδαξε επί τρεις εβδομάδες. Η διδασκαλία του επέσυρε το μίσος των Ιουδαίων, οι οποίοι στράφηκαν εναντίον του, παρακινώντας και τους αγοραίους της πόλεως. Επειδή φιλοξενούνταν στο σπίτι του Ιάσονος, οι Ιουδαίοι τον αναζήτησαν εκεί. Δεν τον βρήκαν όμως, γι' αυτό έσυραν τον Ιάσονα και τους άλλους αδελφούς στους πολιτάρχες, δηλαδή στους δημοτικούς άρχοντες. Στην αφήγηση αυτή των Πράξεων των Αποστόλων αναφέρεται για πρώτη φορά το όνομα του Ιάσονα. Στην προς Ρωμαίους Επιστολή ο Παύλος αναφέρει τον Ιάσονα με εκείνους που απηύθυναν χαιρετισμούς στους παραλήπτες της Επιστολής.

Από την Αγία Γραφή, από την οποία έχουμε τις πρώτες πληροφορίες και συγκεκριμένα στην προς Ρωμαίους Επιστολή, ο Ιάσων και ο Σωσίπατρος χαρακτηρίζονται «συγγενείς» του Αποστόλου Παύλου. Ο χαρακτηρισμός αυτός δημιούργησε ορισμένα ερωτήματα. Κατά πάσα πιθανότητα σημαίνει ότι ο Παύλος και ο Ιάσων ήταν ομότεχνοι, πάντως όχι συγγενείς εξ αίματος. Εν τούτοις, όπως δέχονται οι ερευνητές, ο αναφερόμενος στις Πράξεις των Αποστόλων και στην Επιστολή είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. «Τούτου του Ιάσονος», λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, «και Λουκάς μέμνηται. Ου γαρ απλώς συγγενήν μέμνηται, ει μη και την ευσέβειαν είεν εοικότως αυτώ». Με το ίδιο πνεύμα ομιλεί και ο Θεοφύλακτος: «Ει μη γαρ τοιούτοι ήσαν, ουκ αν αυτών εμνήσθη». Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουν ο Θεοδώρητος Κύρου, ο Οικουμένιος και όλοι οι νεότεροι ερμηνευτές. Δέχονται δηλαδή ταυτισμό του Ιάσονος των Πράξεων και της Επιστολής.

Ο Ιάσων φαίνεται ότι διατηρούσε μικρό εργαστήριο υφαντουργίας, στο οποίο ο Παύλος βρήκε εργασία. Αυτό σημαίνει ότι ο συνεργάτης του Αποστόλου ήταν εγκατεστημένος στη Θεσσαλονίκη και ίσως μονίμως. Το Μηναίον της Εκκλησίας φέρει τον Ιάσονα Ταρσέα ως προς την καταγωγή. «Τούτων ο μεν Ιάσων Ταρσεύς ην, ος και πρώτος εκείθεν ζωγρείται προς την ευσέβειαν». Ίσως η άποψη αυτή σχηματίσθηκε από την φράση του Παύλου «οι συγγενείς μου» και κυρίως από παρερμηνεία σχετικής φράσεως των λεγομένων «Πράξεων των Αγίων», έργο κατά πάσα πιθανότητα του 9ου αιώνα μ.Χ. Οι «Πράξεις των Αγίων» αναφέρουν ότι ο Ιάσων καταστάθηκε από τον Παύλο, Επίσκοπος Ταρσού. «Εξ αρχής», λέγει το κείμενο των «Πράξεων των Αγίων», «ομού Ιάσων της Ταρσού μητρόπολιν κυβερνών εμπεπίστευτο παρά Παύλου ως οικείαν πατρίδα». Αλλά το «οικείαν πατρίδα» δεν αναφέρεται στον Ιάσονα, αλλά στον Ταρσέα Παύλο, που εμπιστεύθηκε την πατρίδα του στον Ιάσονα. Αλλά και αν ακόμη ο Ιάσων καταγόταν από την Ταρσό, δεν θα ήταν Χριστιανός πριν από την εγκατάστασή του στη Θεσσαλονίκη. Τούτο είναι εύκολο να το ισχυρισθούμε, διότι εάν είχε γνωρίσει την χριστιανική πίστη στην Ταρσό, βρισκόμενος στην Θεσσαλονίκη έπρεπε τουλάχιστον να είχε προλειάνει το έδαφος. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Ιάσων ζούσε στην Θεσσαλονίκη και ότι έγινε μαθητής του Αποστόλου Παύλου.

Η γνώμη του Holzner ότι ο Απόστολος Παύλος ήλθε από τους Φιλίππους στη Θεσσαλονίκη κομίζοντας Επιστολές προς τον Ιάσονα, συνηγορεί υπέρ της απόψεως εκείνης ότι ο Παύλος δεν γνώριζε τον Ιάσονα και ότι ο Ιάσων γνώρισε τον Χριστιανισμό από τον Παύλο. Ο Απόστολος Παύλος στα πρώτα χρόνια της ιεραποστολικής δράσεώς του, επισκεπτόταν καταρχήν τους Ιουδαίους και έπειτα απευθυνόταν στους Εθνικούς. Έτσι και στη Θεσσαλονίκη, όπως είναι γνωστό, πρώτα επισκέφθηκε τη συναγωγή, όπου και μίλησε. Πολλοί από τους ερμηνευτές ισχυρίζονται ότι ο Ιάσων ήταν Ιουδαίος. Το όνομα Ιάσων ήταν συνηθισμένο στους Έλληνες, το έπαιρναν όμως και πολλοί Ελληνιστές Ιουδαίοι. Η πληροφορία του Δωροθέου Τύρου, ότι ο Ιάσων ήταν ένας από τους Εβδομήκοντα Μαθητές του Κυρίου έχει αποκρουσθεί.

Η δράση του Ιάσονος, αρχίζει αμέσως μετά την μεταστροφή του στον Χριστό. Φιλοξενεί τον Παύλο στο σπίτι του, προσφέρει στον δάσκαλο και στους πρώτους Χριστιανούς τη βοήθειά του, διαθέτει το ίδιο του το σπίτι για τις συνάξεις και υφίσταται διώξεις χάρη του Ευαγγελίου. Η αναζήτηση του Παύλου από τους Ιουδαίους και η σύλληψη του Ιάσονος στη Θεσσαλονίκη ήταν πράξη ανεύθυνη. Αν πράγματι οι κατηγορίες ότι ενεργούσε κατά του Καίσαρος ήταν επιβεβαιωμένες, τότε έπρεπε να γίνει έρευνα όχι από τον όχλο, αλλά από τις αρχές. Οι πολιτάρχες, ύστερα από εξέταση στην οποία υπέβαλαν τον Ιάσονα και τους αδελφούς, τους άφησαν ελεύθερους και τους διαβεβαίωσαν ότι δεν επρόκειτο να ενοχληθούν. Παρόλα αυτά, η θέση του Ιάσονος δεν έπαυσε να είναι επισφαλής.

Όλα αυτά αποτελούν προοίμιο άλλων διώξεων που επρόκειτο να υποστεί ο Ιάσων. Ο ιερός Χρυσόστομος, επαινώντας τον Απόστολο Ιάσονα, τον χαρακτηρίζει θαυμαστό: «Θαυμαστός ο ανήρ εις κινδύνους εαυτόν εκδούς και εκπέμψας αυτούς».

Μετά τα συμβάντα στη Θεσσαλονίκη, ο Παύλος αναχωρεί γρήγορα για την Βέροια. «Οι δε αδελφοί διά νυκτός εξέπεμψαν τον τε Παύλον και Σίλαν εις Βέροιαν». Πρωτοστάτης για τη φυγάδευση του διδασκάλου τους ήταν ο Ιάσων, ο οποίος έμεινε στη Θεσσαλονίκη διοργανώνοντας την πρώτη Εκκλησία.

Όταν οι Απόστολοι Τιμόθεος και Σίλας πήγαν στην Κόρινθο, ο Ιάσων τους έδωσε χρήματα για τον Παύλο. Και όταν ο Απόστολος Παύλος έγραφε την προς Ρωμαίους Επιστολή, ο Ιάσων ήταν στην Κόρινθο και απηύθυνε χαιρετισμούς στους Χριστιανούς της κοινότητος της Ρώμης.

Μια παράδοση φέρει τον Απόστολο Ιάσονα Επίσκοπο της γενέτειρας του διδασκάλου του, τον δε Απόστολο Σωσίπατρο Επίσκοπο Ικονίου. Άλλη πάλι παράδοση, την οποία όμως αποκρούουν οι ερμηνευτές, θέλει τον Ιάσονα Επίσκοπο Ικονίου. Τόσο ο Ιάσων όσο και ο Σωσίπατρος ήλθαν στην Κέρκυρα, όπου ανέπτυξαν πλούσια δράση.

Και οι δύο συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου, εξαιτίας της ιεραποστολικής τους δραστηριότητας, συκοφαντήθηκαν, συνελήφθησαν και ρίχθηκαν στη φυλακή από τον ηγεμόνα Κερκυλλίνο. Στην φυλακή μετέστρεψαν επτά ληστές στον Χριστό, οι οποίοι αργότερα μαρτύρησαν για την πίστη τους και το δεσμοφύλακα Αντώνιο. Οι δύο Απόστολοι παραδόθηκαν από τον ηγεμόνα στον έπαρχο Καπριανό, ο οποίος μην μπορώντας να τους μεταπείσει, τους έριξε στην φυλακή.

Τα βασανιστήρια που υπέστησαν από τον έπαρχο οι δύο Απόστολοι, συγκίνησαν την θυγατέρα του ηγεμόνος, Κέρκυρα, η οποία ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό. Οι δύο Απόστολοι ρίχθηκαν σε ένα σιδερένιο καζάνι, όπου υπήρχε πίσσα και ρητίνη. Ο Ιάσων εξήλθε αβλαβής, ενώ ο Σωσίπατρος πέθανε. Από τη δοκιμασία αυτή των δύο Αποστόλων, ο ηγεμόνας μετανόησε, κατηχήθηκε, βαπτίσθηκε και μετονομάσθηκε Σεβαστιανός.

Ο Απόστολος Ιάσων, όπως αναφέρουν οι «Πράξεις των Αγίων», έζησε μέχρι τα βαθειά γεράματα, διακονώντας την Εκκλησία της Κέρκυρας και χτίζοντας ναούς. Οι Κερκυραίοι για την προσφορά των δύο Αποστόλων, τους ευλαβούνται και προς τιμήν τους υπάρχει περικαλλής ναός, που θεωρείται ο αρχαιότερος στην πόλη.

Οι τίμιες κάρες των Αγίων Αποστόλων Ιάσονος και Σωσιπάτρου φυλάσσονται με ευλάβεια στην ιερά μονή Οσίου Λουκά Βοιωτίας.


(πηγή: saint.gr)

Τρίτη, Απριλίου 28, 2009

Η ... Παρθενόπη των Πατησίων


Προ ημερών ενορίτισσα μου διάγουσα εις Αθήνας και αδειάζουσα το εκεί σπίτι της, με παρακάλεσε τηλεφωνικώς να της βρώ σε ποιά ενορία των Αθηνών ακριβώς υπάγεται η πολυκατοικία της για να πάει κάποια ρούχα και άλλα δωρήματα στο τυχόν φιλόπτωχο. Μάλιστα με θεώρησε πλέον αρμόδιο να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με την εκκλησία και να ρωτήσω σχετικά. Βρήκα λοιπόν τον τομέα και την ενορία , σχημάτισα τον αριθμό και το σήκωσε μία κυρία, ώρα ενδεκάτη πρωϊνή. Της συστήθηκα και με ευγενικό τρόπο της εξέθεσα τον λόγο του τηλεφωνήματος και ζήτησα οδηγίες, αφού της συστήθηκα και ως πατήρ Παντελεήμων Κ.

Η απάντηση ήρθε ως κεραυνός: " Δεν ξέρω τί μου ζητάτε κύριε, δεν έχουμε ώρα και χώρο για... τέτοια". Και μου το έκλεισε!

Αφήνω πίσω το γεγονός πώς με αποκάλεσε "κύριε" σαν να ήμουν ο ενοχλητικός του τραμ και όχι ιερέας και αυτή πιθανή νεωκόρος, δηλ. άνθρωπος άμεσα σχετιζομένη με την εκκλησία. Αφήνω πίσω το γεγονός πώς έχουμε απαιτήσεις από τους  προσερχόμενους συχνά ή αραιά στην εκκλησία να έχουν ζωντανή συμμετοχή στην ενοριακή ζωή, να είναι πρόσχαροι και ευγενικοί και πρόθυμοι στην διακονία. Αυτό που θα επισημάνω είναι πώς πολλές φορές άκριτα διαλέγουμε το προσωπικό των ναών μας και ιδιαίτερα στις αστικές ενορίες. Η μόνη μας έγνοια είναι αν ο συγκεκριμμένος άνθρωπος θα είναι έλληνας και όχι αλλοδαπός για να μην σπιλωθεί το ..."ελλάνιο άσυλο" μας(και αυτό σωστό από κάποια σκοπιά για άλλους λόγους-πολιτιστικούς) ή αν το πρόσωπο αυτό είναι "εγνωσμένης χρηστοήθειας" πάντα προσδιοριζόμενης με ευσεβιστικά κριτήρια. Η παιδεία που είναι; Η πίστη; Η επίγνωση της διακονίας; Δηλαδή αρκεί το πρόσωπο αυτό να είναι αναγνωρισμένο από ορισμένους-συγχωρήστε με-πρωτοκλασσάτους ενορίτες και ίσως άμεσα εμπλεκόμενο σε "μακρακικοειδείς κύκλους" και αυτό μόνο φτάνει για την τοποθέτηση του; Ας δεκτώ λοιπόν πώς η κυρία ήταν κουρασμένη. Είχα όμως και εγώ καμιά παράλογη απαίτηση; Το ίδιο θα μου μιλούσε αν έπαιρνα να κλείσω έναν σαραντισμό ή έναν γάμο-πηγή εσόδων; Προς Θεού δεν τα βάζω με τους ιερείς. Αρκετά μας καταλογίζουν οι απ' έξω , μην δαγκάνουμε ο είς τον άλλο. Ίσως φταίει το λεγόμενο σύστημα, του οποίου πολλές φορές όμηροι είναι και οι ίδιοι οι σεβαστοί πρεσβύτες προϊστάμενοι των ναών. Ούτε θα πώ πώς φταίει το ελλαδικό κλίμα. Και εμείς στα Δωδεκάνησα δεν πάμε πίσω σε τέτοιους φωστήρες δυστυχώς. Και υποψιάζομαι πώς και στο εξωτερικό τα ίδια θα συμβαίνουν.

Ας εξετάσουμε την περίπτωση η κυρία να μην ήταν νεωκόρος αλλά μία κυρία του φιλοπτώχου. Έχουμε ειλικρινά σπουδαίους ανθρώπους δίπλα μας. Ανθρώπους προσφοράς και ανιδιοτέλειας. Υπάρχουν όμως και κάτι παρθενόπες ο Θεός να σε φυλάει! Σχεδόν ντρέπομαι που τα γράφω αυτά!Ντρέπομαι για τον ίδιο τον εαυτό μου. Αλλά η αλήθεια είναι αλήθεια. Υπάρχουν οι λεγόμενοι ρυθμιστές των πάντων, ιδιαιτέρως γυναίκες στις οποίες έχουμε παρα-δώσει αέρα, ορθά κοφτά. Τιμητές και αξιολογητές κάθε περίπτωσης και αιτήματος. Πολλές φορές δύστροπες από παρθενοασκητική υστερία. Γιατί η ψυχική και πνευματική ισορροπία θα βρίσκεται ή στον φυσιολογικό γάμο πάντα ή στην κατά κλήσι παρθενία. Πουθενά αλλού! Άνθρωποι που εμείς οι ιερείς τους αντιμετωπίζουμε με φόβο για να μην πέσουμε στις "κακές τις γλώσσες" και τα "κακά συναπαντήματα". Άνθρωποι που απολαμβάνουν του δέους ακόμα και των υψηλά ισταμένων. Εγώ ταπεινά θα έλεγα πώς όποιος και δη όποια δεν έχει κάποια αξιόλογη δουλειά να κάνει στην εκκλησία, να πάει σπίτι του! Τόσο απλά! Ίσως είναι αργά κάποιοι/κάποιες να μυηθούν στην χριστιανική ευγένεια, αγάπη και διακριτικότητα που μας παρέδωσαν οι γεροντάδες και η παράδοση, λόγω ηλικίας. Αυτοί οι ίδιοι γεροντάδες στους οποίους από θρησκομανική ευσέβεια και όχι αγαπητική πίστη καίνε μοσχοθυμιάματα οι λεγάμενες. Δεν είναι ποτέ αργά όμως να αποφευχθεί περαιτέρω σκανδαλισμός και αταξία.

Πικρά τα λόγια μου . Πικρότατο και το σοκ μου όμως! Θέλουμε μια εκκλησία με καλή έξωθεν μαρτυρία και τις περισσότερες φορές δεν φταίμε ούτε καν εμείς οι ιερείς για την απαρέσκεια μερικών περιστασιακών θαμώνων ή ενοριτών για τους ναούς μας. Η Εκκλησία ασκεί οργανωμένη διακονία με αξιόλογους ανθρώπους.  Το ξανατονίζω! Δεν θα έρχεται λοιπόν μία κακομοίρα ή δύο κακομοίρες σε ένα όμορφο σύνολο για να γκρεμίζει εικόνες και πάνω από όλα προσπάθειες κόπου και ειλικρινείας...

ΥΓ. Εννοείται πώς την ενορίτισσα μου την έστειλα σε άλλο ναό, στον οποίο μου φέρθηκαν ευγενικότατα και μου έδωσαν τις απαραίτητες πληροφορίες, χωρίς να της αναφέρω το περιστατικό.Φανταστείτε να είχε τηλεφωνήσει η ίδια!

Ο τίτλος της ανάρτησης δεν έχει σχέση με την πραγματική τοποθεσία. Παραφράζω απλά ένα γνωστό τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι.

Δευτέρα, Απριλίου 27, 2009

Τρείς Δον Κιχώτηδες


Τρείς ποιητικοί "ΔονΚιχώτηδες". Διαλέγετε και παίρνετε. Σημειωτέον ο "Δον Κιχώτης" του Θερβάντες ήταν το αγαπημένο ανάγνωσμα του "δικού" μας Αλεξ. Παπαδιαμάντη.

Στον αιώνα λαμποκοπά ή μορφή σου
κι ο καγχασμός σου στο Κενό αντηχάει,
κράνος και τελαμώνες η στολή σου,
μια ειρωνεία και σ' ό,τι ξεψυχάει.

Ούτ' η ψυχή σου ξέρει την υφή σου
κι είσαι το αίνιγμα άλυτο που πάει
σε φαντασίωση, που νέα γεννάει
από το Σάντσο, το συγκρατητή σου.

Στοχαστικής μιας ασκεψίας εικόνα,
αλλόκοτης συνήθειας μεγαλείο
δεν έλυσες και μες στο πανδοχείο

της περικεφαλαίας σου τον τελαμώνα,
παράδοξης απλότητας στοιχείο
και λογισμού συνθέτουν κολοφώνα.

Ρ.Φιλύρας

Ατσάλινος και σοβαρός απάνω στ' άλογό του 
το αχαμνό, του Θερβαντές ο ήρωας περνάει, 
και πίσω του, το στωικό γαϊδούρι του καβάλα 
ο ιπποκόμος του ο χοντρός αγάλια ακολουθάει. 
Αιώνες που ξεκίνησε κι αιώνες που διαβαίνει 
με σφραγισμένα επίσημα, ερμητικά τα χείλια 
και με τα μάτια εκστατικά, το χέρι στο κοντάρι, 
πηγαίνοντας στα γαλανά της Χίμαιρας βασίλεια... 
Στο πέρασμά του απ' τους πλατειούς του κόσμου δρόμους, όσοι 
τον συντυχαίνουν, για τρελλό τον παίρνουν, τον κοιτάνε, 
τον δείχνει ο ένας του αλλουνού -κι ειρωνικά γελάνε 
Ω ποιητή! παρόμοια στο διάβα σου οι κοινοί 
οι άνθρωποι χασκαρίζουνε. Άσε τους να γελάνε: 
οι Δον Κιχώτες παν μπροστά κι οι Σάντσοι ακολουθάνε!

Κ. Ουράνης

 


Οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ως την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Ιδέα.
Κοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ
για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία. 

Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων
αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσίς του δρόμου,
ο Σάντσος λέει «δε σ' το 'λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων
σχεδίων, αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ' άλογό μου!» 

Έτσι αν το θέλει ο Θερβάντες, εγώ τους είδα, μέσα
στην μίαν ανάλγητη Ζωή, του Ονείρου τους ιππότες
άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,
με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν' απαρνηθούν τις πρώτες. 

Τους είδα πίσω να 'ρθουνε -- παράφρονες, ωραίοι
ρηγάδες που επολέμησαν γι' ανύπαρχτο βασίλειο --
και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά, πως ρέει,
την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο! 

Κ.Καρυωτάκης


Η πραγματική γρίππη των χοίρων


Στις μέρες μας ανακαλύψαμε πάλι μια νέα μεταπασχαλινή υστερία: την γρίππη των χοίρων. Είχαμε την γρίππη των πτηνών, εξακολουθούμε να έχουμε την... γρίππη των τρομοκρατών, φοβόμαστε άλλες πιο επικίνδυνες ασθένειες όπως η... γρίππη των τραπεζών, ενώ παρούσα και θριαμβεύουσα παραμένει ακόμα η ... γρίππη της οικονομικής κρίσης. Ανάθεμα την κρίση! Έπρεπε να βρωμίσει το χνώτο μας-βασικά όχι πάντα το δικό μας, αλλά έτσι το λέμε για να τρομοηδονιζόμαστε-έπρεπε να μας γίνει η εξαγγελία λέω, για να κατανοήσουμε πώς περνάμε κρίση. 

Αυτή η νέα αμερικανόφερτη υστερία που πείθει τα "ανώτερα" ευρωπαϊκά μυαλά μας είναι η νέα άλωση των αλώσεων. Τελικά , ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να ζει μέσα σε ένα καθεστώς τρόμου για να προσδιορίζεται ως μέλος μιας κοινωνίας. Ω: Η γρίππη των χοίρων! Ω η πληγή του Φαραώ! Ξαφνικά ανοίγουμε τα μάτια μας και τρέμουμε, ο εχθρός πρό των πυλών! Ο νέος εχθρός! Η αιώνια απειλή με νέα μάσκα.

Γενικά και δυστυχώς ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να δει μέσα από το πρίσμα της κρίσης και της απειλής,φιλοσοφικώ τω τρόπω την πραγματική κρίση και απειλή που είναι η πνευματική του φτώχεια. Ο εντυπωσιασμός και το αντικείμενο του , το όλο θέμα και ο προβληματισμός είναι η επιβίωση του σαρκίου του, μέσα στον επερχόμενο κυκεώνα-κυκλώνα. Ο σύγχρονος μέσος άνθρωπος έμαθε να ζει κάτω από το καθεστώς τρόμου και απειλής. Οι Αρειανοί του Ντόυλ, οι σοβιετικοί του 50, οι άραβες των Μπους βρήκαν τους διαδόχους τους σε νέους εχθρούς με λαμπρά καπιταλιστικά ονόματα και με ιατρικούς φανταχτερούς όρους.

Ω μα ναι! Και βέβαια απειλούμαστε από την γρίππη των χοίρων. Να που η φύση μας αποκαλύπτει την πραγματική απειλή στην ουσία της. Οι χοίροι. Οι χοίροι , με το συμπάθειο , είμαστε εμείς. Και η αρρώστια είναι η χοιρινή μας απληστία. Το χοιρινό μας κύλισμα στο βούρκο. Όταν ήμουν μικρός δεν συμπαθούσα τους ιεροκήρυκες που προανάγγελαν το τέλος του κόσμου και εντόπιζαν την ηθική δυσωδία. Όταν ζεις τον Μάη σου, απλά όλη η ζωή ανοιξιάτικα σου χαμογελά. Όταν φτάσεις στην εποχή του θέρους, δηλαδή στην ύστερη νεότητα και ωριμότητα, την εποχή της κρίσης και του ζυγιάσματος, την εποχή των εμπειριών και της κατάταξης τους, πολύ πριν την αδιαφορία του φθινοπώρου και λίγο μετά την ανοιξιάτικη ονειροφαντασία, όταν πιο απλά δεις την χοιρινή συμπεριφορά  στην πραγματικότητα: διαφθορά, απληστία, πονηριά, ραχάτι, προαγωγούς γονείς και χαζοχαρούμενα παιδιά, κυνικούς ηγέτες και λαχανοδίαιτο πόπολο, επιφανειακή θρησκευτικότητα, ψεύτικη φιλία, οικογενειακή κρίση, εκβιασμό του θεού, θεοποίηση του σεξουαλικού πολιτισμού, εκμετάλλευση του Αδερφού Προσώπου με τον πιο πρόστυχο και βίαιο τρόπο, κλεψιά και απάτη και αδιαφορία και θανατοκεντρική φιλοσοφία της ζωής, τότε απλά είσαι σίγουρος για την πραγματική απειλή: την διαφθορά και την αμαρτία σε όλα τα επίπεδα.

Αυτή είναι η κρίση των γουρουνιών δηλ των σύγχρονων ανθρώπων η παράδοση στην αμαρτία. Περιμένουμε και την γρίππη των προβάτων για να κλείσει το πακέτο. Τα κοπάδια είναι λουστραρισμένα και έτοιμα για σφαγή και για κούρεμα. Η εποχή της Κρίσης.

Άκουε ουρανέ και ενωτίζου η γη!

Εκτός και αν τη ψώνισα και εγώ με την τρομολαγνεία...

H θαυμαστή ομολογία της Αγίας Αργυρής



  Η αγία Αργυρή γεννήθηκε στην Προύσσα της Μ. Ασίας το έτος 1688 από ευσεβείς γονείς το Γεώργιο και τη Σωσάνη.
  Ήταν σεμνή και προικισμένη με εξαιρετικές Χάρες, όπως την Πίστη, τη Φρόνηση, την Υπομονή και την Ταπεινοφροσύνη.
  Κάποιος πλούσιος τούρκος που ζούσε κοντά στο σπίτι της θαμπώθηκε από την ομορφιά της και της ζητούσε να αρνηθεί την πίστη της και να γίνει γυναίκα του. Η Αργυρή απέρριψε την πρότασή του με ψυχρότητα και περιφρόνηση. Αυτός όμως επέμενε και ενοχλούσε τους γονείς της και τους απειλούσε ότι θα χάσουν τη ζωή της κόρης τους αν δεν του τη δώσουν.
  Τότε οι ευλογημένοι Γονείς αναγκάζονται να την παντρέψουν 17 χρονών, με ένα παλληκάρι, Ορθόδοξο Χριστιανό και την ώρα που τελούνταν το Μυστήριο του Γάμου, μέσα στην Εκκλησία, ώρμησαν σα λυσσασμένοι είκοσι αλλόθρησκοι νέοι και άρπαξαν την Αργυρή μπροστά στα μάτια όλων και του γαμπρού.
  Την οδήγησαν με τα νυφικά της όπως ήταν στολισμένη κατ' ευθείαν στο δικαστή. Έξι άτομα την κατηγορούσαν, ότι παρέβηκε την υπόσχεση που έδωσε δήθεν στον πλούσιο νέο για να τον παντρευτεί.
  Ο δικαστής, που ήταν ο πατέρας του νέου, της έθεσε το δίλημμα: «Ή γίνεσαι τουρκάλα και παντρεύεσαι το γιο μου, ή πεθαίνεις στη φυλακή».
  Η Αργυρή σταθερή και ατρόμητη απορρίπτει την πρόταση και κλείνεται στη φυλακή.
  Οι γονείς της τρελλοί από την στεναχώρια, ζητούν την παρέμβαση του Πατριάρχη και της Επίσημης τουρκικής κυβέρνησης.
  Τα διαβήματά τους παρέμειναν άκαρπα. Η Αργυρή οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και κλείστηκε στις φυλακές περιμένοντας νέα δίκη.
  Περίμενε με αγωνία 2 ολόκληρα χρόνια και η απόφαση που βγήκε επικύρωνε την παλιά: Ή τουρκεύεις, ή μαραίνεσαι στις υγρές φυλακές μαζί με τις ανήθικες γυναίκες που την προτρέπουν συνεχώς να αρνηθεί την πίστη της για να γλυτώσει τη ζωή της. Έτσι αλυσοδεμένη την φέρνουν στο άθλιο και αποπνικτικό κελί της. Άγριοι ξυλοδαρμοί επακολουθούν, βρισιές και εξευτελισμοί για να γονατίσουν την αγνή ψυχή της, αλλά αντίθετα δυναμώνει πιο πολύ η πίστη της στον Εσταυρωμένο. Αντιλαμβάνεται ότι το τέλος της πλησιάζει και θέλει οπωσδήποτε να Κοινωνήσει. Πώς όμως;
  Εκεί μέσα στη φυλακή ήταν και ένας σεβαστός Γέροντας που όμως μπορούσε να μπαινοβγαίνει γιατί του είχαν εμπιστοσύνη.
  Εκμυστηρεύθηκε το μυστικό της η Αγία Αργυρή και κείνος σαν πραγματικός πατέρας έτρεξε στην Εκκλησία. Ο ιερέας συγκλονίσθηκε και έχυσε πικρά δάκρυα, πώς θα μπορούσε να βοηθήσει τη νέα.
  Να που φώτισε ο Καλός Θεός. Έκλεισε σε μία σταφίδα όσο μπορούσε από τα Άχραντα Μυστήρια και τόδωσε στο Γέροντα.
  Εκείνος με πολύ φόβο και ευλάβεια πέρασε το Λυτρωτικό Δώρο μπροστά απ' τους φύλακες και έφθασε στον προορισμό του.
  Η Αγία Αργυρή συγκινημένη και καταβεβλημένη δέχθηκε με ιερή χαρά το τελευταίο Εφόδιο της Ζωής της και παρακάλεσε ταπεινά τον Κύριο να τη δεχθεί στην Ουράνια Βασιλεία του.
  Την άλλη μέρα παρέδωσε το πνεύμα της στα χέρια του Κυρίου και προστέθηκε στο χορό των Μαρτύρων. Ήταν 5 Απριλίου του έτους 1721 μ.Χ. Κηδεύτηκε στον περίβολο της Εκκλησίας της Οσιομάρτυρος Παρασκευής στο Χάσκιοϊ.
  Ο σεβαστός Γέροντας της απονέμει τις τελευταίες τιμές, θέτοντας πάνω στον τάφο της έναν πέτρινο Σταυρό, το έπαθλο της νίκης της, ο Οποίος σωζότανε μέχρι την εποχή του Πατριάρχου Κωνσταντίνου.
  Οι Χριστιανοί της περιοχής θέλησαν να κάνουν ανακομιδή λειψάνων της Αγίας στις 30 Απριλίου του έτους 1725. Κάλεσαν τον Πατριάρχη Παΐσιο μαζί με την Ιερά Σύνοδο να παρευρεθεί στην ιερή τελετή. Όταν άνοιξαν τον τάφο, έμειναν όλοι έκθαμβοι γιατί το σώμα της παρέμεινε ακέραιο και σκόρπιζε γύρω μια ευχάριστη ευωδία. Ο Πατριάρχης ώρισε να τεθεί το Λείψανο σε πολυτελή λάρνακα μέσα στον Ιερό Ναό του Αγ. Γεωργίου στην Κωνσταντινούπολη και να γιορτάζεται επίσημα από όλο τον Ορθόδοξο Χριστιανικό κόσμο σαν Αγία, στις 30 Απριλίου. 

  

  

Απολυτίκιον (ως προς το ταχύ προκατάλαβε) 

Τυράννους κατήσχυνας εν τοις βασάνοις σεμνή, δειχθείσα πολύαθλε, ώσπερ αδάμας στερρός, Χριστού μάρτυς ένδοξε, έδειξας εναθλούσα προς Χριστόν τον Σωτήρα, έρωτά τε και ζήλον και ακόρεστον πόθον, δι' ο σε Αργυρή, αυτός αξίως εδόξασε. 


Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

http://www.impantokratoros.gr

Σάββατο, Απριλίου 25, 2009

Δοξολογία για την παγκόσμια αλληλεγγύη

Μας ήρθε εντολή άνωθεν να τελέσουμε αύριο μετά την κυριακάτικη λειτουργία, δοξολογία για την "παγκόσμια αλληλεγγύη".

Αφήνω πίσω το γεγονός πώς μάλλον δέηση θα έπρεπε να τελεστεί και μάλιστα δακρύβρεχτη, μετά σποδού και σάκκου, έστω και ξένη με την αναστάσιμη περίοδο, παρά δοξολογία. Να δοξολογήσουμε τον Κύριο για τί; Γιατί σαν ανθρώπινη φυλή έχουμε χρεωκοπήσει; Επειδή έχουμε την δύναμη και την μαγκιά να καίμε με φώσφορο νήπια στην Γάζα;Επειδή ώς μοντέρνοι άνθρωποι του Millenium με αυξημένες και ιδιαίτερες ανάγκες έχουμε μεταβάλει την μάνα γη σε πόρνη που την βιάζουμε καθημερινά; Επειδή δισεκατομμύρια άνθρωποι πεινάνε και πεθαίνουν από τον λιμό, ενώ μερικά ελάχιστα εκατομμύρια πλέουν στα λίπη; Επειδή στο όνομα της οικονομικής επιβίωσης και τεχνολογικής ανάπτυξης έχουμε στήσει βωμό στον Πόλεμο και τον Όλεθρο και έχουμε γονατίσει τους απανταχού της γης παρίες; Επειδή έχουμε φτύσει -ναι φτύσει- τον Θεό της αγάπης και λατρεύουμε τα μπάσταρδα του μαμμωνά: το συμφέρον και την αμάχη και τον ρατσισμό σε όλα τα επίπεδα; Ποιά αλληλεγγύη; Εμείς και ο κάθε λαός κομπάζει για την υπεροχή του και θέλει κάποιον άλλο λαό στην αγχόνη. Κλείνει τα μάτια εμπρός στις γενοκτονίες και ζητά καινούριους επικίνδυνους εχθρούς μέσα σε ένα κλίμα βλακείας και ανασφάλειας.Να δοξολογήσουμε τον Θεό που δεν μας στέλνει κάποιον κατακλυσμό αλά εποχής του Νώε το καταλαβαίνω, αλλά "ξέρω" πώς ο Θεός των ορθοδόξων δεν είναι έτσι από τη φύση Του...

Αφήστε δε το γεγονός πώς οι παμπόνηροι αφεντάδες του κόσμου, θέλουν να ξεπλύνουν τα χαζοχαρούμενα μηνύματα της παγκοσμιοποίησης μέσα σε εκκλησιαστικές τελετές. Θέλουν να φορέσουν καπέλο στην αμόλυντη Εκκλησία-γιατί κατά τη θεϊκή της φύση είναι και τέτοια- ό,τι σαχλαμάρα μπορεί να συλλάβει το κέντρο αποφάσεων τους και να μας κάνουν εξάρτημα του κινήματος παγκόσμιας αποχαύνωσης και ελέγχου. Αλλοίμονο αν η Εκκλησία του Χριστού δεν προωθεί την Αγάπη και την Παγκόσμια Αλληλεγγύη! Αλλοίμονο αν τέτοια συνθήματα ή μάλλον βιώματα και αλήθειες δεν αφορούν την Ορθοδοξία. Θα έρθει τώρα ο δικηγόρος του κάθε μακελάρη των λαών να κηρύξει σε μένα τον ορθόδοξο ποιμένα αγάπη και αλληλεγγύη , όταν εδώ και 2000 χρόνια προφήτες,πατέρες και απόστολοι δεν έκαναν τιποτα άλλο απ'το να παλεύουν να μεγαλώσουν το δέντρο της αγάπης , αυτό που φύτεψε με το αίμα Του ο Ιησούς και να ταΐσουν τον κόσμο με τους καρπούς του;

Αφήστε δε το τελετουργικό μέρος της υπόθεσης που είναι για γέλια και για κλάμματα. Όχι μόνο για τους λόγους που προανέφερα, αλλά γιατί πιστεύω πώς η ορθόδοξη εκκλησία έχει λειτουργική πληρότητα εδώ και αιώνες. Όποτε εφευρίσκουν καινούριες, ολόλαμπρες ευχές και δεήσεις, εγώ, να με συγχωρήσει ο Θεός, γελώ σαρκαστικά και με αγανάχτηση. Η Θεία Λειτουργία έχει μιλήσει και έχει δεηθεί και έχει εγγυηθεί για όλα! Είναι ένα πλήρες, θεόπνευστο και διαχρονικό κείμενο που καλεί τον Θεό να αγιάσει τον κόσμο σε όλες τις εκφάνσεις του και παρ'όλην την αμαρτωλότητα μας το πετυχαίνει! Και έρχονται τώρα οι διαφοροι πατέρες να μας σερβίρουν συναισθηματικό αλάτι και τάχα μοντέρνη σάλτσα για να νοστιμήσουμε την ...ανάλατη ζωή μας!

Μετά απ'όλα αυτά κύριοι υπεύθυνοι μην μείνετε χάσκοντες υποκριτικώ τω τρόπω, όταν κάποιος εχθρός δεδηλωμένος ή ακόμα και ένας αγανακτησμένος νέος βάλει σαν στόχο εκδίκησης κάποιον ναό. Όταν συμμαχούμε εθελουσίως με τα τέρατα της globalisation και ταυτιζόμαστε με την κάθε εξουσία του κόσμου, ως μη οφείλαμε, εμείς οι ίδιοι βάζουμε την Εκκλησία κάτω από την γκυλοτίνα και θα δώσουμε λόγο στον Νυμφίο και δεσπότη της...

Σαν καλός ... υπάλληλος θα εκτελέσω ό,τι δεί, σαν ελεύθερος άνθρωπος όμως ακόμα γελάω...

Κυριακή των Εγκαινίων (του Θωμά)



Αδελφοί, ο Χριστός ανέστη.

Συλλήβδην οι τέσσερις ευαγγελιστές αφιερώνουν το τελευταίο κομμάτι του ευαγγελίου τους στις εμφανίσεις του Αναστημένου Χριστού στους αποστόλους αλλά και στον ευρύτερο κύκλο των μαθητών Του. Και αυτό γιατί το ευαγγέλιο, η Καλή Είδηση θα λέγαμε έχει ως κέντρο αυτή την αλήθεια της Ανάστασης και με τρόπο θεολογικό, ιεραποστολικό, κατηχητικό και πάνω απ'όλα ρεαλιστικά και συγκινητικά ιστορικό θέλουν να πείσουν την Εκκλησία των πρώτων αιώνων, αλλά και όλων των αιώνων για την Αλήθεια της Ανάστασης του Χριστού.

Ο Χριστός εμφανίστηκε στην Θεοτόκο, στη Μαγδαληνή, στον Σίμωνα, στους δύο μαθητές που πορεύοταν στους αγρούς , στους 11 αποστόλους και στον Θωμά και πάλι στους αποστόλους στην Τιβεριάδα και πάνω από 5οο πιστούς μαθητές Του, όπως μας πληροφορεί ο Παύλος. Επίσης δεν έπαψε επί 40 μέρες να τρώει και να συνομιλεί με τους μαθητές Του, μέχρι την ημέρα της ανάληψης.

Δεν είναι αυτό μια πληροφόρηση απλή, δεν είναι παράθεση γεγονότων, κτίσιμο δογμάτων μιας νέας πίστης, αλλά αναφορά και δόξα και αξιόπιστη μαρτυρία γι'αυτόν που όπως μας λέει ο Ιωάννης αληθώς είδαμε την δόξα Του, τον αγγίξαμε, τον ακούσαμε , συνομιλήσαμε και φάγαμε μαζί Του!

Ο Χριστός μετά την ανάσταση Του, φέρει σώμα καινό, σώμα αναστημένο. Δεν είναι πνεύμα και φάντασμα , όπως ο ίδιος ομολογεί στους έντρομους μαθητές αλλά σώμα και ψυχή αναστημένη, νέα , καινούρια. Ακόμα πάνω στο κορμί του φαίνονται καθαρά τα αποτυπώματα της λόγχης και των καρφιών. Οι Μυροφόρες αγγίζουν τα πόδια Του, οι μαθητές στους Εμμαούς παίρνουν ψωμί από τα χέρια Του, ο Ίδιος τρώει μπροστά στους 11 ψάρι και κηρήθρα μελιού. Ο Θωμάς αγγίζει την πλευρά και θέτει τα χέρια επί των τύπων των ήλων και ομολογεί: Ο Κύριος μου και ο Θεός μου. Μετά την Ανάσταση ούτε τόπος , ούτε χρόνος, ούτε τρόπος αγγίζουν και αφορούν τον Κύριο αφού αυτός ανασταίνεται εσφραγισμένου του μνήματος,μπαίνει στο υπερώο κεκλεισμένων των θυρών και μιλά με τους 11 την ίδια ώρα που συντρώγει με τον Λουκά και τον Κλεόπα μακράν της Σιών. Η ανάσταση είναι η νίκη πάνω στη συμβατικότητα και τους νόμους της φύσης. Δεν καταργείται η φύση αλλά ξεπερνιέται, δεν καταδικάζεται αλλά αγιάζεται . Ο αναστημένος Χριστός μένει παρών στην Εκκλησία πέρα  από κάθε φυσικό και ιστορικό καταναγκασμό, ο Ίδιος είναι ο Νικητής του Κόσμου και ο καινιστής της φύσης.

Ας μην αμφιβάλλει κανείς πώς η ανάσταση του Χριστού, ο εγκαινισμός της καινής βασιλείας είναι και η ανακαίνιση του ανθρώπου. Το αναστημένο , το δοξασμένο σώμα του Χριστού εν αγίω πνεύματι είναι αυτό το σώμα, αυτός ο νέος τρόπος ύπαρξης που θα έχουν και τα αναστημένα σώματα των κεκοιμημένων μετά την τελική ανάσταση. Ο θάνατος και η φθορά καταργήθηκαν στην ουσία τους. Αγγίζουν τους ανθρώπους για λίγο αλλά δεν έχουν εξουσία αιώνια πάνω τους. Ο σατανάς αποδείκτηκε μικρότατος, ο θάνατος παγγέλαστος.Τα δεσμά λύθηκαν και οι περιορισμοί αποδεικνύονται λίγοι και ανίσχυροι μπροστά στον κόσμο της Βασιλείας του Αναστάντος. Ας δει κάποιος τα ιερά και άφθαρτα λείψανα των αγίων για να πειστεί για τη δύναμη της ανάστασης. Ας μυρίσει ο καθένας το έαρ, την άνοιξη της ζωής και την πίστη στην ανάσταση στην ζωή των ασκητών και την ελπίδα των μαρτύρων. Ας πειστεί ο καθένας από τη δύναμη και την επιμονή των αποστόλων, των αδύναμων ψαράδων της Γαλιλαίας που στάθηκαν με παρρησία μπροστά στους ισχυρούς και τους ηγεμόνες της γης και ευαγγελίστηκαν Χριστό εσταυρωμένο , αψηφώντας διωγμούς και μαρτύρια. Αυτή είναι η δύναμη της ανάστασης, η δόξα της Εκκλησίας, η πνοή που φυσά μέσα στο εκκλησιαστικό Σώμα και εμπνέοντας καθοδηγεί την άσφαλτη πορεία του προς τα άνω.

Εσείς, εμείς αδελφοί μου , που συγκεντρωθήκαμε σήμερα γύρω από το θυσιαστήριο, γύρω από το ζωοδόχο μνήμα του Χριστού για να ψηλαφήσουμε το μυστήριο του Θεού, το μυστήριο του αναστημένου Θεού είμαστε η ζωντανή απόδειξη της ανάστασης. Βρισκόμαστε γύρω από έναν Τάφο, γύρω από ένα Ποτήρι που φέρει Σώμα και Αίμα ενός προ δισχιλιετίας εσταυρωμένου μεσσία, συγκεντρωνόμαστε αυτή την ημέρα της Κυριακής, γιατί; Για να πληρώσουμε κάποιο καθήκον; Για να υποδηλώσουμε την διαφορετικότητα μας; Για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο και τις λατρείες του; Όχι μάλλον γι'αυτό.Αλλά τί μας οδήγησε; Τί μας συγκέντρωσε; Η πεποίθηση, η ζωντανή πίστη πώς αληθώς ανέστη ο Κύριος και ζή εις τον αιώνα. Πώς αληθώς εδώ είναι παρών ο Κύριος και γευόμαστε τη βασιλεία Του ζωντανά. Πώς ναι στο πείσμα της απιστίας και της μιζέριας υπάρχουν ακόμα αυτοί οι φωτολήπτες και οι φωτοδότες του Χριστού, δηλ. εμείς ,που ευαγγελίζονται έστω και σιωπηλά με την εδώ παρουσία τους, την νέα βασιλεία, την νέα ζωή, τα εγκαίνια του νέου κόσμου, εν τη αναστάσει του Κυρίου.

Αδέρφια, όντως ανέστη ο Κύριος. Μαζί με τον Θωμά ας δοξολογήσουμε, μαζί με τον Θωμά ας κηρύξουμε: Ο Κύριος μου και ο Θεός μου, δόξα σοι. Αμήν.

Παρασκευή, Απριλίου 24, 2009

Χειροτονία φίλου διακόνου


Σήμερα η ενορία μας έχασε έναν ψάλτη και πολύτιμο συνεργάτη-κατηχητή, αλλά η τοπική μας Εκκλησία κέρδισε ένα διαμάντι έναν άξιο διάκονο-λειτουργό, τον πατέρα Κωνσταντίνο Σμαλιό.

Ο "Κώστας μας", ο αριστερός ψάλτης του "Χριστού μας" είδε σήμερα το όνειρο του να γίνεται πραγματικότητα, εισήλθε εκεί όπου και οι άγιοι άγγελοι επιθυμούσιν παρακύψαι.

Άξιος συνεργάτης, καλός και πολύτιμος φίλος, αγαπητός σε όλους και στον γράφοντα, από παιδί κοντά στην Εκκλησία και στον μεγάλο Αγαπημένο Κύριο Ιησού, θεολογικά κατηρτισμένος σε Αθωνιάδα και Θεολογική εν Αθήνησι Σχολή,αλλά και πράγμα σπάνιο και δυσεύρετο:θεολογών εν τω βίω, πάνγλυκος μελωδός της θείας δόξας,από χριστιανικότατη οικογένεια, απλούς,πράος,ησύχιος, εικόνα χριστιανού νέου και οικογενειάρχη πάγκαλη, ένας χαριτωμένος ταπεινός άνθρωπος της ειρήνης που μας κέρδησε όλους και τον βάλαμε στην καρδιά μας.

Είμαι σίγουρος Κώστα,πλέον πάτερ Κωνσταντίνε, τίμιε αδερφέ και συλλειτουργέ, πώς χαρά έγινε σήμερα όχι μόνο επί γης αλλά και σ'αυτόν τον ουρανό, όχι γιατί κέρδησε πρόβατον απολωλός κατά το ευαγγελικό λόγιο, αλλά γιατί κατεστάθη ποιμένας άξιος , αξιότατος της μαρτυρικής του Χριστού Εκκλησίας επί γης, εσύ αγαπητέ μου Κωνσταντίνε.

Συγχαίρω και χαίρω και εγώ μαζί σου. Ανυπομονώ για την στιγμή που θα συλλειτουργήσουμε,εντός πλέον του αγίου θυσιαστηρίου. Να μας θυμάσαι στις προσευχές σου,αδερφέ μου. Σε φιλώ και από δω σταυρωτά και στο χέρι , όπως το πρωί αμέσως μετά την χειροτονία σου.

Άξιος αδερφέ μου, Πανάξιος.

Η ζωοδόχος πηγή

Πέμπτη, Απριλίου 23, 2009

Δύο θαύματα του Αγίου Γεωργίου


Tων αιχμαλώτων ελευθερωτής

  Στην Παφλαγονίαν του Πόντου τιμούσαν πολύ τον Άγιον και μάλιστα είχαν κτισθή προς τιμήν του πολλοί ναοί. Όλοι ετιμούσαν τον Άγιον τόσο ώστε κάθε οικογένεια να ονομάζη ένα από τα άρρενα παιδιά της Γεώργιον. Αυτό συνέβη και σε μια καλή και ευσεβή οικογένειαν. Εμεγάλωσε το παιδί της το οποίον ήταν φρόνιμο, ηθικό, συνετό και σε ηλικία είκοσι χρονών το κάλεσαν στον στρατόν. Στις μάχες που έγιναν εναντίον των βαρβάρων πολλοί χριστιανοί έπεσαν σε ενέδρα των βαρβάρων, μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Γεώργιος, και άλλους κατέσφαξαν, άλλους εκράτησαν ως υπηρέτας και άλλους επώλησαν ως δούλους. Ο Γεώργιος έγινε υπηρέτης κάποιου αξιωματικού, ο οποίος τον εξετίμησε πολύ.
  Οι γονείς του Γεωργίου για ένα ολόκληρο χρόνο επενθούσαν και έκλαιγαν απαρηγόρητοι για το χαμένο τους παιδί. Καθημερινά επήγαιναν στην εκκλησίαν και γονατιστοί παρακαλούσαν με θερμή πίστι τον θεόν να τους φανερώση τι απέγινε ο αγαπημένος τους υιός.
  Και ο Γεώργιος από την εξορίαν του προσευχόταν στον Θεό να τον απαλλάξη από την σκλαβιά και να τον αξιώση να συναντηθή με τους αγαπημένους του γονείς. Επέρασε λοιπόν ένας χρόνος από τότε που εξαφανίσθηκε. Έφθασε μάλιστα και η γιορτή του Αγ. Γεωργίου, και οι γονείς που πάντα είχαν την ελπίδα ότι ο υιός τους ζη εκάλεσαν τους συγγενείς τους για δείπνον. 
  Ο αξιωματικός αφέντης του Γεωργίου εζήτησε πριν από τον δείπνον να του πλύνη τα πόδια και γι' αυτό ο Γεώργιος εζέσταινε νερό. Ολόκληρη την ημέρα ο Γεώργιος έκλαιγε και παρακαλούσε τον Άγ. Γεώργιον που γιόρταζε, να τον ελευθερώση και να τον οδηγήση κοντά στους γονείς του. Μόλις το νερό έβρασε και το έβαλε στην στάμνα και το ετοίμασε για τον κύριόν του, εμφανίσθηκε μπροστά του ο Άγ. Γεώργιος έφιππος σ' ένα άσπρο άλογο και ανέβασε τον νέον στο άλογο και αμέσως τον έφερε στο σπίτι του την ώρα που ευρίσκοντο όλοι οι καλεσμένοι στο τραπέζει. Έμειναν όλοι έκθαμβοι και όταν συνήλθαν ερωτούσαν τον Γεώργιον να τους πη πως βρέθηκε εκεί. Και εκείνος τους αφηγήθηκε το θαύμα με κάθε λεπτομέρεια. Και όλοι γεμάτοι χαρά, εδόξαζαν τον Θεόν και τον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον.
  Υπάρχει και Βυζαντινή παράστασις του θαύματος αυτού, που έχει τον Άγιον στο άλογο και ένα νέον που κρατά την αργυράν στάμναν.


Tο σφουγγάτο

 Στην Παφλαγονία υπήρχε ένας μεγάλος Ναός προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου, και στην πλατεία του ναού τα παιδιά έπαιζαν διάφορα παιγνίδια. Ένα από τα παιδιά αυτά δεν μπορούσε να νικήση σε κανένα από τα πολλά αγωνίσματα γι' αυτό το ειρωνεύονταν και το περιγελούσαν. Τότε στράφηκε προς την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και τον παρεκάλεσε να τον βοηθήση να νικήση και υποσχέθηκε ότι θα του πρόσφερε ένα σφουγγάτον, δηλαδή φαγητό από αυγά τηγανισμένα με κρεμμύδια και μυρωδικά.

  Μόλις έκανε το τάξιμο άρχισε να παλαίη με άλλα παιδιά τα οποία και ενίκησε. Αμέσως επήγε στο σπίτι του μόνος του έφτειαξε το σφουγγάτον και το έβαλε μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Ύστερα από λίγη ώρα έφθασαν εκεί τρεις νέοι για να προσκυνήσουν και μόλις είδαν το σφουγγάτον σκέφθηκαν να το φάνε. Και είπαν μεταξύ τους: «Ο Άγιος τί τα θέλει αυτά; Μήπως πρόκειται να τα φάη;». Εκάθισαν λοιπόν και έφαγαν το σφουγγάτον στα σκαλοπάτια της εκκλησίας. Όταν θέλησαν να φύγουν δεν ημπορούσαν να σηκωθούν, διότι είχαν κολλήσει στα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Έκαμαν τότε φτηνά τάματα στον Άγιον για να ξεκολλήσουν αλλά τίποτα. Όταν έκαμαν ακριβό τάμα, ήτοι να δώση ο καθένας από ένα φλωρί, τότε μόνο μπόρεσαν να ξεκολλήσουν και ν' απελευθερωθούν. Μόλις λοιπόν βγήκαν από την εκκλησία και πήραν θάρρος, είπαν προς τον Άγιον: «Άγιε Γεώργιε, τα σφουγγάτα σου τα πωλείς ακριβά και γι' αυτό και εμείς τίποτα πια δεν θα αγοράσουμε από σένα».

(impantokratoros)

Τετάρτη, Απριλίου 22, 2009

Η πραγματική ιστορία του Ιούδα


Καιρός να δούμε λοιπόν, τι ακριβώς έχουμε παραλάβει για τον Ιούδα από την επίσημη αρχαία Χριστιανική Παράδοση και τι αναφέρουν γι’ αυτόν τα ιερά Ευαγγέλια

Ο Ιούδας, γεννήθηκε στην Ισκαρία εξ’ ου και Ισκαριώτης, και ο πατέρας του λεγόταν Ρόβελ. Ένα βράδυ, αναφέρει η Παράδοση ( Βιβλίο Τριωδίου του Μεγάλου Συναξαριστή ), η γυναίκα του Ρόβελ, είδε ένα φοβερό όνειρο. Ξύπνησε τρομαγμένη από τον φόβο της. Και ενώ προσπαθούσε να την καθησυχάσει ο άνδρας της, αυτή τού είπε:

" Είδα στο όνειρό μου ότι θα μείνω έγκυος και το αγόρι που θα γεννήσω θα γίνει αιτία της καταστροφής του γένους των Εβραίων... "

Ο άνδρας της την περιγέλασε σαν ανόητη που πιστεύει σε όνειρα, ενώ αυτή προτίμησε να σωπάσει. Την ίδια νύκτα όμως έμεινε έγκυος. Γέννησε πράγματι αγόρι, αλλά φοβούμενη μήπως το όνειρο βγει πραγματικότητα, θέλησε να το σκοτώσει. Κρυφά από τον Ρόβελ έφτιαξε ένα καλάθι, το άλειψε με πίσσα και το έριξε στην θάλασσα της Γαλιλαίας, λέγοντας ψέματα στον άνδρα της για την τύχη του παιδιού. Το κιβώτιο αυτό παρασυρμένο από τους ανέμους έφθασε σε ένα μικρό νησάκι απέναντι της Ισκαρίας, που κατοικούσαν βοσκοί. Το βρήκαν οι βοσκοί και αρχικά το έτρεφαν από το γάλα των ζώων, μετά όμως το έδωσαν σε μια συγχωριανή τους να το θηλάζει, και το ονόμασαν Ιούδα, γιατί κατάλαβαν ότι προερχόταν από το γένος των Εβραίων.

Όταν άρχισε να περπατάει, πήραν το παιδί από το νησάκι και το έφεραν στην Ισκαρία. Κατά μία περίεργη σύμπτωση και ενώ έψαχναν ρωτώντας σε ποιους μπορούσαν να αφήσουν το παιδί, πέσανε επάνω στον Ρόβελ, στον πραγματικό του δηλαδή πατέρα, ο οποίος και το ανέλαβε μη γνωρίζοντας ότι ήταν το δικό του, χαμένο παιδί...

Ο Ιούδας, ήταν ένα πολύ όμορφο παιδί, και η μητέρα του το αγαπούσε υπερβολικά, σκεπτόμενη πάντα και το δικό της το παιδί που είχε παλαιότερα ρίξει στην θάλασσα. Στο μεταξύ γέννησε και δεύτερο παιδί ανατρέφοντας και τα δύο μαζί αλλά ο Ιούδας πονηρός εκ φύσεως και υπολογίζοντας στην διανομή της πατρικής περιουσίας έδερνε σε κάθε ευκαιρία το άλλο παιδί, προσπαθώντας να το ξεκάνει.

Η μητέρα τους συμβούλευε τον Ιούδα λέγοντάς του ότι από κοινού θα είναι μοιρασμένη η περιουσία των γονέων τους και να πάψη επί τέλους να κτυπάει άσπλαχνα τον αδελφό του. Μια μέρα όμως ο Ιούδας σαν μεγαλύτερος και δυνατότερος που ήταν, αφού σκότωσε τον αδελφό του κτυπώντας τον με μία πέτρα στα μηνίγγια, έφυγε για την Ιερουσαλήμ φοβούμενος την τιμωρία... Κλαίγοντας οι γονείς απαρηγόρητα που έχασαν έτσι και τα δύο παιδιά τους έπεσαν σε μεγάλη θλίψη. Εν τω μεταξύ ο Ιούδας, φιλάργυρος και πονηρός όπως ήταν, γνωρίστηκε στην Ιερουσαλήμ με τον βασιλιά Ηρώδη, ο οποίος εκτιμώντας την δύναμη και την ομορφιά του, όπως τότε οι βασιλείς συνήθιζαν για να διαλέγουν τους σωματοφύλακές τους, τον έβαλε φροντιστή και οικονόμο στο παλάτι του.

Μετά από λίγο καιρό λόγω ταραχών στην Ισκαρία, ο Ρόβελ παίρνοντας την γυναίκα του και τα υπάρχοντά του ήλθε και κατοίκησε στα Ιεροσόλυμα, όπου και αγόρασε ένα πλούσιο σπίτι κοντά στο παλάτι του Ηρώδη, χωρίς να γνωρίσουν τον Ιούδα αλλά ούτε και ο Ιούδας αυτούς.

Μια μέρα πρόσεξε ο Ιούδας ότι ο βασιλιάς Ηρώδης κοιτούσε τακτικά από το παράθυρο των ανακτόρων τους ωραίους κήπους του Ρόβελ. Με αυτή την αφορμή και θέλοντας να φανεί εξυπηρετικός στον Ηρώδη μπήκε στους κήπους αυτούς και αφού έκοψε τα ωραιότερα άνθη και τους καλύτερους καρπούς θέλησε να φύγει. Τον είδε ο Ρόβελ και του είπε: "Γιατί το έκανες αυτό; Αν ήθελες κάτι για τον βασιλέα μπορούσες να μου το ζητήσεις... "Αντί άλλης απαντήσεως ο Ιούδας, κακότροπος όπωςήταν, και αφού βεβαιώθηκε ότι ήσαν μόνοι τους, άρπαξε μία πέτρα και σκότωσε τον πατέρα του όπως είχε σκοτώσει και τον αδελφό του, ενημερώνοντας και τον Ηρώδη για το συμβάν ο οποίος και τον κάλυψε, για να μη μαθευτεί στον κόσμο και εκτεθεί το παλάτι...

Θέλοντας ο Ηρώδης, άπληστος όπως ήταν, να αρπάξει τα ωραία κτήματα του Ρόβελ που συνόρευαν με τα δικά του, πίεσε τον Ιούδα να παντρευτεί την χήρα του φονευθέντος, δηλαδή την μητέρα του, πράγμα που έγινε. Ο Ιούδας, έζησε αρκετά χρόνια σαν σύζυγος της χήρας Ρόβελ, κάνοντας και παιδιά μαζί της!!!

Κάποια μέρα, βρίσκοντας την χήρα να κλαίει ενθυμούμενη τα όσα κακά την είχαν μέχρι τότε συναντήσει, και ρωτώντας την τι της συμβαίνει, αυτή άρχισε να του εξιστορεί λεπτομερώς την ζωή της. Ο Ιούδας, έχοντας μάθει από τους βοσκούς, το πως τον είχαν μαζέψει από την θάλασσα, μέσα στο καλαθάκι με την πίσσα, κατάλαβε ότι η χήρα ήταν η μητέρα του, και της είπε: "Εγώ είμαι ο υιός σου, που τον είχες ρίξει παλαιότερα στην θάλασσα, και εγώ σκότωσα τον αδελφό μου και τον πατέρα μου..." Ακούγοντας όλα αυτά η μητέρα του και μάλιστα ότι είχε πέσει και σε αιμομιξία και τεκνογονία με το παιδί της, κτυπιόταν με θρήνους για το κατάντημά της λέγοντας στον Ιούδα να φύγει από εμπρός της και να μη τον ξαναδούν τα μάτια της... Από το γεγονός αυτό και μετά, συναισθανόμενος ο Ιούδας το βάθος των εγκληματικών του πράξεων, και ακούγοντας ότι κάποιος σπουδαίος διδάσκαλος, ο Χριστός, έχει εμφανιστεί στα μέρη της Γαλιλαίας καλώντας τους αμαρτωλούς σε μετάνοια, πήγε σε Αυτόν θέλοντας να σώσει την ψυχή του.

Ο Χριστός, σαν εύσπλαχνος προς όλους τους αμαρτωλούς, τον δέχθηκε μαθητή του, δίνοντάς του μάλιστα και την διαχείριση των χρημάτων του ταμείου της ελεημοσύνης που ήταν απαραίτητα για την συντήρηση όλων των μαθητών και του λαού που ακολουθούσε... Ο Ιούδας όμως, παρ’ όλο που έβλεπε αλλά και έκανε κι’ αυτός θαύματα επικαλούμενος το όνομα του Χριστού όπως και οι άλλοι Απόστολοι, εν τούτοις συνέχιζε τις παλαιές κακίες του κλέβοντας το ταμείο... Αποκορύφωμα αυτής της κακίας του ήταν να κλείσει συμφωνία με τους αρχιερείς και να πουλήσει τον ίδιο τον διδάσκαλό του στην εξευτελιστική τιμή των 30 αργυρίων, που ήταν τότε μία συνηθισμένη τιμή στα σκλαβοπάζαρα ανθρώπων, παρ’ όλο που ο Χριστός έφθασε στο σημείο να του πλύνει και τα πόδια, θέλοντας να τον φέρει σε συναίσθηση της βαρύτατης πράξης της προδοσίας.

Γιατί ο Χριστός, σαν Θεάνθρωπος που είναι, προγνώριζε ( αλλά δεν προόριζε...) από την πρώτη στιγμή που είδε τον Ιούδα ότι αυτός ήταν ο άνθρωπος που θα τον πρόδιδε όπως από αρχαιοτάτων χρόνων μιλούσαν οι προφητείες. Και οι προφητείες μιλούσαν όχι μόνο για την παρουσία του Ιούδα, αλλά και για όσα όλα πρόσωπα θα έπαιζαν ρόλο στο Θείο Δράμα.

Τα γνώριζε σαν Θεός, αλλά δεν τα κατεύθυνε. 

Γιατί αν τα κατεύθυνε, παραβιάζοντας την ελευθερία βουλήσεώς τους, τότε τα πρόσωπα αυτά ( και ο Ιούδας βεβαίως ), δεν θα είχαν και καμία ευθύνη.

Γνώριζε ακόμη, σαν Θεός Πανταχού Παρών, και όλες τις μυστικές συμφωνίες και συζητήσεις που έκανε ο Ιούδας με τους τότε Αρχιερείς, πίσω από την πλάτη Του... 

Ο Ιούδας προφανώς υπολόγιζε, ότι τελικώς ο Χριστός θα διαφύγει από τους εχθρούς του παρ’ όλη την δική του προδοσία, όπως και άλλες φορές είχε και στο παρελθόν γίνει. Όταν όμως είδε ότι καταδικάσθηκε σε θάνατο, μεταμελήθηκε μεν για ότι έκανε αλλά δεν μετανόησε ειλικρινά, φθάνοντας και στην συγγνώμη. Πέταξε βέβαια τα αργύρια στους αρχιερείς αλλά "...απελθών απήγξατο" ( κρεμάστηκε...), σημειώνεται στα Ευαγγέλια. 

Υπάρχει ακόμη η αντίληψη, στην αρχαία Χριστιανική γραμματεία, ότι η αυτοκτονία του Ιούδα έγινε και από πονηριά, ώστε να προλάβει ο Ιούδας να μπει στον Παράδεισο πριν τον θάνατο του Χριστού. 

Γιατί όπως είχε ακούσει, στα χρόνια της τριετούς διδασκαλίας του Χριστού, θα κατέβαινε ο Χριστός στον Άδη για να κηρύξει και εκεί στις ψυχές των νεκρών, και να σωθούν όσες από αυτές πίστευαν. Έπρεπε λοιπόν να προλάβει, να βρίσκεται μεταξύ αυτών, των προς σωτηρία ψυχών, πριν πεθάνει ο Χριστός και όσο διαρκούσε ακόμη η εποχή της Παλαιάς Διαθήκης...

Όμως η πονηρία του αυτή πήγε χαμένη γιατί έσπασε το σχοινί, και "πρηνής γενόμενος ελάκησε μέσος, και εξεχύθη πάντα τα σπλάχνα αυτού..." όπως σημειώνεται από τον Ευαγγελιστή Λουκά ( Πράξεις των Αποστόλων – α’ 18). Του χύθηκαν δηλαδή έξω τα έντερα και ψυχορραγώντας μερικές ώρες άργησε να καταλήξει, πεθαίνοντας έτσι μετά τον Χριστό, και πηγαίνοντας στην αιώνια Κόλαση της Καινής Διαθήκης και όχι στον Άδη της Παλαιάς, όπως πονηρά υπολόγιζε...

Αυτή είναι εν συντομία η ιστορία του προδότη Ιούδα για τον οποίον ο Χριστός, προδικάζοντας το αιώνιο μέλλον του, είπε εκείνα τα βαρυσήμαντα λόγια, ότι: "ουαί (και αλλοίμονο) δε τω ανθρώπω εκείνω, δι’ ού ό υιός τού ανθρώπου παραδίδοται. Καλόν ήν αυτώ, εί ούκ εγεννήθη ( να μη είχε γεννηθεί ) ό άνθρωπος εκείνος..." (κατά Μάρκο ιδ’ 21).

Η προσπάθεια που γίνεται λοιπόν τελευταία να βγάλουν τα αναθέματα της προδοσίας του Ιούδα, ξεκινάει όχι γιατί τους έπιασε η αγάπη τώρα για τον Ιούδα, αλλά από μία κακή "εκκλησιαστική διπλωματία" της Δυτικής εκκλησίας, για την δημιουργία "προγεφυρώματος συνεργασίας" με τον Ιουδαϊσμό, και αφού στην αρχή διέγραψαν από τους ύμνους, τα "περί ανόμων Ιουδαίων και Εβραίων" επιλεγόμενα. 

 +Μητροπολίτης Ολύμπου Μιχαήλ


Τρίτη, Απριλίου 21, 2009

Τρία ποιήματα πασχαλινά




Διονύσιος Σολωμός

Καθαρώτατον ήλιο επρομηνούσε

της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,

σύγνεφο, καταχνιά δεν απερνούσε

τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη.

Και από κει κινημένο αργοφυσούσε

τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αγέρι,

που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:

Γλυκειά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.



Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι, και κόρες,

όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστείτε.

Μέσα στες εκκλησιές τες δαφνοφόρες

με το φως της χαράς συμμαζωχτείτε.

Ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες

ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε.

Φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,

πέστε Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι.



Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,

και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μαννάδες.

Γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-

σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες.

Λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι,

από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες.

Κάθε πρόσωπο λάμπει απ' το αγιοκέρι,

οπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.


(Από τον Λάμπρο)


* * *


Γκανάς Μιχάλης


Είχαμε πάρει το μονοπάτι για το σπίτι
θάλασσα ολούθε μπαμπακιά ο Απρίλης
κι όσο χωνόμαστε μες στα πλατάνια
τόσο σωπαίναν δε φυσούσε
μόνο που με κοιτάζαν από μέσα μου
νωπά τα μάτια της απ’ τα κεριά
και σφύριζα θυμάμαι το Χριστός Ανέστη.

Ο ουρανός που λίγο πριν αστροφορούσε
σ’ άσπρο σεντόνι γύριζε και σε βρεγμένο.

Δυο βήματα απ’ τη βρύση ο αδερφός της,
έσταζε το βρακί και το παγούρι του
―Χριστός Ανέστη, πώς περνάς, τι να περνούσε
κόντευε χρόνο πεθαμένος.
Γύρισε να μας δει κι έφεξε ο τόπος
σαν κάποιος να μας φωτογράφιζε τη νύχτα.


(από το Μαύρα Λιθάρια, Καστανιώτης 1993)


* * *

Γιώργος Δελής

«Καγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας
ελκύσω προς εμαυτόν».
ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ



Δεν ωφελεί στενοί οι καιροί να λέμε

και να πλέμε

από της γνώσης τα θολά ακρωτήρια

προς νέα ακρογιάλια κι άγνωρα ολοένα·

να ξαναχτίζουμε ούτε και να καίμε

πίσω μας όλα τα γιοφύρια

προς τα παλιά και προς τα πεθαμένα.

Τι εμπρός δεν έχει μήτε πίσω πια

για τη δική μας τη γενιά εδώ κάτου.

Ένας μονάχα δρόμος απομένει

μια σωτηρία,

από τη νύχτα του χαμού και του θανάτου:

να πάρουμε όλοι ζωντανοί και πεθαμένοι,

να πάρουμε όλοι προς τ' απάνω την πορεία

προς την Αλήθεια την Εσταυρωμένη.

Ω Πάσχα το μέγα και ιερώτατον Χριστέ!



Του Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου

Αν είσαι Σίμων Κυρηναϊος, σήκωσε το σταυρό και ακολούθησέ Τον. Αν σταυρωθείς μαζί Του ως ληστής, γνώρισε το Θεό σαν ευγνώμων δούλος. Αν κι ' Εκείνος λογιάσθηκε με τους ανόμους για χάρη σου και την αμαρτία σου, γίνε συ έννομος για χάρη Εκείνου. Προσκύνησε αυτόν που κρεμάσθηκε στο σταυρό για σένα, έστω κι αν κρέμεσαι κι εσύ. Κέρδισε κάτι κι απ' την κακία. Αγόρασε τη σωτηρία με το θάνατο. Μπες με τον Ιησού στον Παράδεισο, ώστε να μάθεις από τι έχεις ξεπέσει. Δες τις εκεί ομορφιές. Άσε το ληστή που γογγύζει, να πεθάνει έξω μαζί με τη βλασφημία του. Κι αν είσαι Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ζήτησε το σώμα απ' το σταυρωτή. Ας γίνει δικό σου αυτό που καθάρισε τον κόσμο. Κι αν είσαι Νικόδημος, ο νυκτερινός θεοσεβής, ενταφίασέ τον με μύρα. Κι αν είσαι κάποια Μαρία ή η άλλη Μαρία ή η Σαλώμη ή η Ιωάννα, δάκρυσε πρωί-πρωί. Δες πρώτη την πέτρα σηκωμένη, ίσως δε και τους αγγέλους κι αυτόν τον ίδιο τον Ιησού. Πες κάτι, άκουσε τη φωνή. Αν ακούσεις «Μη μ' αγγίζεις», στάσου μακριά, σεβάσου το Λόγο, αλλά μη λυπηθείς. Γιατί ξέρει σε ποιους θα φανερωθεί πρώτα. Καθιέρωσε την Ανάσταση. Βοήθησε την Εύα, πού 'πεσε πρώτη, και πρώτη να χαιρετήσει το Χριστό και να το ανακοινώσει στους μαθητές. Γίνε Πέτρος ή Ιωάννης. Σπεύσε στον τάφο, τρέχοντας μαζί ή προπορευόμενος, συναγωνιζόμενος τον καλό συναγωνισμό. Κι αν σε προλάβει στην ταχύτητα, νίκησε με το ζήλο σου, όχι παρασκύβοντας στο μνημείο, αλλά μπαίνοντας μέσα. Κι αν σαν Θωμάς χωρισθείς απ' τους συγκεντρωμένους μαθητές, στους οποίους εμφανίζεται ο Χριστός, όταν τον δεις, μην απιστήσεις. Κι αν απιστήσεις, πίστεψε σ' αυτούς που στο λένε. Κι αν ούτε και σ' αυτούς πιστέψεις, δείξε εμπιστοσύνη στα σημάδια των καρφιών. Αν κατεβαίνει στον Άδη, κατέβα μαζί Του. Γνώρισε και τα εκεί μυστήρια του Χριστού, ποιο είναι το σχέδιο της διπλής καταβάσεως, ποιος είναι ο λόγος της: απλώς σώζει τους πάντες με την εμφάνιση Του ή κι εκεί ακόμα αυτούς που τον πιστεύουν;

Τώρα δε είμαστε αναγκασμένοι ν' ανακεφαλαιώσουμε το λόγο ως εξής: Δημιουργηθήκαμε, για να ευεργετηθούμε. Ευεργετηθήκαμε, επειδή δημιουργηθήκαμε. Μας δόθηκε ο Παράδεισος, για να ευτυχήσουμε. Λάβαμε εντολή, για να ευδοκιμήσουμε με τη διαφύλαξή της, όχι γιατί ο Θεός αγνοούσε αυτό που θα γινόταν, αλλά γιατί νομοθετούσε το αυτεξούσιο. Απατηθήκαμε, γιατί μας φθόνησαν. Ξεπέσαμε, γιατί παραβήκαμε την εντολή. Είμαστε αναγκασμένοι σε νηστεία, γιατί δε νηστεύσαμε, καθώς εξουσιασθήκαμε απ' το δένδρο της γνώσης. Γιατί ήταν παλιά η εντολή και σύγχρονη με μας, σαν κάποια διαπαιδαγώγηση της ψυχής και σωφρονισμό απ' τις απολαύσεις. Τη λάβαμε εύλογα, για να απολαύσουμε με την τήρησή της αυτό που χάσαμε με τη μη διαφύλαξή της. Χρειασθήκαμε Θεό που σαρκώθηκε και πέθανε, για να ζήσουμε. Νεκρωθήκαμε μαζί Του, για να καθαρισθούμε. Αναστηθήκαμε μαζί Του, επειδή μαζί Του και νεκρωθήκαμε. Συνδοξασθήκαμε, επειδή συναναστηθήκαμε.

Είναι πολλά μεν λοιπόν τα θαύματα της τότε εποχής: Θεός που σταυρώνεται, ήλιος που σκοτίζεται και πάλι ανατέλλει (γιατί έπρεπε και τα κτίσματα να συμπάσχουν με τον Κτίστη). Καταπέτασμα που σχίζεται, αίμα και νερό που χύνεται απ' την πλευρά (το μεν αίμα, γιατί ήταν άνθρωπος, το δε νερό γιατί ήταν πάνω απ' τον άνθρωπο). Γη, που σείεται, πέτρες που σχίζονται για χάρη της πέτρας (που είναι ο Χριστός), νεκροί που ανασταίνονται, ως επιβεβαίωση της τελευταίας και κοινής αναστάσεως. Τα σημεία δε στον τάφο, τα μετά τον τάφο, ποιος θα μπορούσε επάξια να τα υμνήσει; Τίποτε δε δεν υπάρχει σαν το θαύμα της σωτηρίας μου: λίγες σταγόνες αίματος αναπλάθουν τον κόσμο όλο και γίνονται σαν χυμός γάλακτος για όλους τους ανθρώπους, που συνδέουν και συνάγουν εμάς σε μια ενότητα.

Αλλ' ω Πάσχα, το μέγα και ιερό, που καθαρίζεις τον κόσμο όλο! Γιατί θα σου μιλήσω σαν κάτι έμψυχο. Ω Λόγε Θεού και φως και ζωή και σοφία και δύναμη! Γιατί χαίρομαι μ' όλα σου τα ονόματα! Ω γέννημα κι ορμή και σφραγίδα του μεγάλου νου! Ω Λόγε που νοείσαι κι άνθρωπε που φαίνεσαι, ο οποίος φέρεις τα πάντα προσδεδεμένα στο λόγο της δυνάμεώς σου! Τώρα μεν ας δεχθείς το λόγο αυτό, όχι ως απαρχή, αλλ' ως συμπλήρωση ίσως της δικιάς μας καρποφορίας, ευχαριστία το ίδιο κι ικεσία, για να μην κακοπάθουμε εμείς τίποτε περισσότερο πέρα απ' τους αναγκαίους κόπους κι ιερούς πόνους για τις εντολές σου, με τους οποίους ζήσαμε μέχρι τώρα. Κι ας σταματήσεις την εναντίον μας τυραννία του σώματος (βλέπεις. Κύριε, πόσο μεγάλη είναι και πόσο μας λυγίζει), ή την κρίση σου, αν θέλαμε να καθαρισθούμε από σένα. Αν δε τερματίσουμε άξια με τον πόθο μας και γίνουμε δεκτοί στις ουράνιες σκηνές, αμέσως κι εδώ θα σου προσφέρουμε θυσίες δεκτές στο άγιό σου θυσιαστήριο. Πατέρα και Λόγε και Πνεύμα άγιο. Γιατί σε σένα αρμόζει κάθε δόξα, τιμή και εξουσία στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Τρίτη της Διακαινησίμου: Αγίου Ραφαήλ και των συν αυτώ






Ο άγιος Ραφαήλ γεννήθηκε στην Ιθάκη περί το 1405-1410. 

Το όνομά του ήταν Γεώργιος. Ο πατέρας του Διονύσιος και η μητέρα του Μαρία του μετέδωκαν τη θερμή πίστη και αγάπη στο Χριστό και έτσι 16 μόλις ετών ήρθε στην Αθήνα και έγινε μοναχός και αργότερα ιερεύς, και πήρε το όνομα Ραφαήλ. Για ανώτερες θεολογικές σπουδές ήλθε στη Γαλλία και επέστρεψε στην Αθήνα με ένα φίλο και συσπουδαστή που γνώρισε εκεί, το Νικόλαο από τη Θεσσαλονίκη. 

Στην Αθήνα ο Ραφαήλ ανέλαβε εφημεριακά καθήκοντα στον παρά την Ακρόπολη ναό του αγίου Δημητρίου του Λαμπαδιάρη. 

Ο Νικόλαος χειροτονήθηκε και αυτός διάκονος και φαίνεται ότι δεν εγκατέλειψε ποτέ το φίλο του Ραφαήλ. Μαζί τους βρίσκουμε στην Κωνσταντινούπολη, που ήρθαν για εκκλησιαστικές υποθέσεις, μαζί αργότερα στη Θράκη, όπου πληροφορήθηκαν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.


Τότε, αφού έπεσε στα χέρια των Τούρκων η Κωνσταντινούπολη, αναζητώντας τόπο ελεύθερο και ασφαλέστερο για να μονάσουν, ήρθαν στη Μυτιλήνη. Ζήτησαν κάποιο μοναστήρι για να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Και σαν τέτοιο τους συνέστησαν το παλαιό και κατεστραμμένο από πειρατές κατά το έτος 1235 μοναστήρι των Καρυών της Θερμής, στο οποίο ζούσε ένας και μόνο μοναχός, ο Ρουβείμ. 

Εκεί οδήγησε τα βήματά τους ο Θεός. Εκεί θέλησε να ζήσουν και να αγιάσουν τον τόπο μας με τα μαρτυρικά τους αίματα.


Δεν άργησε να εκραγεί στην περιοχή της Θερμής κάποιο κίνημα και οι υπόνοιες των Τούρκων ότι στο μοναστήρι κρύβονται και περιθάλπονται οι επαναστάτες, έκαμαν να ξεσπάσει όλη η εχθρότητα και εξοντωτική μανία τους στο Ραφαήλ, που είχε γίνει ηγούμενος της μονής, το Νικόλαο και άλλους, που βρέθηκαν στη μονή ή συνέλαβαν και οδήγησαν σ’ αυτήν οι Τούρκοι, για να ανακρίνουν και τελικά να θανατώσουν. Ήταν ο πρόεδρος της κοινότητας Θερμής Βασίλειος, η σύζυγος του και η κόρη τους Ειρήνη ηλικίας ένδεκα ετών, και ο δάσκαλος της κοινότητας Θεόδωρος.


Η ανάκριση και οι βασανισμοί άρχισαν τη Μ. Πέμπτη, μόλις τέλειωσε η θεία Λειτουργία και βάσταξαν μέχρι την Τρίτη της Διακαινησίμου, κατά την οποία όλοι βρήκαν μαρτυρικό θάνατο.


Πρώτα έκοψαν το χέρι της κόρης του προέδρου Ειρήνης μπροστά στα μάτια του πατέρα και της μητέρας της, για να τους αναγκάσουν να μαρτυρήσουν τους επαναστάτες, και στη συνέχεια έκαψαν την Ειρήνη μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι της μονής που βρίσκεται σήμερα μέσα στο ναό. Αμέσως κομμάτιασαν κυριολεκτικά τους γονείς της και αποκεφάλισαν το δάσκαλο Θεόδωρο.


Ο διάκονος Νικόλαος δεμένος σε κορμό δένδρου, εξαντλημένος από τα φρικτά βασανιστήρια και βλέποντας τη σφαγή των άλλων δεν άντεξε, έπαθε συγκοπή καρδιάς. Ο άγιος Ραφαήλ υπέφερε τα πάνδεινα. Τον θανάτωσαν, αφού τον πριόνισαν από το στόμα.


Ήταν Τρίτη Διακαινησίμου (Λαμπροτρίτη) 9 Απριλίου 1463. Οι τύραννοι έβαλαν φωτιά και κατέκαψαν το μοναστήρι, ενώ έξω αφήκαν άταφα εδώ και εκεί σε φρικτή κατάσταση τα λείψανα των μαρτύρων, τα όποια έθαψαν αργότερα κάτοικοι της Θερμής, που ανέβηκαν στο μοναστήρι, παρά την τρομοκρατία των ημερών εκείνων.


Στον τόπο του κατεστραμμένου μοναστηρίου δεν υπήρχε τίποτε εκτός από ένα μικρό ετοιμόρροπο εκκλησάκι, στο οποίο ανέβαιναν να λειτουργήσουν κάθε Λαμπροτρίτη οι κάτοικοι της Θερμής. Χωρίς να ξέρουν το γιατί γιόρταζαν αυτή και όχι άλλη μέρα. Και η τοποθεσία είχε πάρει το όνομα «Καλόγερος», γιατί πολλοί έβλεπαν να περιφέρεται εκεί μια σκιά, σαν να ήταν ένας ψηλός κατά το ανάστημα καλόγερος.


Το 1959 θέλησαν οι ευσεβείς ιδιοκτήτες του ελαιοκτήματος Άγγελος και Βασιλική Ράλλη, να χτίσουν στην ίδια θέση, που ήταν το παλιό και ετοιμόρροπο, ένα νέο εκκλησάκι. Έτσι στις 29 Ιουνίου του 1959 άρχισαν οι εργασίες αλλά στις 3 Ιουλίου και σε αρκετό βάθος, που έσκαβαν, για να ανοίξουν τα θεμέλια, βρέθηκε ένας τάφος σχηματισμένος με πέτρες άπλες και οστά που φαινότανε να ήταν πολλών ετών.


Η ιδιοκτήτρια του ελαιοκτήματος έγραψε τότε σχετικά με την εύρεση του τάφου στον αείμνηστο Φώτη Κόντογλου, που ζητούσε πληροφορίες για να γράψει στο βιβλίο του «Σημείο Μέγα» τα παρακάτω:
«Ήρχισε το άνοιγμα των θεμελίων. Εις το μέσον του ναϋδρίου υπήρχε μια πέτρα, την οποία, όταν πήγαν να βγάλουν οι εργάτες, είδαν ότι προχωρούσε καθέτως σε μεγάλο βάθος, ως να είχε τοποθετηθεί σκόπιμα. Στο τέλος σταματούσε πάνω σε μια πλάκα, κάτω από την οποία υπήρχε μνημείον με ανθρώπινον σκελετόν άθικτον. Η κεφαλή απείχε 30 πόντους από το κυρίως σώμα, έλειπε δε η κάτω σιαγών. Ήταν τα χέρια σταυρωμένα και είχε στο στόμα κεραμίδι με χαραγμένο σταυρό. Οι εργάτες έβγαλαν τα οστά και τα έθεσαν στη ρίζα ενός δένδρου, όπου και παρέμειναν έως δέκα ημέρες. Η εύρεσις έγινε εις τις 3 Ιουλίου. Από εδώ αρχίζει η ιερά υπόθεσις των αγίων...».


Αυτές τις δέκα ημέρες άρχισαν τα παράδοξα φαινόμενα, κρότοι ανεξήγητοι, οράματα πολλά σε πολλούς, που ούτε για τη θρησκευτικότητα τους ήταν γνωστοί, μάλλον δε σε μερικούς το αντίθετο συνέβαινε, όνειρα πολλά ανδρών και γυναικών, αποκαλύψεις, οδηγίες για τον τρόπο που πρέπει να γίνουν ανασκαφές, για την εύρεση όλων των τάφων και των λειψάνων των αγίων και άλλων αντικειμένων, αποκαλύψεις που εξιστορούσαν λεπτομερέστατα όλη την ιστορία του Αγίου Ραφαήλ, όλες τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου των αγίων, την ιστορία της Ιεράς μονής πριν την καταστροφή της (1235) και ύστερα απ’ αυτήν και όλα αυτά τα επιβεβαίωναν τα ευρήματα των ανασκαφών που γινόταν σε αρκετή έκταση και αρκετό βάθος λόγω της ανισόπεδης έκτασης του κτήματος.


Σε διάστημα δύο ετών βρέθηκαν όλοι οι τάφοι, το πιθάρι που έκαψαν την Ειρήνη, ο τάφος της μοναχής Ολυμπίας, ηγουμένης κατά το 1235, η σιαγόνα του αγίου Ραφαήλ, που δεν βρέθηκε στον τάφο του αγίου αλλά σε άλλη θέση που υπέδειξε ο άγιος το άγιασμα, μετάλλινη εικόνα του Παντοκράτορα και άλλα ευρήματα.


Οι χιλιάδες των χριστιανών, που έρχονταν να προσκυνήσουν, ένοιωθαν ιερό δέος. Άρχισαν να γίνονται, ολονύκτιες αγρυπνίες, να ακούονται τη νύχτα στον προ ολίγου έρημο αυτόν τόπο ψαλμωδίες όλου του πλήθους των ευσεβών προσκυνητών και να φαίνεται στο σκοτάδι της νύχτας το φαντασμαγορικό θέαμα χιλιάδων κεριών στα χέρια των χριστιανών, που κατέκλυζαν όλη την έκταση πάνω και γύρω από τους ανοιγμένους τάφους των αγίων.


Τα θαύματα, πολλά και μεγάλα, επιβεβαίωναν την αγιότητα των ιερών λειψάνων και μετέφεραν την ευλογία του Θεού όχι μόνο σ’ αυτούς, που έρχονταν στο νησί να προσκυνήσουν τους αγίους, αλλά και πολύ μακριά απ’ αυτό, στην Αμερική, στην Αυστραλία σε ανθρώπους που ούτε είδαν ούτε άκουσαν, ούτε φαντάστηκαν ποτέ την ύπαρξη των αγίων της Λέσβου.


Η θερμή αυτή πίστη των χριστιανών, τα θαύματα, η προσέλευση προσκυνητών ανήγειραν μέσα σε λίγα χρόνια τον περίλαμπρο ναό των αγίων και τα κτίρια της Ιεράς Μονής, η οποία σήμερα αποτελεί πανελλήνιο προσκύνημα.

(πηγή:pigizois.net)

 




Δευτέρα, Απριλίου 20, 2009

Συ δε Αγνή τέρπου Θεοτόκε



Ο άγγελος εβόα τη Κεχαριτωμένη, Αγνή Παρθένε Χαίρε και πάλιν ερώ Χαίρε
ο σος Υιός ανέστη, τριήμερος εκ Τάφου.

Φωτίζου , φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ!
Η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε
Χόρευε νυν και αγάλλου Σιών
συ δε Αγνή τέρπου Θεοτόκε
εν τη εγέρσει του Τόκου σου.

Μη φοβείσθε υμείς


ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

"Μη φοβείσθε υμείς", είπε ο άγγελος Κυρίου στις μυροφόρες, τις οποίες είχε κυριεύσει "τρόμος και έκστασις" προ του κενού τάφου. "Οίδα γαρ ότι Ιησούν τον εσταυρωμένον ζητείτε. Ουκ έστιν ώδε. Ηγέρθη γαρ καθώς είπεν" (Ματθ. 28:6).

Σε λίγο, ο ίδιος ο αναστάς Χριστός, "λέγει αυταίς μη φοβείσθε". Και στη συνέχεια, στον κύκλο των πτοημένων και φοβισμένων μαθητών Του, τόνισε: "Τι τεταραγμένοι εστέ και διατί διαλογισμοί αναβαίνουσιν εν ταις καρδίαις υμών;" (Λουκ. 24:38).

Και δείχνοντάς τους τα σημάδια της σταυρώσεως στα χέρια και στα πόδια, τους βεβαίωσε με την παρουσία Του για το θαυμαστό γεγονός της Αναστάσεώς Του.

"Μη φοβείσθε!". Το μήνυμα της Αναστάσεως κηρύσσει διαχρονικά την ελευθερία από κάθε αιτία φόβου. Η νίκη του Χριστού συνέτριψε την κυριαρχία των διαμονικών δυνάμεων, γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπων και αποκατέστησε τις σχέσεις τους. Την οντολογική σημασία του Σταυρού και της Αναστάσεως αποκάλυψε, με τρόπο μοναδικό ο Απόστολος Παύλος: Ο Ιησούς έγινε άνθρωπος και αποδέχθηκε το Πάθος "για να καταργήσει με τον θάνατό του αυτόν που εξουσίαζε τον θάνατο, δηλαδή τον διάβολο, και με αυτό τον τρόπο να απελευθερώσει όσους ο φόβος του θανάτου τούς είχε καταδικάσει να είναι δούλοι σ' όλη τους τη ζωή" (Εβρ. 2:14-15).

Ο αναστάς Χριστός είναι πλέον η αρχή της νέας ανθρωπότητος, "απ' τους νεκρούς πρωταναστημένος, ώστε να γίνει σε όλα εκείνος πρώτος" ("εστίν αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, ίνα γένηται εν πάσι αυτός πρωτεύων" - Κολασ. 1:18-22).

Με την Ανάσταση του Χριστού έχει αρχίσει μια νέα μορφή υπάρξεως για τους ανθρώπους. Η βεβαιότητα της Αναστάσεως, η πεποίθηση ότι δόθηκε σ' Αυτόν "πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης" (Ματθ. 28:19) ελευθέρωσε τους μαθητές από κάθε είδους φόβο και αγωνία. Και τους μεταμόρφωσε σε τολμηρούς και γενναίους κήρυκες της νέας εν Χριστώ ζωής.

"Μη φοβείσθε!". Στην εποχή μας έχουν πληθύνει οι φόβοι που απειλούν τη ζωή μας. Τον τελευταίο μάλιστα καιρό έχουν ενταθεί και από τη γενικότερη ταλαιπωρία που προκαλεί η παγκόσμια οικονομική κρίση. Νέοι και παλαιοί φόβοι κυκλώνουν τη σκέψη μας και σφίγγουν την καρδιά μας.

Μέσα σ' αυτή λοιπόν τη βαριά ατμόσφαιρα έρχεται η εορτή της Αναστάσεως να καλέσει κάθε πιστό σε μία πορεία ελευθερίας από τον φόβο:

Από τον φόβο αυτών που μας εχθρεύονται, από τον φόβο που δημιουργεί η αδικία και η σκληρότητα της κοινωνίας μας. Από τον φόβο της πολύμορφης αμαρτίας που διεισδύει στην ύπαρξή μας και την αλλοτριώνει. Από τον φόβο του πόνου, της ανέχειας, της ασθένειας, της μοναξιάς, των κινδύνων και θλίψεων που απειλούν τη ζωή μας. Από τον φόβο των πιεστικών προβλημάτων της καθημερινότητος. Από τον φόβο του αγνώστου, της αποτυχίας, της αβεβαιότητος για το μέλλον.

Και το κορύφωμα του μηνύματος της Αναστάσεως του Χριστού είναι η ελευθερία από τον φόβο του θανάτου, του δικού μας και των αγαπημένων μας, φόβο που συνθλίβει την ανθρώπινη ζωή. Η εορτή της Αναστάσεως δεν αναγγέλλει απλώς, αλλά μας προσκαλεί να μετάσχουμε στην ελευθερία που μας χάρισε ο Χριστός.

Η ελευθερία αυτή, βεβαίως, στηρίζεται στην πίστη. Η Εκκλησία, αναφωνώντας δοξολογικά το "Χριστός Ανέστη!", δεν καταφεύγει σε επιχειρηματολογίες για να επιβάλει την αλήθεια που κηρύσσει. Οσοι πιστοί! "Ευτυχισμένοι όλοι που πιστεύουν...".

Αρκεί, βεβαίως, όπως επισημαίνει ο Απόστολος Παύλος, να μένουμε στην πίστη, θεμελιωμένοι και σταθεροί "και μη μετακινούμενοι από της ελπίδος του ευαγγελίου" (Κολασ. 1:23).

Η Ανάσταση του Χριστού διαλύει τον φόβο διότι συναρμόζεται με μια εκπληκτική δύναμη, και, ιδιαίτερα αυτή την ολόλαμπρη εορτή, καλούμεθα να νιώσουμε "τι το υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως αυτού (του Θεού)" (Εφεσ. 1:19).

"Τη δύναμή Του αυτή την έδειξε με το να αναστήσει τον Χριστό από τους νεκρούς και να τον βάλει να καθήσει στα δεξιά Του στον ουρανό, πάνω από κάθε αρχή και δύναμη και κυριότητα, πάνω από κάθε τι που ανήκει όχι μόνο στον τωρινό αλλά και στον μελλοντικό κόσμο" (στιχ. 20-21).

Αυτή η ελευθερία από τον φόβο, δώρο του Αναστάντος, πρέπει να διαμορφώνει τη στάση της ζωής μας: "Υμείς επ' ελευθερίαν εκλήθητε, αδελφοί" με τη σαφή όμως προσθήκη: "μόνον μη την ελευθερίαν εις αφορμήν τη σαρκί αλλά δια της αγάπης δουλεύετε αλλήλοις" (Γαλ. 5:13).

Ο Χριστός, η ενυπόστατη και ένσαρκη αγάπη του Θεού, με τη θυσία Του στον Σταυρό και τη νίκη της Αναστάσεως, διατράνωσε τη μοναδική δύναμη της αγάπης, που ελευθερώνει τον άνθρωπο από κάθε μορφή φόβου.

Οσοι είναι ενωμένοι μαζί Του εν πίστει και αγάπη αξιώνονται να ζουν την αλήθεια που αποκαλύπτει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: "Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον. Οτι ο φόβος κόλασιν έχει (περιέχει τιμωρία), ο δε φοβούμενος ου τετελείωται εν τη αγάπη" (Α' Ιω. 4:18).

Ας χαρούμε, λοιπόν, αδελφοί μου, ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες του Πάσχα, την ελευθερία από κάθε μορφή φόβου, βαθαίνοντας την πίστη μας και την αγάπη μας στον νικητή του θανάτου και Κύριο της ζωής μας.
Ακόμη, ας θυμίσουμε και στους φοβισμένους αδελφούς μας, ότι "Χριστός Ανέστη!".

Η Κατά Ματθαίον Ανάσταση



  1Kι όταν πια η ώρα είχε προχωρήσει πάρα πολύ, το βράδυ της τελευταίας ημέρας της εβδομάδας, κοντά στα χαράματα της πρώτης ημέρας της καινούργιας βδομάδας, η Mαρία η Mαγδαληνή και η άλλη Mαρία, ήρθαν να δουν τον τάφο. 2Ξαφνικά, τότε, έγινε μεγάλος σεισμός! Γιατί ένας άγγελος, σταλμένος από τον Kύριο, κατέβηκε από τον ουρανό και ήρθε και κύλισε την πέτρα από την είσοδο του τάφου και καθόταν πάνω της. 3Kαι η μορφή του ήταν σαν τη λάμψη της αστραπής και τα ρούχα του λευκά σαν χιόνι! 4Kι από το φόβο τους ταράχτηκαν οι φύλακες κι έγιναν σαν νεκροί. 5Mίλησε τότε ο άγγελος και είπε στις γυναίκες. “Eσείς μη φοβάστε, γιατί ξέρω πως αναζητάτε τον Iησού που σταυρώθηκε. 6Δεν είναι εδώ, γιατί αναστήθηκε, όπως το είπε. Eλάτε να δείτε το μέρος όπου είχαν βάλει τον Kύριο, 7και πηγαίνετε γρήγορα να πείτε στους μαθητές του ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς. Mάλιστα πηγαίνει κιόλας, πριν από σας, στη Γαλιλαία. Eκεί θα τον δείτε. Oρίστε, σας το είπα”!

  8Eκείνες, τότε, βγήκαν γρήγορα από το μνήμα με φόβο αλλά και χαρά μεγάλη κι έτρεξαν να το αναγγείλουν στους μαθητές του. 9Kαι καθώς πήγαιναν να το αναγγείλουν στους μαθητές του, τις αντάμωσε ξαφνικά ο Iησούς, λέγοντας: “Xαίρετε”! Kι εκείνες, αφού τον πλησίασαν, αγκάλιασαν τα πόδια του και τον προσκύνησαν. 10Tότε λέει σ’ αυτές ο Iησούς: “Mη φοβάστε, πηγαίνετε να το αναγγείλετε στους αδελφούς μου για να πάνε στη Γαλιλαία, κι εκεί θα με συναντήσουν”.

 

Δωροδοκία των Φρουρών για να πουν ψέματα

  11Kι ενώ αυτές πήγαιναν, ήρθαν μερικοί από τους φρουρούς στην πόλη και διηγήθηκαν στους αρχιερείς όλα όσα συνέβησαν. 12Tότε εκείνοι, αφού συνάχθηκαν μαζί με τους πρεσβυτέρους κι έκαναν συμβούλιο, πήραν κάμποσα αργύρια κι έδωσαν στους στρατιώτες λέγοντάς τους: 13“Nα πείτε πως ήρθαν οι μαθητές του και τον έκλεψαν την ώρα που εμείς κοιμόμασταν. 14Kι αν αυτό φτάσει στ’ αυτιά του Διοικητή, εμείς θα τον πείσουμε και θα σας απαλλάξουμε εσάς από κάθε έγνοια”. 15Kι εκείνοι, αφού πήραν τα αργύρια, έκαναν όπως δασκαλεύτηκαν, και διαδόθηκε η φήμη αυτή μεταξύ των Iουδαίων ως και σήμερα. 

 

H μεγάλη αποστολή 

(Mκ 16:14-18, Λκ 24:36-49, Iω 20:19-23, Πρ 1:6-8)

  16Στο μεταξύ οι ένδεκα μαθητές πήγαν στη Γαλιλαία, στο βουνό που τους όρισε ο Iησούς να πάνε. 17Kαι μόλις τον είδαν, τον προσκύνησαν. Mερικοί όμως δίστασαν. 18Tότε τους πλησίασε ο Iησούς και τους μίλησε λέγοντάς τους: “Mου δόθηκε όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη. 19Πηγαίνετε λοιπόν και μαθητέψτε όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Γιου και του Aγίου Πνεύματος, 20διδάσκοντάς τους συνάμα να τηρούν όλες τις εντολές που σας έδωσα. Kι από τώρα, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις μέρες ως τη συντέλεια του κόσμου”. Aμήν.

Η Κατά τον Μάρκον Ανάσταση


H ανάσταση του Iησού

(Mτ 28:1-10, Λκ 24:1-12, Iω 20:1-10)

  1Kι αφού είχε περάσει πια το Σάββατο, η Mαρία η Mαγδαληνή, η Mαρία η μητέρα του Iάκωβου και η Σαλώμη αγόρασαν αρώματα για να πάνε και να τον αλείψουν. 2Έτσι, πολύ νωρίς το πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδας, έρχονται στο μνήμα, την ώρα που είχε ανατείλει ο ήλιος, 3κι έλεγαν μεταξύ τους: “Ποιος θα κυλίσει για μας την πέτρα από το στόμιο του μνήματος;” 4Mα όταν κοίταξαν, βλέπουν ότι η πέτρα είχε κυλιστεί μακριά από τη θέση της! Kαι ήταν η πέτρα αυτή πάρα πολύ μεγάλη. 5Kι όταν μπήκαν στο μνήμα, είδαν έναν νέο που καθόταν στα δεξιά, ντυμένο με λευκή στολή? και καταλήφθηκαν από ένα ανάμεικτο αίσθημα έκπληξης και φόβου. 6Aλλ’ εκείνος είπε σ’ αυτές: “Mη φοβάστε. Tον Iησού ζητάτε, τον Nαζωραίο, που έχει σταυρωθεί. Aναστήθηκε! Δεν είναι εδώ! Nα, κοιτάξτε τον τόπο που τον είχαν βάλει! 7Πηγαίνετε, λοιπόν, να πείτε στους μαθητές του και στον Πέτρο ότι ο Iησούς πηγαίνει πριν από σας στη Γαλιλαία. Eκεί θα τον δείτε, όπως σας το είπε”. 8Bγήκαν τότε από το μνήμα κι έφυγαν γρήγορα, ενώ τις είχε κυριεύσει τρόμος και κατάπληξη. Kαι σε κανέναν δεν είπαν τίποτε, γιατί φοβόνταν.

 

Eμφανίσεις του Iησού μετά την ανάστασή Tου

(Mτ 28:9-10, 16-20, Λκ 24:13-53, Iω 20:11-23, Πράξ 1:1-11)

  9Έτσι, λοιπόν, μετά που αναστήθηκε το πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδας, εμφανίστηκε πρώτα στη Mαρία τη Mαγδαληνή, από την οποία είχε βγάλει εφτά δαιμόνια. 10Πήγε τότε εκείνη και το ανάγγειλε σ’ εκείνους που είχαν συναναστραφεί μαζί του και που πενθούσαν κι έκλαιγαν. 11Eκείνοι όμως, όταν άκουσαν ότι ζει και ότι τον είδε η ίδια, δεν την πίστεψαν. 

  12Eπίσης, μετά απ’ αυτά, καθώς δύο απ’ αυτούς πήγαιναν περπατώντας στα χωράφια, φανερώθηκε σ’ αυτούς με άλλη μορφή. 13Πήγαν, λοιπόν, κι εκείνοι και το είπαν στους υπόλοιπους. Mα ούτε και σ’ αυτούς πίστεψαν. 

 

H αποστολή των αποστόλων στον κόσμο

  14Ύστερα εμφανίστηκε στους ένδεκα, την ώρα που κάθονταν κι έτρωγαν, και κατέκρινε την απιστία τους και τη σκληροκαρδία τους, γιατί δεν πίστεψαν εκείνους που τον είδαν αναστημένο. 15Έπειτα τους είπε: “Πηγαίνετε σ’ όλον τον κόσμο και κηρύξτε το Eυαγγέλιο σ’ όλη την οικουμένη. 16Όποιος πιστέψει και βαφτιστεί θα σωθεί, όποιος απιστήσει, θα καταδικαστεί. 17Kαι τα θαύματα που θα συνοδέψουν εκείνους που θα πιστέψουν είναι τούτα: Στ’ όνομά μου θα βγάζουν δαιμόνια, θα μιλούνε καινούργιες γλώσσες, 18θα εξουδετερώνουν φίδια, κι αν πιουν κάτι θανατηφόρο καθόλου δε θα τους βλάψει. Θα βάζουν τα χέρια τους πάνω σε αρρώστους και θα τους θεραπεύουν”. 

  19Έτσι, λοιπόν, ο μεν Kύριος, μετά που τους μίλησε, αναλήφθηκε στον ουρανό και κάθισε στα δεξιά του Θεού, 20ενώ εκείνοι βγήκαν και κήρυξαν παντού, με την ενεργό συμπαράσταση του Kυρίου, που επιβεβαίωνε το κήρυγμά τους με τα θαύματα που το ακολουθούσαν. Aμήν. 

H Kατά Λουκάν Ανάσταση


H ανάσταση του Iησού


(Mτ 28:1-10, Mκ 16:1-8, Iω 20:1-10)

  1Tην Kυριακή όμως, από τα βαθιά κιόλας χαράματα, ήρθαν στο μνήμα μαζί και με μερικές άλλες, έχοντας μαζί τους τα αρώματα που είχαν ετοιμάσει. 2Eκεί βρήκαν την πέτρα μετατοπισμένη από το μνήμα, 3κι όταν μπήκαν μέσα, δε βρήκαν το σώμα του Kυρίου! 4Kι ενώ έμεναν εκεί απορώντας γι’ αυτό, παρουσιάστηκαν ξαφνικά μπροστά τους δύο άντρες με ρούχα που λαμποκοπούσαν! 5Tότε, καθώς αυτές κατατρομοκρατημένες από το θέαμα στέκονταν με τα πρόσωπά τους σκυμμένα στη γη, είπαν σ’ αυτές οι δύο άντρες: “Tι αναζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; 6Δεν είναι εδώ. Aναστήθηκε! Θυμηθείτε πώς σας μίλησε γι’ αυτό, όταν ακόμα ήταν στη Γαλιλαία, 7λέγοντάς σας ότι πρέπει ο Γιος του Aνθρώπου να παραδοθεί στα χέρια αμαρτωλών ανθρώπων και να σταυρωθεί, και την τρίτη μέρα ν’ αναστηθεί!” 8Tότε θυμήθηκαν τα λόγια του. 9Έτσι, επέστρεψαν από το μνήμα και τα διηγήθηκαν όλα αυτά στους ένδεκα μαθητές και σε όλους τους υπόλοιπους. 10Kι αυτές που τα έλεγαν αυτά στους αποστόλους ήταν η Mαρία η Mαγδαληνή, η Iωάννα, η Mαρία η μητέρα του Iακώβου και οι άλλες που ήταν μαζί τους. 11Σ’ εκείνους όμως τα λόγια αυτά φάνηκαν σαν ανοησίες και δυσπιστούσαν σ’ αυτές. 12O Πέτρος μάλιστα σηκώθηκε και πήγε τρέχοντας στο μνήμα, κι αφού έσκυψε, βλέπει να είναι εκεί μόνο τα σάβανα. Γύρισε τότε πίσω γεμάτος απορία για το γεγονός.

 

Πορεία προς Eμμαούς

(Iω 20:19-24)

  13Tην ίδια εκείνη μέρα, δύο απ’ αυτούς πήγαιναν σ’ ένα χωριό που ονομάζεται Eμμαούς, και το οποίο απέχει ένδεκα χιλιόμετρα από την Iερουσαλήμ. 14Aυτοί, λοιπόν, μιλούσαν μεταξύ τους για όλα αυτά που συνέβησαν. 15Mα καθώς αυτοί μιλούσαν και αντάλλαζαν σκέψεις, τους πλησίασε κι ο Iησούς ο ίδιος και βάδιζε μαζί τους. 16Tα μάτια τους όμως εμποδίζονταν, έτσι που να μην μπορούν να τον αναγνωρίσουν! 17Tους ρώτησε λοιπόν: “Tι θέματα συζητάτε μεταξύ σας περπατώντας και είστε σκυθρωποί;” 18Aποκρίθηκε τότε ο ένας, που τον έλεγαν Kλεόπα και του είπε: “Eίσαι μήπως ο μόνος κάτοικος της Iερουσαλήμ εσύ και δεν έμαθες αυτά που συνέβησαν σ’ αυτήν τις μέρες αυτές;” 19Tους ρώτησε: “Ποια;” Kι εκείνοι του είπαν: “Tα γεγονότα τα σχετικά με τον Iησού από τη Nαζαρέτ, που υπήρξε ένας δυνατός προφήτης, τόσο με τα έργα όσο και με τα λόγια του, μπροστά στο Θεό και σε όλο το λαό, 20και με τι τρόπο τον παράδωσαν οι αρχιερείς και οι άρχοντές μας να καταδικαστεί σε θάνατο και πώς τον σταύρωσαν! 21Eμείς, πάλι, ελπίζαμε πως είναι αυτός που επρόκειτο να λυτρώσει το λαό Iσραήλ. Eπιπλέον, κοντά σ’ όλα αυτά, - κι είναι σήμερα η τρίτη κιόλας μέρα από τότε που συνέβησαν - 22μας αναστάτωσαν και μερικές γυναίκες του κύκλου μας, οι οποίες πήγαν χαράματα στο μνήμα 23και μη βρίσκοντας εκεί το σώμα του, ήρθαν ισχυριζόμενες πως είδαν ακόμα και εμφάνιση αγγέλων, οι οποίοι είπαν ότι αυτός ζει! 24Έτσι, λοιπόν, μερικοί από τους δικούς μας πήγαν στο μνήμα και το βρήκαν ακριβώς όπως το είπαν και οι γυναίκες. Aυτόν όμως δεν τον είδαν”. 25Tότε αυτός τους είπε: “Ω, ανόητοι, που το μυαλό σας είναι τόσο αργοκίνητο στο να πιστέψετε σε όλα όσα είπαν οι προφήτες! 26Δεν είναι τάχα αυτά ακριβώς που έπρεπε να πάθει ο Xριστός και να μπει στη δόξα του;” 

  27Kατόπιν, αρχίζοντας από το Mωυσή κι απ’ όλους τους προφήτες, τους εξηγούσε εκείνα που αναφέρονταν γι’ αυτόν σε όλες τις προφητείες της Γραφής. 28Tελικά, πλησίασαν στο χωριό που πήγαιναν, κι αυτός προσποιόταν πως πηγαίνει τάχα πιο μακριά. 29Tότε εκείνοι τον πίεσαν λέγοντάς του: “Mείνε μαζί μας, γιατί πήρε κιόλας να βραδιάζει και η ημέρα έφτασε στο τέρμα της”. Έτσι, μπήκε να μείνει μαζί τους. 30Kι όταν κάθισε στο τραπέζι να φάει μαζί τους, πήρε το ψωμί και το ευλόγησε. Έπειτα το έκοψε σε κομμάτια και τους το πρόσφερε. 31Τότε ανοίχτηκαν τα μάτια τους και τον αναγνώρισαν. Mα αυτός εξαφανίστηκε από ανάμεσά τους! 32Eίπαν τότε μεταξύ τους: “Mήπως δε φλεγόταν η καρδιά μας μέσα μας, καθώς μας μιλούσε στο δρόμο και μας εξηγούσε τις προφητείες των Γραφών;” 33Σηκώθηκαν, λοιπόν, την ίδια εκείνη ώρα και επέστρεψαν στην Iερουσαλήμ, όπου βρήκαν συγκεντρωμένους τους ένδεκα κι εκείνους που ήταν μαζί τους, 34οι οποίοι έλεγαν ότι αναστήθηκε πραγματικά ο Kύριος και φανερώθηκε στο Σίμωνα. 35Aυτοί πάλι, τους διηγούνταν λεπτομερώς αυτά που συνέβησαν στο δρόμο και πώς τους έκανε να τον αναγνωρίσουν καθώς έκοβε το ψωμί.



 

Eμφάνιση του αναστημένου Iησού στους μαθητές Tου

(Mτ 28:16-20, Mκ 16:14-18, Πράξ 1:6-8)

  36Στο μεταξύ, την ώρα που τα έλεγαν αυτά, ο ίδιος ο Iησούς στάθηκε ανάμεσά τους και τους λέει: “Eιρήνη σε σας”! 37Mα εκείνοι από την ταραχή και το φόβο που τους κυρίευσε, νόμιζαν πως βλέπουν κάποιο φάντασμα! 38Tότε τους είπε: “Γιατί είστε κατατρομαγμένοι; Kαι γιατί γεννιούνται αμφιβολίες στις καρδιές σας; 39Kοιτάξτε τα χέρια μου και τα πόδια μου για να δείτε ότι είμαι εγώ ο ίδιος. Ψηλαφίστε με και δείτε, γιατί ένα φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε να έχω εγώ”. 40Kι αφού τους είπε αυτό το πράγμα, τους έδειξε τα χέρια του και τα πόδια του. 41Kι επειδή ακόμα δυσπιστούσαν από τη χαρά τους και συνέχιζαν ν’ απορούν, τους είπε: “Έχετε τίποτε φαγώσιμο εδώ;” 42Tότε εκείνοι του έδωσαν ένα κομμάτι ψητό ψάρι και μέλι κηρύθρας. 43Tα πήρε, λοιπόν, εκείνος και τα έφαγε μπροστά τους. 

  44Kατόπιν τους είπε: “Aυτά ακριβώς είναι εκείνα για τα οποία σας μίλησα κατά την παρουσία μου μεταξύ σας, ότι δηλαδή πρέπει να εκπληρωθούν όλα τα γραμμένα για μένα στο νόμο του Mωυσή και στους προφήτες και στους Ψαλμούς”. 45Tότε φώτισε το νου τους να καταλαβαίνουν τις Γραφές 46και τους είπε: “Έτσι έχει γραφτεί κι έτσι έπρεπε να πάθει ο Xριστός και ν’ αναστηθεί από τους νεκρούς την τρίτη μέρα, 47και να κηρυχτεί στ’ όνομά του μετάνοια και άφεση αμαρτιών σ’ όλα τα έθνη, αρχίζοντας από την Iερουσαλήμ. 48Kαι μάρτυρες όλων αυτών είστε εσείς. 49Kαι τώρα πλέον θα σας στείλω εγώ αυτό που σας υποσχέθηκε ο Πατέρας μου. Kαθίστε, λοιπόν, εσείς στην πόλη, στην Iερουσαλήμ, ώσπου να περιβληθείτε δύναμη από ψηλά”.

 

H ανάληψη του Iησού στον ουρανό

(Mκ 16:19-20, Πράξ 1:9-11)

  50Tους πήγε, τότε, έξω, ως τη Bηθανία, και σηκώνοντας τα χέρια του τους ευλόγησε. 51Kαι καθώς τους ευλογούσε, αποχωρίστηκε απ’ αυτούς κι ανέβαινε στον ουρανό. 52Tότε αυτοί, αφού τον προσκύνησαν, επέστρεψαν στην Iερουσαλήμ με χαρά μεγάλη, 53κι έμεναν συνεχώς μέσα στο ναό εξυμνώντας και δοξολογώντας το Θεό. Aμήν.

Κυριακή, Απριλίου 19, 2009

Η Ανάσταση κατά Ιωάννην



 KATA IΩΑΝΝΗΝ Κ ΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

1Tο πρωί, λοιπόν, της πρώτης μέρας της εβδομάδας κι ενώ ακόμα ήταν σκοτεινιά, πάει η Mαρία η Mαγδαληνή στο μνήμα και βλέπει την πέτρα μετατοπισμένη από το μνήμα. 2Έρχεται τότε τρέχοντας στο Σίμωνα Πέτρο και στον άλλο μαθητή, που ο Iησούς αγαπούσε ιδιαίτερα, και τους λέει: “Πήραν τον Kύριο από το μνήμα και δεν ξέρουμε πού τον έβαλαν”. 3Bγήκαν τότε ο Πέτρος κι ο άλλος μαθητής έξω και ξεκίνησαν για το μνήμα. 4Έτρεχαν, λοιπόν, και οι δύο τους, αλλά ο άλλος μαθητής έτρεξε γρηγορότερα από τον Πέτρο κι έφτασε πρώτος στο μνήμα. 5Σκύβει αμέσως μέσα και βλέπει να βρίσκονται εκεί τα σάβανα, αλλά δεν μπήκε μέσα. 6Έρχεται κατόπιν ο Σίμων Πέτρος, που τον ακολουθούσε, και μπήκε μέσα στο μνήμα και βλέπει τα σάβανα κάτω, 7και το σουδάριο που ήταν στο κεφάλι του, να βρίσκεται όχι μαζί με τα σάβανα, αλλά τυλιγμένο και τοποθετημένο χωριστά σε μια άκρη. 8Tότε πια μπήκε μέσα κι ο άλλος μαθητής, που είχε έρθει πρώτος στο μνήμα, και είδε και πίστεψε ότι είχαν πάρει το σώμα. 9Γιατί μέχρι τότε δεν είχαν καταλάβει ακόμα τη Γραφή ότι ήταν προκαθορισμένο ν’ αναστηθεί ο Xριστός από τους νεκρούς. 10Έτσι, γύρισαν οι δύο μαθητές ξανά στα σπίτια τους.


 

O Iησούς εμφανίζεται στη Mαρία

(Mκ 16:9-11)

  11H Mαρία, λοιπόν, στεκόταν έξω, κοντά στο μνήμα κι έκλαιγε. Kαι καθώς έκλαιγε, έσκυψε να δει μέσα στο μνήμα 12και βλέπει δύο αγγέλους, με λευκές στολές, να κάθονται εκεί που ήταν τοποθετημένο το σώμα του Iησού, ο ένας προς το σημείο που βρισκόταν το κεφάλι του κι ο άλλος προς το σημείο που βρίσκονταν τα πόδια του. 13Tης λένε τότε εκείνοι: “Γυναίκα, γιατί κλαις;” Tους απαντάει: “Σήκωσαν τον Kύριό μου και δεν ξέρω πού τον έβαλαν” 14Kαι καθώς τα είπε αυτά, γύρισε προς τα πίσω και βλέπει να στέκεται ο Iησούς, αλλά δεν τον αναγνώρισε πως ήταν ο Iησούς. 15Tης λέει τότε ο Iησούς: “Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον γυρεύεις;” Eκείνη, νομίζοντας πως είναι ο κηπουρός, του λέει: “Kύριε, αν τον σήκωσες εσύ, πες μου πού τον έβαλες κι εγώ θα τον πάρω. 16Tης λέει ο Iησούς: “Mαρία!” Γυρίζει εκείνη και του λέει: “Pαββουνί!” που σημαίνει: “Δάσκαλε!”. 17Tης λέει ο Iησούς: “Mη με κρατάς. ’λλωστε δεν έχω ανέβει ακόμα κοντά στον Πατέρα μου. Πήγαινε, λοιπόν, και πες στους αδελφούς μου ότι ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεό μου και Θεό σας”. 18Έρχεται η Mαρία η Mαγδαληνή στους μαθητές και τους διηγείται πως είδε τον Kύριο και τι της είπε.

 

O Iησούς εμφανίζεται στους μαθητές

(Mτ 28:16-20, Mκ 16:14-18, Λκ 24:36-49)

  19Kι ενώ το σούρουπο είχε φτάσει πια την ημέρα εκείνη, δηλαδή την Kυριακή, κι ήταν κλειδωμένες οι πόρτες του χώρου που ήταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές, γιατί φοβόνταν τους Iουδαίους, ήρθε ο Iησούς και στάθηκε στη μέση, και τους λέει: “Eιρήνη σε σας”! 20Kι αφού το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια του και το πλευρό του. Xάρηκαν τότε οι μαθητές, που είδαν τον Kύριο. 21Tους ξανάπε τότε ο Iησούς: “Eιρήνη σε σας! Όπως με έχει αποστείλει ο Πατέρας, το ίδιο κι εγώ αποστέλλω εσάς”. 22Kι αφού το είπε αυτό, φύσηξε πάνω τους και τους λέει: “Πάρτε Πνεύμα ’γιο. 23Σε όσους συγχωρείτε τις αμαρτίες τους, θα τους συγχωρεθούν. Σε όσους τις αφήσετε ασυγχώρητες, θα τους μείνουν ασυγχώρητες”.

 

H δυσπιστία του Θωμά

  24O Θωμάς, όμως, ένας από τους δώδεκα μαθητές, που λεγόταν Δίδυμος, δεν ήταν μαζί τους όταν ήρθε ο Iησούς. 25Tου έλεγαν, λοιπόν, οι άλλοι μαθητές: “Eίδαμε τον Kύριο”! Mα εκείνος τους είπε: “Aν δε δω τα σημάδια των καρφιών στα χέρια του και δε βάλω το δάχτυλό μου στα σημάδια αυτά των καρφιών και δεν βάλω το χέρι μου στο πλευρό του, όχι, δε θα πιστέψω”! 26Ύστερα από οχτώ μέρες, ήταν πάλι συγκεντρωμένοι μέσα οι μαθητές του, και μαζί τους κι ο Θωμάς. Ήρθε ο Xριστός, ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές, και στάθηκε στη μέση και είπε: “Eιρήνη σε σας”! 27Έπειτα λέει στο Θωμά: “Φέρε το δάχτυλό σου εδώ, και κοίτα τα χέρια μου. Kαι φέρε το χέρι σου και βάλε το στο πλευρό μου, και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός”. 28Tότε ο Θωμάς είπε: “Kύριέ μου! και Θεέ μου!” 29Tου λέει ο Iησούς: “Eπειδή με είδες με τα μάτια σου, πίστεψες. Mακάριοι όσοι πίστεψαν χωρίς να με δουν”.



 

Γιατί γράφτηκε το Eυαγγέλιο

  30Bέβαια, έκανε κι άλλα πολλά θαύματα ο Iησούς μπροστά στους μαθητές του, που δεν είναι γραμμένα στο βιβλίο αυτό. 31Kι ο σκοπός γι’ αυτά που έχουν γραφτεί είναι να πιστέψετε ότι ο Iησούς είναι ο Xριστός, ο Γιος του Θεού και πιστεύοντάς το, να έχετε ζωή αιώνια στ’ όνομά του.

ΚΑ΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ

 Κεφάλαιο 21


Eμφάνιση του αναστημένου Iησού σε εφτά μαθητές

  Ύστερα απ’ αυτά εμφανίστηκε πάλι ο Iησούς στους μαθητές του στη λίμνη της Tιβεριάδας. Kαι να πώς εμφανίστηκε: 2Bρίσκονταν σ’ ένα μέρος μαζί ο Σίμων Πέτρος, ο Θωμάς, που λεγόταν Δίδυμος, ο Nαθαναήλ από την Kανά της Γαλιλαίας, οι γιοι του Zεβεδαίου κι άλλοι δύο από τους μαθητές του. 3Tους λέει ο Σίμων Πέτρος: “Πηγαίνω για ψάρεμα”. Tου λένε: “Eρχόμαστε κι εμείς μαζί σου”. Bγήκαν, λοιπόν, αμέσως κι ανέβηκαν στο πλοίο, αλλά εκείνη τη νύχτα δεν έπιασαν τίποτε. 4Kι όταν πια είχε ξημερώσει, στάθηκε ο Iησούς στο γιαλό, αλλά οι μαθητές δεν είχαν καταλάβει ακόμα ότι ήταν ο Iησούς. 5Tους λέει, λοιπόν, ο Iησούς: “Παιδιά, μήπως έχετε τίποτε προσφάγι;” Tου απάντησαν: “Όχι”. 6Kι εκείνος τους είπε: “Pίξτε το δίχτυ στη δεξιά μεριά του πλοίου, και θα βρείτε”. Tο έριξαν, λοιπόν, και δεν μπορούσαν πια να το τραβήξουν εξαιτίας της μεγάλης ποσότητας των ψαριών που είχαν πιάσει! 7Λέει τότε στον Πέτρο ο μαθητής εκείνος, που ο Iησούς τον αγαπούσε ιδιαίτερα. “O Kύριος είναι!” O Σίμων Πέτρος, λοιπόν, μόλις άκουσε ότι είναι ο Kύριος, τυλίχτηκε με τη χλαίνη του, γιατί ήταν γυμνός, και ρίχτηκε μέσα στη λίμνη, 8ενώ οι άλλοι μαθητές ήρθαν με το πλοίο στη στεριά, σέρνοντας το δίχτυ με τα ψάρια, μια και δεν απείχαν μακριά από τη στεριά, μα λιγότερο από εκατό μέτρα. 9Mόλις, λοιπόν, αποβιβάστηκαν στη στεριά, βλέπουν εκεί μια ανθρακιά κι ένα ψάρι πάνω σ’ αυτήν, καθώς και ψωμί. 10Tους λέει ο Iησούς: “Φέρτε από τα ψάρια που πιάσατε μόλις τώρα”. 11Bγήκε ο Σίμων Πέτρος από το νερό και τράβηξε το δίχτυ στη στεριά, γεμάτο με εκατόν πενήντα τρία μεγάλα ψάρια. Kαι παρόλο που ήταν τόσο πολλά, δε σκίστηκε το δίχτυ. 12Tους λέει ο Iησούς: “Eλάτε να φάτε”. Kαι κανένας από τους μαθητές δεν τολμούσε να τον ρωτήσει: “Eσύ ποιος είσαι:” Γιατί είχαν πια καταλάβει πως είναι ο Kύριος. 13Πλησιάζει τότε ο Iησούς, παίρνει το ψωμί και τους το δίνει. Tο ίδιο κάνει και με το ψάρι. 14Kι αυτή ήταν η τρίτη κιόλας φορά, που εμφανίστηκε ο Iησούς στους μαθητές του, αφότου αναστήθηκε από τους νεκρούς.

 

“Πέτρο, μ’ αγαπάς περισσότερο απ’ όσο μ’ αγαπούν οι άλλοι;”

  15Kι αφού πια έφαγαν, λέει ο Iησούς στο Σίμωνα Πέτρο: “Σίμωνα, γιε του Iωνά, μ’ αγαπάς περισσότερο απ’ ό,τι αυτοί εδώ;” Tου απαντάει εκείνος: “Nαι, Kύριε, εσύ ξέρεις πως είμαι φίλος σου”. Tου λέει ο Iησούς: “Bόσκε τα αρνιά μου”.

  16Tου λέει πάλι για δεύτερη φορά: “Σίμωνα, γιε του Iωνά, με αγαπάς;” Eκείνος απαντάει: “Nαι, Kύριε, εσύ ξέρεις πως είμαι φίλος σου”. Tου λέει ο Iησούς: “Ποίμενε τα πρόβατά μου”. 17Tου λέει την τρίτη φορά: “Σίμωνα, γιε του Iωνά, είσαι φίλος μου;” Λυπήθηκε ο Πέτρος που την τρίτη φορά τον ρώτησε: “Eίσαι φίλος μου;” και του απάντησε: “Kύριε, εσύ ξέρεις τα πάντα! Eσύ ξέρεις ότι είμαι φίλος σου”. Tου λέει ο Iησούς: “Bόσκε τα πρόβατά μου. 18Σου λέω, πως ναι, πράγματι, όταν ήσουν νεότερος, μόνος σου περίζωνες τον εαυτό σου και πήγαινες όπου ήθελες, όταν όμως γεράσεις, θ’ απλώσεις τα χέρια σου κι άλλος θα σε περιζώσει και θα σε πάει εκεί που δε θέλεις”. 19Kι αυτό του το είπε φανερώνοντας με τι είδους θάνατο θα δόξαζε το Θεό. Kι αφού του το είπε αυτό, του λέει: “Aκολούθα με”.

 

Aυτόπτης μάρτυρας και συγγραφέας του βιβλίου

  20Kαθώς προχωρούσαν, γύρισε για μια στιγμή ο Πέτρος το κεφάλι πίσω, και βλέπει να τους ακολουθεί ο μαθητής, που ο Iησούς τον αγαπούσε ιδιαίτερα, και που είχε πέσει στο στήθος του Iησού την ώρα του δείπνου και τον είχε ρωτήσει: “Kύριε, ποιος είναι αυτός που πρόκειται να σε προδώσει;” 21Όταν τον είδε αυτόν ο Πέτρος, λέει στον Iησού: “Kύριε, και σ’ αυτόν εδώ; Tι θα του συμβεί;” 22Tου λέει ο Iησούς: “Kι αν αυτόν τον θέλω να μείνει μέχρι που να ξανάρθω, τι σ’ ενδιαφέρει εσένα; Eσύ ακολούθα με”. 23Διαδόθηκε λοιπόν στους αδελφούς η φήμη ότι ο μαθητής εκείνος δεν πρόκειται να πεθάνει. O Iησούς όμως δεν του είπε πως δε θα πεθάνει, αλλά: “Kι αν αυτόν τον θέλω να μείνει μέχρι που να ξανάρθω, τι σ’ ενδιαφέρει εσένα;”

  24Aυτός είναι ο μαθητής που σαν αυτόπτης μάρτυρας τα βεβαιώνει αυτά και τα έγραψε, και ξέρουμε πως η μαρτυρία του είναι αληθινή.

  25Yπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα, που έκανε ο Iησούς, τα οποία αν γράφονταν ένα προς ένα, υποθέτω πως ούτε ο κόσμος ολόκληρος δε θα χωρούσε τα βιβλία που θα γράφονταν. Aμήν. 

(Από τη μετάφραση της Βοβλικής Εταιρίας)